Drie weken geleden bood Paradiso haar gebouw te huur aan op Airbnb. Om kans te maken op een overnachting in de grote zaal van Paradiso, vroegen we mensen om hun motivatie achter te laten. Honderden reacties kwamen binnen met prachtige verhalen. Na veel leeswerk hebben we drie gelukkige duo's gekozen aan wie we het gebouw op 31 juli, 10 en 15 augustus verhuren. Hieronder hun verhalen.
Het verhaal van Marloes van Wijk:
Mijn moeder, inmiddels 81 jaar, is als kind opgegroeid in Paradiso. Ze woonde daar namelijk. Mijn opa, Lodewijk Muntinghe, was conciërge van de Vrije Gemeente en woonde daarom met zijn gezin, mijn oma, mijn moeder en haar broer, in het woongedeelte boven in wat nu Paradiso is. Ik ben er zelf nooit geweest, daar mijn opa en oma voor mijn geboorte verhuisd zijn, maar er zijn nog foto's van mijn broer die op zijn driewieler door de gangen rijdt.
Mijn moeder heeft nog diverse foto's en heeft veel verhalen verteld over haar jeugd daar. Wat ik zelf het mooiste verhaal van mijn moeder vind, is dat er vroeger naast Paradiso een gevangenis stond, rechts, als je voor Paradiso staat. In de oorlog werden daar door de Duitsers veel mensen vastgezet. De keuken van mijn opa en oma keek uit op de luchtplaats van de gevangenis en met grote regelmaat belden familieleden van opgepakte mensen bij mijn opa en oma aan met de vraag of ze bloemen mochten achterlaten, die mijn oma dan voor het keukenraam zette, zodat de gevangen die tijdens het luchten zouden kunnen zien.
Steeds als ik of mijn dochter naar een optreden in Paradiso ga, voelt het bijzonder. Hoe bijzonder zou het dan zijn om daar nu een nachtje te mogen slapen?
Het verhaal van Justin Kooijman, die een overnachting aanvraagt voor zijn vader Willem
Hoi Paradiso,
Zolang ik mij kan herinneren, is muziek altijd een groot onderdeel van mijn vaders leven geweest. Van jongs af aan kreeg ik alle soorten (nu legendarische) muziek te horen en was mijn vader altijd te vinden in zijn gigantische 'cd kast' thuis, waar hij, voor mijn gevoel, bijna elk album dat is uitgebracht vanaf 1960 (Willem komt uit 1955) heeft liggen. Mijn broertje en ik hebben dan ook alle muzikale kennis met de paplepel ingegoten gekregen en hij heeft ons altijd meegenomen naar (bijna) alle concerten die hij bijgewoond heeft.
Paradiso speelt daarin voor hem een erg grote rol, een plek waar hij al sinds 1973 komt. Zijn eerste lidmaatschapskaart ligt dan ook duidelijk zichtbaar (zo trots als hij erop is dat hij hem nog heeft) bij zijn collectie muziek- en concertherinneringen. Trots als een pauw laat hij de kaart aan iedereen zien die een stap in ons huis zet.
Zijn liefde voor Paradiso gaat zelfs zover, dat hij al jaren met het idee loopt om een boek te maken ter ere van het 50-jarig bestaan van Paradiso, met daarin alle evenementen en concerten die ooit hebben plaatsgevonden, inclusief beeldmateriaal. Dit is een grote droom en wens van hem, en hopelijk zal hij dit op een dag kunnen realiseren, natuurlijk het liefst in samenwerking met het team van Paradiso zelf!
Als verrassing voor een man die alle grote namen in Paradiso heeft gezien, als ultieme belevenis, zou ik mijn vader daarom maar wat graag meenemen om een nachtje in Paradiso te overnachten! Dit zal een onbeschrijfelijke en onvergetelijke 'dream coming true' ervaring voor hem zijn, als muziekfan pur sang en Paradiso fan van het eerste uur!
Uiteraard zal hij zijn geliefde pasje meenemen als entreebewijs. Het gebouw, de sfeer, de mensen, hij vertelt ons van kleins af aan over alle concerten die hij in Paradiso heeft bijgewoond, en wat een onvergetelijke avonden het altijd zijn geweest! Ik hoop dat u mijn enthousiasme deelt, en hem op 1 van de 3 data wilt ontvangen.
Het verhaal van Florine van der Does, die een groot deel van haar liefde dankt aan Paradiso:
We beginnen 10 jaar geleden. Ik was 18 en werd halsoverkop verliefd op een veel te rare jongen met heel hoog, geblondeerd haar en een voorliefde voor slechte punkrock.
In de daaropvolgende maanden probeerde ik van alles om hem voor mij te winnen maar meneer was niet zo onder de indruk van mijn pogingen hem te imponeren (lees: er waren meer meisjes met dat idee). In een soort van laatste poging vroeg ik hem mee naar een festival in Paradiso (toen al mijn lievelingsplek op aarde) om te laten zien dat als hij mij niet leuk vond, hij toch in ieder geval mijn (muziek)smaak niet kon negeren.
Dus daar stonden we een beetje moed in te drinken op London Calling, waarna EINDELIJK mijn dancemoves (en wellicht het bier) zich uitbetaalden en we hartstochtelijk stonden te tongen bij de band Video Nasties.
Nu, tien jaar van dikke verkering later, is Paradiso altijd de plek geweest waar we elkaar weer terug vonden. Toen ik studeerde in Utrecht en hij werkte in Den Helder en dat moeilijk was werden we opnieuw verliefd bij Smith & Burrows, toen hij zei dat ik het allermooiste dronken meisje was op het podium van Nada Surf (that ain't pretty for no one) wist ik dat ik hem zou houden, toen hij bij hoog en laag vasthield aan de overtuiging dat het met dat voorprogramma van Jack Penate in de kleine zaal (Adele) nooit iets zou worden wist ik dat ik hem nog best wat bij kon leren en toen ik hem echt compleet los zag gaan bij the Libertines, waar we dat jaar daarvoor nog voor naar London waren gereisd, wist ik dat ik waarschijnlijk gewoon met hem ging trouwen.
En nu gaan we dat echt! Hij vroeg het, op de perfecte manier (er was een frikadel speciaal in het spel). Dit is mijn ultieme, ULTIEME tegen-verrassing. Maar echt. Beloof ik dat we nog 20 jaar blijven komen. Inclusief kinderen wellicht, ooit.