Durand Jones & The Indications spelen vocale kwaliteiten optimaal uit

Afgelopen mei lieten Durand Jones in de bovenzaal al zien wat voor speciale soulband ze zijn. Puristen hebben vaak zo’n idee over hoe soul zou moeten klinken. Als het niet de geest van ‘Otis die dood is’ oproept – heel goed uiteraard, daar niet van – dan luisteren ze al niet meer. Durand Jones & The Indications hebben een verfrissend andere opvatting over soul dan de meeste artiesten die het oude werk als uitgangspunt nemen. Ze volgen niet slaafs de rauwe Stax/Atlantic variant, nee ze gaan meer voor de ‘smoothies’ in soul. En dat is ook weleens leuk. Dan hoor je nog eens wat anders.

Vanwege de meerstemmigheid lijkt het eerder gebaseerd te zijn op de vocale herengroepen uit de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig. Terwijl je luistert zie je een heel stel van die groepen aan je voorbijtrekken van The Temptations in hun My Girl-tijd tot The O’Jays met hun tophit Back Stabbers of The Stylistics met hun definitie van Philly soul You Make Me Feel Brand New. Het zijn allemaal bands met verschillende zangstemmen, van bas tot tenor. Als je de stemmen los zou willen zien bij Durand Jones en Aaron Frazer, dan is de eerste de Bobby Womack en de tweede de Curtis Mayfield. Het is eerder honingzoet, dan smerig en rauw. Schreeuwen is er nauwelijks bij. Ze kunnen het wel, maar kiezen voor het raffinement. Het gaat er rustiger aan toe dan in hun oude keldertje in Bloomington, Ohio. Of hebben ze daar toch weer opgenomen? Alles kan tegenwoordig natuurlijk, maar het ligt niet voor de hand.

Met een interviewmogelijkheid voor Sugar Mountain op de dag van het optreden pas, konden we het ook niet vragen. En het zijn goede praters weten we nog van een vorige keer, toen ze er voor promotie waren. Ze omschreven hun muziek bij die gelegenheid als ‘post hiphop soul’, omdat ze als muziekstudenten de soul ontdekt hadden door de herkomst van al die hiphop samples uit te vissen.

Het werkt vooral zo goed omdat ze veel meer samen zingen dan voorheen en oog en oor hebben voor elkaar. Waar hoor je nog een band waar de ene zanger zo rekening houdt met de ander? De eerste single die al is vrijgegeven is Don’t You Know waarin ze de zangpartijen eerlijk verdelen. Dat is het uitgangspunt. Af en toe mag er een individueel excelleren. Frazer neemt het er echt van in de track How Can I Be Sure. Wát een soulslijper is dat! De andere bandleden staan als achtergrondvocalisten Durand bij op de catchy slotrack True Love. Alle titels slaan op de liefde die wordt bezongen. Het gaat van Court of Love, via Too Many Tears tot Listen To Your Heart. Het licht dimt haast automatisch. Zó’n album is het. Bijna elk nummer heeft de sfeer van een ballad, zelfs als het dat niet is. Ze hebben gewoon nooit haast.

Durand Jones & The Indications hebben artistiek met hun tweede album een enorme sprong voorwaarts gemaakt. Ze doen alles wat de meeste andere bands niet aandurven. Ze durven smooth en sexy te zijn met love songs. De band speelt in dienst van die machtige vocalen en grote gevoelens. Blake Rhein is zo’n gitarist zonder ego. Hij valt op door de rust in z’n spel, bassist Kyle Houpt brengt de groove aan samen met Frazer die strooit met de prachtigste drumpatroontjes. Aan toetsenman Justin Hubler de eer om live die strijkers te doen vergeten. Een verademing om soul eens een keer van de zachte kant te mogen horen. Op 25 januari in Paradiso wordt het geen dampende dansvloer. Nee, de vloer is eens een keer aan de lovers. Wie durft er zijn kwetsbare kant te laten zien? Nou, pak aan, want dít is je kans.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Durand Jones & The Indications op 25 januari in Paradiso Noord.

Lees hierhet interview dat Sugar Mountain had met Durand Jones & The Indications bij hun vorige plaat.