De intens broeierige Amsterdam-Manchester connectie van Lost Under Heaven
28 februari, 2019
Op zaterdag 2 maart speelt het Brits/Nederlandse Lost Under Heaven in Bitterzoet. Dat zijn de Brit Ellery James die hiervoor in Wu Lyf zat en de Nederlandse Ebony Hoorn. Op hun tweede album Love Hates What You Become dat in januari uitkwam zorgen hun zeer herkenbare stemmen weer voor beklemming, emotie en ontlading.
Het tweetal leerde elkaar ooit kennen in Manchester, switchte vervolgens samen naar Amsterdam om vervolgens toch voor Manchester als uitvalsbasis te kiezen.
Ellery: ‘Ebony bezocht een vriendin van haar in Manchester in het huis waar ik ook woonde. Het klikte, we gingen heen en weer pendelen en vervolgens besloot ik in Amsterdam te gaan wonen waar Ebony haar Rietveld studie aan het afronden was. Toch zijn we in 2016 weer in Manchester gaan wonen. De kwaliteit van leven is beter in jullie hoofdstad, maar ik heb hier mijn netwerk van connecties, oefenruimtes…en het is ook een stuk goedkoper! We wonen nu wat landelijker ten noorden van de stad, dat geeft je meer vrijheid en rust omdat je je dan echt in de natuur bevindt.’
Love Hates What You Become kent heel ingetogen momenten, maar de openingstrack Come is echt een beest van een track. Als het refrein arriveert is het bijna moeilijk om niet je vuist in de lucht te steken. Was dat het idee?
‘Het nummer was zeker bedoeld om je wakker te schudden. Mocht je een beetje ingeslapen zijn tijdens je dagelijkse beslommeringen, dan ben je zodra Come begint meteen weer alert en bij de les. Daarom is het ook de eerste track. Intens, bombastisch, als de start van een animé serie.’
Jullie doen veel samen. Dat lijkt me voor- en nadelen te kunnen hebben. Er ontstaat, zeker in het foto-materiaal van de band, wel een nadrukkelijk soort intimiteit door. Een foto die er voor mij uitsprong was een zwart-wit pers-foto waar jullie beiden op staan in de woestijn. Wat is het verhaal daarachter?
‘Het is een zelfportret wat Ebony van ons gemaakt heeft in de Joshua Tree woestijn. Daar hebben we echt een magische trip meegemaakt toen we er gingen rondreizen nadat we ons nieuwste album in Los Angeles opgenomen hadden.’
The Breath of Light is een heel rauw, maar ergens ook breekbaar lied. Spelen jullie dat live of is het moeilijk om iedere keer zoveel emotie op te roepen?
‘Het is inderdaad een moeilijk nummer voor de live-set omdat de breekbaarheid echt moet zijn en dat wordt moeilijk als bezoekers net even wat minder aandacht hebben en lekker aan het chatten en drinken zijn. Maar gelukkig zijn degenen die Lost Under Heaven tof vinden zelf vaak vrij passievol en dan is het juist weer een geschikte track om samen met het publiek echt een ‘moment’ te creeren.’
De videoclip van Bunny’s Blues is echt een meesterwerkje. Een prima mengeling van sensualiteit en een soort horror scenario. Was daar een regisseur bij betrokken die dat zo wilde?
‘Nee, het is een thema dat in het verlengde ligt van de dingen waar Ebony tijdens haar kunst-opleiding ook al mee bezig was. Zij is verantwoordelijk voor deze verhaallijn. Het gaat over Kali, de tantrische godin, die symbolisch iemands ego wil wegnemen door zijn hoofd af te hakken.’
Lost Under Heaven
How Did This Happen?!
Het lijkt er op dat we ons weer in een muzikale piekperiode bevinden. Rond 2007-2008 kwamen er heel veel toffe dingen uit, vijf jaar geleden leek er niet bar veel te gebeuren. Enig idee waarom de muziekwereld eb- en vloed periodes doormaakt?
‘Is dat wel zo? Ik snap waar je heen wilt hoor, maar ik denk dat het soms ook een journalistiek bedenksel is. Voordat wij een doorstart maakten als Bodega zaten Nikki en ik in een eerdere incarnatie van de band die Bodega Bay heette. Daarmee hebben we ook een album gemaakt en dat werd toen helemaal niet opgepikt terwijl we het zelf erg goed vonden. Maar het was meer lo-fi of eigenlijk no-fi - haha - en paste niet binnen het toenmalige muziekklimaat. Ik denk dat Endless Scroll een duidelijker herkenbaar geluid heeft dat beter binnen deze tijd past, maar er waren in 2013 heus wel bands die goede albums uitbrachten. Maar als er een soort genre-naam voor een golf aan bands bedacht wordt door journalisten merk je wel dat alles in een stroomversnelling raakt.’
Klopt. Dat zag je eigenlijk ook in 2001 toen The Strokes, the White Stripes en Black Rebel Motorcycle Club het garage-gitaar-revolutie stempel meekregen van de pers. Eigenlijk waren dat drie op zichzelf staande bands *luid getoeter weerklinkt* - wat hoor ik?
‘We parkeren net in Nottingham waar we vanavond spelen tijdens het Engelse deel van onze tour.’
Iedereen gezond en wel? Hier leek het wel alsof iedereen aan de beurt moest komen om de griep te krijgen.
