Feet, Lewsberg en Fontaines DC: De Hoogtepunten van Eurosonic/Noorderslag 2019

Over BLACK MIDI was vooraf heel veel te doen. Primetime in Vera op de eerste, meest incrowd dag van het festival, was de rij voor Vera groots en meeslepend te noemen. Gaan ze ook groot worden? Lichte twijfel. Een toffe complexe math-rock sound hebben ze zeker. Maar als je de hectiek van Battles en de complexiteit van The Mars Volta combineert met hoekige post-punk ritmes en high-pitched vocalen is de kans groot dat de hype vooraf zo heftig is dat je de beloftes maar moeilijk kunt inlossen. Het komende jaar zit wel snor voor Black Midi en live stelden ze niet teleur, maar na wat vooruitgesnelde live-sessies zijn we erg benieuwd naar het eerste studiomateriaal. 

Het Belgische SONS hebben we zelf gemist, maar als een band laat ‘s avonds in het voorzaaltje van huize Maas speelt en je ontvangt binnen drie kwartier 5 laaiend enthousiaste appjes durven we best wel te stellen dat Sons een vuig hoogtepuntje vormde. 

Indiestad bleef staan voor het franse VILLEJUIF UNDERGROUND, een countrified offbeat combo dat wel iets van Fat White Family of the Butthole Surfers weg heeft door die gesproken zang over spacey ritmes.  

Op donderdag lag het zwaartepunt op voorhand al vast. FONTAINES D.C. in Vera en daarna THE MURDER CAPITOL. Vlak na elkaar geprogrammeerd, dus vrijwel niemand kon ze alletwee zien. Wij kozen voor het onlangs door ons geinterviewde Fontaines D.C. (check het gesprek elders op de site) dat een dag later ook in het intieme, uitverkochte Cinetol in Amsterdam speelde en durven best wel te stellen dat dit het hoogtepunt van drie dagen Eurosonic was. Alles klopt aan Fontaines D.C. Die voortdurend jachtige dribbel van Grian Chatten tussen de nummers door, die Ian Brown stare, de associaties die van The Fall tot the Libertines heen en weer schieten terwijl de band toch ook heel eigen klinkt, de tours met Shame en Idles, de hier en nu boodschap van ijzersterke single Too Real….het momentum droop van de muren bij het Ierse vijftal. Een vriend van me verwoordde het treffend: ‘We kunnen naar huis. Las dag drie maar af. De beste band is klaar!’ Het soort band waarover je over vijf jaar zegt: Wist je dat die ook ooit nog op Eurosonic hebben gestaan….

Logisch dus dat we een beetje sceptisch waren toen anderen tegen ons zeiden dat THE MURDER CAPITAL hun hoogtepunt vormde. Op voorhand vonden we die eveneens Ierse band iets eendimensionaler punkrock, maar goed, meningen zijn maar meningen, en als mensen tegen elkaar gaan opbieden betekent dat juist dat de scene momenteel bloeit als nooit tevoren.

Op vrijdag had iedereen sowieso een ander hoogtepunt. Wij kozen voor het Berlijnse GURR en gelijk daarna het Engelse FEET. Beide bands moeten het hebben van hun aanstekelijke uitstraling. De dames van Gurr hebben zichtbaar veel pret op het podium en zijn muzikaal enorm gegroeid sinds ze op een eerdere editie van het festival stonden. In Duitsland zijn ze momenteel overal happening en als je op zoek bent naar een soort hedendaagse Blondie, nou ok dat gaat wat ver, doe je er gaat aan om ze ook elders in Europa voor een festival te boeken. Halverwege de middag gaan puntige punky indie songs als Hot Summer er in als zoete koek. 

Feelgood momentje van het weekend. Feet continueerde die positive vibes. De band bevindt zich muzikaal in het verlengde van de ‘baggy grooves’ van de Happy Mondays, is een tikje weird, maar heeft ook m eer dan een handvol verschrikkelijk catchy songs. We waren verrast en voorzien de nodige clubtourtjes en festival optredens. Net als Gurr geen headliners, maar dat is prima. Het soort band waarbij je eerst even twijfelt en vervolgens sta je ongemerkt steeds heftiger mee te dansen. Best knap dat. Gurr, Feet, meisjes, jongens, edgy en toch pop sensibility. Check! 

Ondertussen rinkelde onze telefoon alweer. RENDEZ VOUS in het Der AA Theater (stond ook op ons lijstje) bleek top te zijn en garant te staan voor heerlijk hoekig en duistere, ietwat maniakale post-punk. MNNQNS en MDCIII hadden we ook willen zien, terwijl  we BOY AZOOGA donderdagmiddag in Plato al hadden gechecked omdat die dubbelden met Fontaines D.C. Die vielen niet tegen. Zelfs in de platenzaak met tl-licht bleek die band over puike songs en een kloppende uitstraling te beschikken. En Loner Boogie is zo dansbaar dat je er zo een Indie dansvloer hit van kunt maken. Veel tourtjes in zalen voor vijfhonderd man moet er zeker in zitten! 

