De psychedelische wereld van Pond is altijd in beweging

Hoe komen de teksten op papier? Ga je er gewoon eens goed voor zitten en dan komt het in je op of plan je van tevoren dat je dan echt wat moet schrijven?
Allebei. Soms komt er gewoon iets in me op en dan schrijf ik dat op. Als ik aan het wandelen ben of in de bus zit ofzo. In de douche. En wanneer ik ’s nachts wakker lig. Maar voor dit album ben ik wel eens gewoon gaan zitten van: en nu schrijven. Ik probeerde een tijdje eerder op te staan en eerst wat te schrijven voordat ik iets anders deed. En voordat de rest wakker werd. Ik probeerde ook iets minder kritisch op mezelf te zijn, iets minder streng op wat echt een ‘waardig’ onderwerp om over te schrijven is. Als het iets is wat speelt in mijn leven, hoe onbelangrijk het dan ook lijkt, als het me bezighoudt dan is ‘t het waard om het op te schrijven.  

Ik merk ook dat als ik over hele normale, alledaagse dingen aan het schrijven ben, dat ik toch onbewust langzaam maar zeker toch de diepte in ga en zwaardere nuances eraan toevoeg. Zoals het nummer ‘Gold Cup’ van het album. Dat ging eerst over mijn pantoffels. Ik heb hele goedkope kung-fu sloffen. En ineens ging het over waar die mij allemaal heen hebben gebracht en waar ik allemaal geweest ben in mijn leven en de connectie met de aarde en land. Maar ook het gevoel van comfort en de ontkoppeling van het plastic waarmee ze zijn gemaakt. En mijn existentiële angsten en hoe je jezelf blijft. 

Waar gaat ‘Take Me Avalon I’m Young’ over? 
Het gaat over het mythische eiland Avalon. En Engeland. En mijn ervaringen van naar Engeland gaan en bepaalde verwachtingen hebben wanneer je ergens aankomt en hoe mensen door de geschiedenis heen zich daarbij voelden. Maar ook over de vluchtelingencrisis en jezelf overgeven aan een nieuwe ervaring. Een nieuw eiland dat je hoopt dat een mythische ontsnapping is naar een magische plek, maar het kan net zo goed dat je niet begrepen wordt of dat die verwachtingen niet worden waargemaakt. 

Je hebt ook een paar keer in Amsterdam opgetreden, waaronder in Paradiso. Heb je daar een bijzondere herinnering aan?
Ik weet nog dat we op London Calling festival speelden in 2017. Mijn beste herinnering aan het daar spelen was dat ik na de show even een moment buiten zat, aan het kanaal. Aan de achterkant, in de tuin van Paradiso en dat ik op het water kon uitkijken. 

Dat is wel geinig, want juist op het podium ben je superenergiek en echt een machine. Grappig om te horen dat je dan daarna ook gewoon even wat peace and quiet wil hebben. 
Ja, zeker weten. Ik voel me zo fucked up na een mega-energieke gig. Als ik dat niet heb, als ik dan zit eh ja zullen we nu maar wat eten halen ofzo? Dan voelt het alsof ik het niet goed heb gedaan. Het moet wel voelen alsof je gewerkt hebt. Ik verwacht het van mezelf en ik denk dat het publiek het ook van mij verwacht. Ik ben wel redelijk goed geworden in het manifesteren van echte energie. Maar soms als het voelt alsof ik te veel in m’n hoofd zat, dan voelt het alsof ik een soort oplichter ben. Maar meestal ga ik er gewoon lekker voor en krijg ik een waanzinnige adrenalinekick van het optreden voor mensen. 

Je zit nu zo’n dertien jaar in POND. Je bent nu 33, dus je begon ermee toen je 20 was. Ja, ik ben echt een rekenwonder, dankjewel. Is de band met jou meegegroeid voor jouw gevoel?

Ja, het is echt ongelooflijk.. als je nu luistert naar de eerste dingen die we deden. Dat is echt wild. Ik ben niet echt ’s werelds beste zanger nu, maar ik kan wel zingen. In het begin kon ik dat echt helemaal niet. Ik heb echt met deze band geleerd om te zingen. En ja, volwassen worden van zo’n grillige.. ja tiener. Ik zat toen echt in m’n eigen tuintje. Ik was heel tevreden met mezelf om maar gewoon wat vage, psychedelische  woordspelingen te maken. Dan een paar keer herhalen en boem daar heb je een tekst. Ik voelde me zo diep, haha. Ik schreef het aan de LSD, hoe kan het dan niet diep zijn? Dat ging over in.. ja, dat ik het schrijven nodig heb. Om m’n plek te vinden in deze soms overweldigende wereld.