De eerste editie van de European Music Week is volop aan de gang, een initiatief van Eurosonic/Noorderslag om nieuw Europees talent te ondersteunen en te introduceren. Daarom licht Paradiso deze week een aantal artiesten uit, die je vaak ook nog dit jaar bij ons live kunt zien. In dit artikel tipt Indiestad de Welshe glamrockers die naar eigen zeggen 'Double Denim Hop' maken.
The Non-Stop EP
De term ‘EP’ is nogal inflatoir. Buzzard Buzzard Buzzard rekt het begrip op tot tien tracks op hun 'The Non-Stop EP' en staat erop het niet te zien als hun debuutalbum. Oké, als zij dat willen. Wat je krijgt is een herinterpretatie van de vroege jaren zeventig door een stelletje jonge, talentvolle malloten uit Cardiff. Blader mee door hun catalogus die onder anderen voert langs glamrock, post-Beatles John Lennon, AC/DC en Cheap Trick. Ze nemen zichzelf niet al te serieus; een beetje humor in het bloedserieuze indie-aanbod mag ook we leens.
Tom Rees poseert quasi pretentieus voor het artwork.
Krijg dat nummer maar eens uit je kop
Toch maar eens luisteren dan. Ze stonden immers ook voor de door coronacrisis afgelaste London Calling in mei op het programma. De party op de EP begint direct met een rampestamper van jewelste: Double Denim Hop. Krijg dat nummer maar eens uit je kop. Het is T-Rex anno 2020. Marc Bolan door Tom Rees.
Double Denim Hop
Niks nieuws, wel bijzonder aangenaam
Het hele album ontpopt zich als een amusant zoekplaatje door de eerste helft van de jaren zeventig. Diezelfde invloed horen we later nogmaals terug in What Is Hate? Niks nieuws, wel bijzonder aangenaam. En laten we eerlijk wezen: ook heel erg goed gedaan en met genoeg présence om het niet direct af te zetten. Dat halfuurtje pret zit je moeiteloos uit. Bij King Gizzard loop je toch ook niet weg?
Buzzard Buzzard Buzzard
Hollywood Actors
Verloren gewaande tracks
Late Night City is als een verloren gewaande track van Mott The Hoople, die ergens vanachter de plinten vandaan is geveegd. Er staat overigens ook nog een Pink Floyd-achtige instrumental Theme From Late Night City op. Van een beetje Bon Scott-era AC/DC zijn ze ook niet vies in Stockholm City Rock, waar ook wel een luchtje van The Sweet aan zit. Een nummer als Hollywood Actors zou in de seventies zo een hit kunnen zijn geweest voor Cheap Trick. Plak dat plectrum maar vast als een traan onder je ogen.
John Lennon Is My Jesus Christ
Ode aan rock ‘n’ roll-helden
Long Day / Free Day is de ‘solo John Lennon’. Liam Gallagher had dit maar wat graag gezongen. De track John Lennon Is My Jesus Christ is natuurlijk helemaal gemodelleerd naar de ex-Beatle. Rees zingt in daar over zijn rock ‘n’ roll-helden. Wat dacht je hiervan: ‘David Bowie is my Henry Ford.’ Geestig. Of deze, ook leuk: ‘And Marc Bolan is my maharishi.’ Ze maken ons zoekplaatje niet al te lastig. zeker niet als de laatste track Sugerloaf Mountain Crucify ergens uit het ‘Ziggy Stardust outtakes’-archief lijkt te zijn bevrijd.
Geinig plaatje. Speel af met mate. Overdaad ligt op de loer. Zou live weleens heel goed kunnen zijn. Jammer dat die London Calling toen niet doorging. Maar wie weet bij een volgende gelegenheid?
Tekst door: Robbert Tilli