Delta Spirit vindt de reis belangrijker dan de bestemming

Eigenlijk zijn ze nu een indie popband met stadionaspiraties met hier en daar nog enkele nauwelijks waarneembare folk-trekjes. We kennen meer van zulke bands. The War on Drugs bijvoorbeeld. Die spelen wel degelijk in die arena’s tegenwoordig. En dan hebben we nog het geweldige Susto voor wie de bovenzaal al flinke afmetingen heeft. Delta Spirit zit in de tussencategorie, die van een beetje ‘te groot voor het servet maar te klein voor het tafellaken.’

Man, man wat hebben ze hun geluid weer opgeblazen en Blake heeft ze daarbij een stevig handje geholpen. Doet soms een beetje denken aan Marah dat eventjes Oasis dacht te zijn, maar later toch weer terug ging naar Americana. Op Home Again zingt Matthew Logan Vasquez alsof Liam Gallaghers stem op zijn strottenhoofd is gemonteerd. Wederom: curieus maar wel goed. Er mankeert niets aan.

Wie van plan was hier af te haken, blijf nog even, want de dit jaar overleden John Prine wordt in dit lied gememoreerd. Er is een kleine tekstuele verwijzing naar Angel from Montgomery. Hun show in het voorprogramma van Prine op Willie Nelsons ranch tijdens SXSW dit jaar werd afgelast wegens corona.

That line from Prine about the end of days.
How the hell can a person have nothing left to say.
Come and try and lift my suitcase full of sand.
How good it feels to be home again.

De vraag is waarom Delta Spirit nog zo veelvuldig in rootskringen besproken wordt. Dat heeft alleen maar met hun indiefolk-verleden te maken. In feite zijn ze nu klaar voor de mainstream. Die zes jaar heeft elk bandlid verder gebracht.

Logan Vasquez bracht drie soloalbums uit waarmee hij flink getoerd heeft en ook een paar maal op het Sugar Mountain podium stond. De andere vier bandleden deden hun eigen dingen, zoals sessiewerk of toeren met o.a. Sam Outlaw. Multi-instrumentalist Kelly Winrich maakte intussen naam als producer voor anderen waar de hele band nu de vruchten van plukt.

De eerste drie nummers van de plaat klinken als radiohits. The Pressure kan wedijveren met Under The Pressure van The War on Drugs. It Ain’t Easy schreeuwt haast om een plekje op de playlist van NPO Radio 2, terwijl het minstens zo catchy How Bout It met die verrukkelijk uitwaaierende gitaarpartijen het goed zou doen op elk indie format. Gitarist Will McLaren zit comfortabel ergens in het midden tussen Nils Lofgren en The Edge. Ook hij beheerst zijn instrument en de effectpedalen voor honderd procent.

De nummers die Winrich zingt zijn een stuk rustiger – als in ‘minder opgefokt’ – dan die waar Logan Vasquez de vocalen voor zijn rekening neemt. Can You forgive Me? is het eerste rustpuntje op het album. Het komt direct nadat supertrio waarmee de plaat in gang wordt getrokken.

Op Just The Same herhaalt hij dat. De teksten zijn op het lullige af zo eenvoudig: ‘Can you understand that I’m just a man who loves you?’ Dat is een logisch gevolg van het tegen de mainstream aan schuren. Het is ook helemaal niet erg. Een beetje duidelijkheid kan nooit kwaad bij publieksuitbreiding.

Ik zeg dit ook niet om de band te bekritiseren. Die tekstuele voltreffer komt namelijk toch nog wel. Helemaal aan het einde van dit in Sonic Ranch in El Paso, TX opgenomen album, bij het titelnummer. Logan Vasquez draait geen doekjes om bij dit lied dat overkomt als hun bandgeschiedenis van 15 jaar.

If it's one more record.
Let it play on forever.
Keep flipping the B-Side to the A.
May it remain in our memory.
The joy we found in the journey.
Never needed to get there anyway.
But what is there?

De reis van de band is voor Delta Spirit altijd belangrijker geweest dan de bestemming. Toch die vraag: What is There? Ze weten het kennelijk zelf niet. Het is een mooi slotakkoord van een bij momenten indrukwekkend album dat is opgedragen aan hun overleden vriend en inspiratiebron, producer Richard Swift.

Tekst door: Robbert Tilli