De evolutie van Franz Ferdinand
Nog geen maand nadat het niet stuk te krijgen debuutalbum verscheen, staat Franz Ferdinand geboekt voor de kleine zaal van Paradiso.
Stijf uitverkocht, dankzij meesterstuk 'Take Me Out' dat het album was vooruitgesneld en op heavy rotation kan rekenen op de Nederlandse radio. Het concert wordt verplaatst naar de grote zaal, de extra kaarten zijn binnen een vloek en een zucht weg, het maakt niemand wat uit dat Joss Stone daar diezelfde avond voor een eveneens uitverkocht optreden wordt verwacht. Franz Ferdinand begint klokslag 19.00 uur, een uurtje later kan alweer naar de lange rij voor Stone worden gelald. 'The Dark of the Matinée' en 'This Fire', nog niet als single verschenen, worden massaal omarmd als duurzame indiehits. Voor b-kantje 'Shopping for Blood' wordt iemand uit het publiek getrokken om mee te drummen op het drumstel dat al klaarstaat voor Stone, Alex Kapranos trekt zelf het zwarte laken eraf en negeert de gefronste wenkbrauwen bij Stone's roadcrew. Een voetnoot wellicht in de 50-jarige historie van Paradiso, maar feestvreugde en drankomzet waren hoog die vroege zaterdagavond in maart 2004.
Het was niet de eerste keer dat Paradiso de Schotten verwelkomde, in november 2003 debuteerden Kapranos en aanhang al in de kleine zaal tijdens London Calling. Toen Franz Ferdinand afgelopen augustus weer op de begane grond schitterde, wees Kapranos naar boven en bracht in herinnering dat de band toen zelf een official bootleg uitbracht van dat optreden, nog voordat het debuut was verschenen.
Een destijds vaak aangehaalde uitspraak was dat de band 'music for girls to dance to' wilde maken, op de eerste twee albums gebeurde dat nog met twee gitaren, bas, drums en wat toetsen. Er gaat een belletje rinkelen dat voor album #2 zelfs hetzelfde artwork werd overwogen, met een ander kleurtje.
Op het misdadig ondergewaardeerde derde album 'Tonight: Franz Ferdinand' werden voor het eerst zware elektronische hulpmiddelen ingezet om de meisjes aan het dansen te houden, er doken foto's op van vintage apparatuur in een jungle van snoertjes. Album nummer vier klonk als vintage Franz Ferdinand, een echte gitaarplaat, ook de nummers die werden geproduceerd door de twee kapiteins van Hot Chip en door Todd Terje. Dansbaarder dan ooit, dat wel, vooral 'Stand On The Horizon' blijkt de opmaat te zijn geweest naar het vijfde album dat volgende maand verschijnt.
Waar de elektronica tot nu in dienst stond van de vertrouwde ingrediënten van Franz Ferdinand (met uitzondering van de grand finale van 'Lucid Dreams'), daar lijkt het karakteristieke gitaargeluid op het nieuwe album 'Always Ascending' nu echt op te gaan in solide dancewerk. Waar Hot Chip en Terje nog de 'oude' Franz Ferdinand ondersteunden, daar lijkt nieuwe producer Philippe Zdar (Cassius, Phoenix, Cut Copy) voor een ommezwaai te hebben gezorgd. Minstens zo 'schuldig' zullen de nieuwe bandleden zijn, op voorbodes 'Always Ascending' en 'Feel the Love Go' valt de achtergrondzang van synthesizerspeler Julian Corrie op, zoals de zang (en glimlach) van voorganger Nick McCarthy altijd de aandacht wist te trekken.
Het duurde niet lang voor we overstag gingen voor de 'nieuwe' Franz Ferdinand, zoals zo vaak gebeurde dat bij de saxofoon op 'Feel the Love Go', die bijdrage moet haast wel een eerbetoon zijn aan de wijze waarop de saxofonist van Madness door de heavy heavy hits sjeest.
(Lees verder onder de video)
Feel The Love Go (Official Audio)
Anno 2018 maakt Franz Ferdinand nog steeds gitaarmuziek om op te dansen, en de evolutie van eerste naar vijfde album lijkt ongemerkt te hebben plaatsgevonden voor wie de band op de voet heeft gevolgd (laat de albumversie van 'Feel the Love Go' in je afspeellijst maar eens volgen door 'Come On Home'). Maar zoals kinderen altijd zo veranderd zijn als je ze lang niet hebt gezien, zal dat niet zo worden ervaren door wie Franz Ferdinand uit het oog verloor na het vroegste werk. Dat kan een aangename verrassing of even slikken zijn. Met tegenwoordig een backdrop waar de nuchtere jonge Friezen van voorprogramma The Homesick in augustus baldadig van hadden moeten worden.
Tekst door: Fedde Wiersma