Vervolgens gingen we de stad weer doorkruisen om het absurdistisch Belgische BOROKOV BOROKOV te zien in het Platformtheater waar een toffe rave meets buurthuis-sfeer hing en bleken THE PSYCHOTIC MONKS een sinister pysch-rock hoogtepunt te vormen. Maar Borokov creeerde lucht, met de volledig over vodka, latte en fanta verhalende songtekst van Drankjes die ons voortdurend deed grinniken. Muzikaal ging het dak er af bij de Borgerhout crew en hun heftig voortstuwende electronica.

Wie verdienen er verder een ere-vermelding? Het Engelse DRAHLA dat heel erg beinvloed is door Sonic Youth en wiens zangeres Luciel Brown ook nog eens klinkt als Kim Gordon, maar dat zul je als Indiestad liefhebber alleen maar plezierig vinden. Troubadour GERRY CINNAMON die deze week op eigen houtje al de grote zaal van Paradiso uitverkocht deed in Groningen ook geen slechte zaken, het Spaanse PERRO was er nog niet helemaal maar de eerste aanzet met nadrukkelijk Korg synthesizer partijen had wel wat weg van Ratatat, de Italianen van THE PIER hadden iets weg van Foals maar moeten zich nog ontwikkelen, JANSKY oogde cool in het Newscafe en klonk als Sofi Tukker met een dwarsfluit, maar moet live ook nog opgeleukt worden, NOVA TWINS en QUEEN ZEE waren ietwat gedateerd of over the top met hun angry Rage Against the Machine en emo rock vibes maar konden er wel mee door, wat ook gold voor de Tame Impala-lite van INDIANIZER, de rap-pop van MAVI PHOENIX, de metal-drum n bass van SCURU FITCHADU en de Sinead O Connor-rock van ANNABEL ALLUM. Bij het Pavement-esque SPORTS TEAM was de rij bizar lang en SLOW READERS CLUB pikten we ook nog even mee. En ja, alles klopte, maar toch hebben we die post-Editors sound inmiddels net iets te vaak gehoord. Lach ons maar uit als ze over een half jaar de grote zaal uitverkopen!

En dan is het ineens Zaterdag, zit Eurosonic er op en moet je omschakelen. Van een veelvoud aan Concertpodia in het Groningse centrum naar een locatie met meerdere zalen (De Oosterpoort) en van een eindeloze reeks aan Europese bands naar een staalkaart van wat er momenteel zoal in Nederland gebeurt. De twee grootste vragen op voorhand: Waar waren The Avonden? En waarom won de door velen getipte Wende de Popprijs niet?

Maar we begonnen netjes bij de fenomeen vlogger van het jaar: FAMKE LOUISE. Ging het bij Boef vorig jaar vooral over zijn uitspraken, Iedereen die Famke nog niet live gezien had wilde haar sowieso even checken. Dan moesten ze wel snel zijn want ze speelde op de kop af 18 minuten. Tijdens Op Me Monnie ging het los en sowieso viel op dat door de veelvoud aan aanwezige hiphop/r&b/pop optredens de leeftijd van de Noorderslag bezoekers flink gedaald is. Dat is goed en het zou ons verbazen als Famke een blijvertje is, maar haar beats waren in orde en opeens stonden onze Indie heupen stiekem ook te wiegen. Wel krijgen we een beetje de indruk dat de nodige recensenten bij veel hiphop acts weinig inhoudelijke kritiek durven te uiten. Er wordt meer op gefocussed dat Nederlandse urban momenteel populair is, zonder dat de afzonderlijke acts tegen het licht worden gehouden. Opvallend! Vanuit ons perspectief vonden we rapper ARES het sterkst, vrij grimmige beats voorzien van flows uit Oosterhout. Hij oogt en klinkt iets scherper dan de rest! 

De twee Noorderslag hoogtepunten speelden precies tegelijkertijd. Terwijl Ronnie Flex elders de Popprijs won genoten wij van een van de beste bands die er momenteel in Nederland rondlopen, het Rotterdamse LEWSBERG. Ze bezorgden ons, een week nadat ze op de Canshaker Pi avond in Paradiso stonden, wederom kippevel. Dikke Velvet Underground invloeden, heerlijk rammelende melodieen, ook ruimte voor introspectie en die ideale onderkoelde zang van Arie van Vliet….het plaatje klopt helemaal. Zelfs de vier afzonderlijke bandleden zijn allen genoeg ‘characters’ waardoor je ook visueel geboeid blijft. Als je een Nederlandse band van Noorderslag Europa in kunt sturen is het Lewsberg.

Over visueel gesproken: THE VISUAL wist ons zeker ook te boeien. We pikten alleen de laatste drie songs mee, maar we hoorden hemelse zang, een door de wol geverfde sound met toefjes Muse en triphop en een boeiende mix van delicate en intense momenten. Hier willen we meer van horen! 

Andere uitschieters? De apps hadden het vooral over de 18 jarige rapster S10, FENG SUAVE en THOMAS AZIER vonden bij vlagen sterk, maar het waren hekkesluiters YIN YIN (Grotendeels instrumentale Oosterse melodieen, anders dan Altin Gun, maar wel met psych potentie) en FATA BOOM (altijd een prima afsluiter met die bonte mix van Die Antwoord beats, spannende show-elementen en een snufje M.I.A.) die ons echt deden opveren. 

Vervolgens lag er zondag door de nachtvorst weer rijp op de akkers die we in de trein terug naar Amsterdam passeerden. Het had de video van een Shoegaze band kunnen zijn. Tot 2020 Groningen!