Het ‘familiebedrijf’ Finn uit Nieuwzeeland doet weer eens van zich spreken. Ditmaal gaat het om vader Neil en zoon Liam Finn. Vroeg of laat moest dat wel een keer gaan gebeuren. Na de samenwerking in diverse periodes met broer Tim is nu het nageslacht aan de beurt. De Finns hebben een gezamenlijke plaat uit, Lightsleeper, die hun beider talent voor melodie in een ietwat experimentele, soms slaperige variant brengt. Mooi is het zeker, maar het vergt iets meer luisterwerk dan een kraker van Crowded House nodig heeft. Op 25 januari komen Finn & Son Ltd. in Paradiso hun gezamenlijke repertoire spelen.
Goed gearrangeerde melodieuze en avontuurlijke pop
Het vader-zoon-avontuur begon met gedeelde shows, waarbij ze qua repertoirekeuze de bill splitten. Eerlijk half om half. Op een gegeven moment ontstond vanzelfsprekend de vraag naar gezamenlijk werk. Waar de een – zoonlief – bang was dat de ander hem niet goed genoeg zou vinden, was de ander – papa – juist bang dat de ander hem een ouwe lul zou vinden. Allemaal angst om niks natuurlijk. De twee gingen tijdens hun schrijfsessies en de daaropvolgende opnames met elkaar om als een ‘crowded house on fire.’ Het resultaat liegt er niet om en geeft precies dat wat je verwacht: goed gearrangeerde melodieuze pop met het experiment dat we van Liam kennen. Na enkele luisterbeurten heb je al een paar favorieten.
Anger Plays a Part
Geduldige luisteraars worden beloond
Anger Plays A Part, Listen en het Arctic Monkeys-nieuwe-stijl-achtige Ghosts zijn van die nummers die meteen beklijven, wat zeker niet van elke track gezegd kan worden. De slepende intro van de plaat Prelude - Island of Peace geeft de moeilijkheidsgraad al direct aan. Maar de insteek is dan ook heel anders dan we gewend zijn van Neil. De botsing der generaties levert een ander soort pop op, die er wat langer over doet om zich onder je schedeldak te nestelen, maar daarom niet minder mooi is. De vergelijkingen zijn al gemaakt met The Beach Boys in hun overgangsperiode in de vroege jaren zeventig. Die platen waren ook niet direct de meest toegankelijke, maar gaven uiteindelijk veel prijs aan de waarachtig geduldige luisteraar. Dat is wat je nu ook moet zijn. Haast is nergens goed voor. Rustaaag!
Interessante gastenlijst met Mick Fleetwood
Interessant is ook de gastenlijst op de plaat. Nog een Finn-zoon, Elroy, speelt drums op zeven van de elf tracks, terwijl moeder Sharon de bas voor haar rekening neemt op twee songs. Opvallendste gast is echter Fleetwood Mac-drummer Mick Fleetwood. Nou ja, zo raar is dat niet met Neils huidige bijbaantje als invalzanger bij die band voor Lindsay Buckingham, die weer eens met een inzinking heeft te kampen of gewoon een sabbatsjaar heeft genomen. Wat dan ook, Neil Finn, speelt die invalrol daar met verve.
Ghosts
Lol tijdens de opnames
In een trailer voor de plaat zie je dat Fleetwood een hoop lol heeft beleefd met zijn nieuwe vrienden uit Nieuwzeeland, die bepaald niet de moeilijkste mensen zijn. Hun muziek is wel een stuk moeilijker dan anders. Zo’n klacht zal je bij klassieke muziek nou nooit horen. Tracks als Where’s My Room met zijn lange einde en Hiding Place met zijn suspense vergen het uiterste van je concentratie. Soms denk je dat ze zelf soms ook iets meer focus hadden kunnen houden. Onze met pop en Americana vertrouwd geraakte oren mogen zich soms best een beetje meer leren inspannen. Je krijgt er veel voor terug. Stel je daarop in op 25 januari wanneer het familiebedrijf Finn & Son Ltd. Paradiso aandoet.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Neil & Tim Finn in Paradiso op 25 januari.