De bossen in vluchten met Torres

Je bent nu 29. Toen je debuut uit kwam was je 22. Je zit dus al zeven jaar in de muziekindustrie. Zou je nu tips hebben voor de Torres van zeven jaar geleden?
"Ja! Ik zou mezelf aanmoedigen voor een lang en hard gevecht. Er zijn in deze business meer mensen die je een reden geven om te stoppen dan dat er mensen zijn die je aanmoedigen om door te gaan. Je wilt echt niet geloven hoeveel mensen, privé en zakelijk, je het gevoel geven dat je het niet kunt. Terwijl je zelf weet dat je het wél kunt! En ik zou mezelf als advies geven om zakelijker met mijn geld om te gaan. Spaar wat tijdens de goede jaren.."

Je schreef 'Gracious Day' voor ‘je vriendin die je wilde verlaten’. Toen jullie toch besloten bij elkaar te blijven voelde je je als "Ebenezer Scrooge op Kerst ochtend". Daar moest ik om glimlachen. Je hebt er een heel mooi nummer met een werkelijk gouden tekst over geschreven. Maar het was vast geen gemakkelijke tijd voor je.
"Ik was supernerveus toen ik dat nummer schreef. Ik had vertrouwen in de continuering van onze relatie, maar toch was ik bang dat ze de handdoek in de ring zou gooien. Ik heb enorme verlatingsangst, dus het was een extra moeilijke periode voor me die gelukkig goed afliep."

De ritmes van 'Good Scare' zijn erg intrigerend. Waar was je naar op zoek?
"Misschien vind je het grappig klinken maar qua ritme-sectie wilde ik iets maken dat zich tussen 'Hounds Of Love' van Kate Bush en 'Tarzan' van Phil Collins in bevindt."

Je hebt vier albums uitgebracht in een kleine acht jaar tijd. Tussen elke release zit steeds exact twee jaar en vier maanden. Ben je dus eigenlijk een heel solide schrijver die inspiratie heeft wanneer dat nodig is of worden inspiratieloze maanden gevolgd door maanden waarin je het ene na het andere nummer schrijft?
"Het is altijd anders, maar.. er is wel een soort patroon. Ik neem genoeg de tijd om ook echt te leven en het leven te observeren zonder dat ik in die periode nieuwe nummers schrijf. Ik lees boeken, zie veel films, communiceer meer met mijn geliefden. Daarna volgt dan een manische fase waarin ik non-stop heel veel schrijf. Dat duurt meestal een paar maanden, haha."

'Last Forest' bevat de nodige grandeur. Het is een verheven nummer met erg in het oog springend gitaarspel.
"Het was een van de nummers waar ik het langst mee bezig ben geweest. Zelfs wel een paar jaar. Het gaat over een beschermd bos. Dat bos is een metafoor voor een geliefde die ik probeer te beschermen. Als dat lukt wordt het een veilige plek waar ik naar toe kan gaan als de wreedheid van de buitenwereld me te veel wordt."

Er staan negen nummers op Silver Tongue. Dat is een heel gericht aantal. De meeste artiesten kiezen voor tien of twaalf ofzo. 
"Mensen hebben tegenwoordig vaak maar kort aandacht voor je. Ik geef ze dus liever negen geweldige nummers, dan veertien waarbij ik zelf ook mijn vraagtekens heb bij vier ervan. Ik ken bijna geen albums die veertien nummers lang ijzersterk zijn."

Daar zit wat in, Mackenzie! Ik ben echt verliefd op 'Two Of Everything' omdat de melodielijn van het refrein zowel euforisch als melancholiek als een beetje dronken klinkt. Is dat een synthesizer die ik hoor?
"Het is een enorm fuzzy gitaar, verdubbeld over een synthesizer melodielijn heen. Ik hoop dat ik het zo goed verwoord. Het was heel moeilijk om het precies zo te laten klinken als ik wilde, maar ik ben erg blij met het eindresultaat, dus erg fijn dat je daarover begint.."

'Good Grief' is een langzaam, broeierig nummer. Wist je direct dat het misschien wel de key-track zou worden?
"Ja, dat wist ik. Hoewel het mijn minst favoriete nummer is. Maar inmiddels weet ik wel een beetje wat kan aanslaan bij mensen. Het is wat simpeler dan de rest en daardoor kan het een meezinger worden."

Op de hoes van Silver Tongue zien we een schilderij van jou. Eerder sinister dan dat het een glossy, mooiere versie van jezelf is. Wie heeft dat gemaakt?
"Mijn vriendin Jenna Gribbon, die een begenadigd schilderes is. Ze heeft het hele concept bedacht. De schemer waarin het portret gemaakt is, de UFO in de achtergrond.."

Je vocalen strijden vaak een beetje met wat industriële achtergrondgeluiden. Omzeil je daardoor soms de emotionaliteit?
"Mee eens. Voor de titeltrack geldt dat bijvoorbeeld. Daar heb ik de zanglijn ook pas later toegevoegd toen de melodie en al die achtergrondgeluidjes er al waren. Dan wil ik bijvoorbeeld eerst dat een drumloop klinkt als een kroonluchter die heen en weer zwiept door een lege kamer. Ik kan daar heel specifiek in zijn."

Torres speelt op zaterdag 7 maart in de kleine zaal van Paradiso.