‘Hey, jinx het nou niet he? We wilden net gaan afkloppen dat het voorspoedig met ons gaat. Geen aanrijdingen, fysiek helemaal oké… Je komt toch wel naar de show hé?’
Dat was wel de bedoeling ja. Tijdens 'Jack in Titanic' klinkt Bodega zowaar romantisch. Het zou zoetig kunnen worden, maar daar waak je voor door na ieder gevoelig moment aan een soort reflectie te doen waarbij je zegt: "Like Jack in Titanic". "No one sees your blazer jacket fall on your hips like I see, except Jack in Titanic.
‘Haha, dat is typisch hoe ik ben. Het is inderdaad eigenlijk een heel breekbaar nummer, maar ik link het aan een fictioneel film karakter om het wat onderkoelder te maken. Gevoelens oké, maar er moet wel een scherp of observerend randje blijven.’
Is dat ook de reden waarom er zich een soort computerized stem-fragmenten tussen de nummers in bevinden? Aan het begin van het album hoor je een robot-stem zeggen ‘this is new Bodega song’ en halverwege ‘I touch myself while…’. Die fragmenten houden de sfeer robuust en scherpgerand.
‘Ja, het was ook een beetje bedoeld als een soort hypemoment tussen de nummers door. Een beetje zoals Flavor Flav van Public Enemy zei: "You need to know what time it is, boyyyy!" en dan weer door met de volgende track.’
In de zomer spelen jullie onder meer op de zogeheten ‘Check In Party’ en ‘End of the Road’. Sterke festivals met een behoorlijk gerichte niche line-up. Daaromheen zijn er veel clubshows. Dit is het moment om te vlammen he?
‘Zeker! We spelen zoveel als we kunnen. Ram die agenda maar vol. Daarnaast hebben we ook al acht nieuwe songs af, maar moeten we tussendoor tijd zien te vinden om ze op te nemen. Ik weet nog niet zeker of ze op een nieuw album gaan belanden of dat het b-kantjes of losse tussen-singles worden, maar het zijn lekker drukke maanden!’
Op jullie Facebook-pagina zien we een stukje van de video van nieuwe single Name Escape. Esthetisch verantwoorde close-ups van lichaamsdelen, de bandleden in een soort spel met jullie eigen schaduwen...
‘Nikki heeft daar samen met fotograaf Ben Davis aan gewerkt. We willen een soort ironische variant maken van de big budget video’s van grote bands uit het verleden. Zo rond 2004 had je nog veel van dat soort video’s, nu is de markt heel anders. Ik zeg niet dat we anti-commercieel zijn, maar ik denk wel dat we zo integer mogelijk ons ding willen doen. Deze video ziet er een beetje uit als een advertentie voor een hit-album, maar dan met een kritische knipoog.’
Lost Under Heaven
Name Escape
Dat is nogal heftig. Het is natuurlijk een video, een vorm van theater, maar kon je haar nog wel helemaal vertrouwen toen jullie de dag na de opnames gingen slapen?
(lachend) ‘Jawel, het oogt heel spannend, maar de opnames waren hilarischer. En we hebben genoeg onderling vertrouwen als dat is waar je op doelt.’
Black Sun Rising doet me soms denken aan oude PJ Harvey. De spookachtige elementen. Zijn jullie eigenlijk muzikaal gaan samenwerken omdat jullie merkten dat er veel raakvlakken in jullie smaak waren. Of is dit de optelsom van twee heel verschillende personen?
‘Eerder het eerste. We delen veel voorkeuren en hebben ook eenzelfde soort gevoel van esthetiek. Toch zijn er ook muzikanten waar maar een van ons goed mee uit de voeten kan. Ebony geniet van de muziek van Yung Lean en Travis Scott enzo en ik heb echt moeite om dat te tolereren als het op staat, terwijl ik juist een grote voorliefde voor Tom Waits en Van Morrison heb en dat vindt Ebony wat saai-ig omdat het voor haar soms te veel een voorspelbaar vaststaand karakter is waaruit die songs ontstaan.’
Voordat jullie in Nederland aankomen, spelen jullie onder andere in Frankrijk en Duitsland. Zijn jullie live eigenlijk een duo of doen er meer muzikanten mee?
‘Live met zijn tweeën vonden we wat karig, dus bij optredens doet ook de geweldige drummer Ben Kelly mee. Ebony heeft vorig jaar bas-gitaar leren spelen en ik speel nu gitaar en neem de keyboard voor mijn rekening dus we zijn goed in staat om live dat dynamische geluid van onze albums te reproduceren!’
For The Wild lijkt te gaan over jullie ontevredenheid met het door computers gevormde leven anno nu.
‘Een steeds digitaler leven leidt tot een soort ‘de-humanisation’. We verdrinken in een zee van informatie, maar echte kennis ontberen we. De echte energie die in contact staan met de natuur je kan geven kan geweldig zijn, terwijl veel mensen zich steeds meer richten op een beperkte, heel opgejaagde manier van leven.’
Het lijkt me ook een heel geschikt laatste nummer van de live-set. Het bouwt en bouwt en waaiert steeds verder uit.
‘Dat gevoel van een soort vermoeid geraakte climax past inderdaad goed bij het einde van een optreden, dus daar hebben we zelf wel vaak voor gekozen, maar momenteel spelen we 'Lament', van onze eerste cd 'Spiritual Songs for Lovers to Sing' als laatste track. Vooral ook omdat dat al een echte publieksfavoriet is.
