Dave Alvin mest zijn archieven uit

Wie aan Dave Alvin denkt ziet automatisch de beste gitaarposes voor zich. Ik wel tenminste. Wijdbeens met zijn enkellaarsjes in een spagaat, zijn aanslaghandje in de lucht ergens boven zijn rechterschouder. Met zijn broer Phil voerde hij lange tijd de beste barband van Californië aan. In de jaren tachtig waren The Blasters uit LA net als The Fabulous Thunderbirds uit Austin, Texas de twee bands waar je terecht kon voor een avondje rocken als de wilde beesten.

Wat Jimmie Vaughan en Kim Wilson waren voor The T-Birds, dat waren Dave en Phil Alvin voor de The Blasters met hun American Music. Geloof me, zulke bands worden niet meer gemaakt. Dat zeg ik niet uit heimwee naar vervlogen jaren. Het ís helaas zo…

Het vervelende was dat de gebroeders Alvin altijd ruzie hadden. De band lag veel te vroeg op zijn gat. Later is dat allemaal weer bijgelegd met zelfs een reünietour die in juli 2003 ook Paradiso aandeed. na afloop volgde nog zelfs een lange nachtelijke encore in de Meloe Melo aan de Lijnbaansgracht. En dan waren er nog de twee gezamenlijke brother-albums, waarvan de eerste de beste was.

Common Ground: Dave Alvin & Phil Alvin Play and Sing the songs of Big Bill Broonzy uit 2014 bleek bij uitvoering op het podium van de kleine zaal en later nogmaals in Bitterzoet een ware sensatie. Daarbij was de zelfspot van Dave in zijn geestige aankondigingen, waarbij hij terug ging naar de eerste ruzies uit hun kindertijd, om in te lijsten. En wat mooi die twee totaal verschillende persoonlijkheden met hun eigen stemgeluid, Phil met zijn ‘blote billen’-stem en Dave met zijn koffiebruine timbre. Onvergetelijke shows waren dat.

Nu we het toch over die stem van Dave hebben… Dat was feitelijk een nóg grotere verassing toen hij in 1986 zijn eerste soloplaat Romeo’s Escape (in Europa: Every Night About This Time) uitbracht, dan de vorm waarin hij dat deed, namelijk als singer-songwriter.

Dat hadden we niet direct zien aankomen van deze Blaster die ook bij punkband X aansloot en The Gun Club voorzag van de meest vlammende gitaarsolo op The Las Vegas Story (1984). Waar je een rootsrockplaat verwachtte, kreeg je een veel grotere variatie aan stijlen. Maar die stem! Die was zo anders dan die van zijn broer die altijd zong. Hij bouwde een heel oeuvre op, waarin King Of California uit 1994 algemeen als zijn topstuk wordt beschouwd.

Dave Alvin is solo vaak te zien geweest, begeleid door The Guilty Men/Women/Ones, maar ook een keer in mei 1992 door The Paladins. Hij is ook alweer een tijdje niet geweest voor zijn eigen zaakjes. Corona verlengt die afwezigheid. Dat gebeurt evengoed op zijn thuismarkt de VS.

Het gaf hem de tijd eens te kijken wat hij allemaal nog had liggen. Dat is wat we nu krijgen op een verzameling (op Yep Roc) eerder onuitgebracht werk of nummers op tributes voor anderen. De geweldige versie van Dylans Highway 61 Revisited had ik al jaren liggen thuis op een insert cd’tje van het Britse muziekblad Uncut. Zijn begeleiders daar zijn toppers als Greg Leisz (gitaar), Gregory Boaz (bas) en Don Heffington (drums).

Er staat dankzij die begeleiders een eigenlijk nog mooiere versie op van Amanda dan die we nog kennen van Waylon Jennings. Chris Gaffney zingt de tweede stem en speelt accordeon. De track Albuquerque is zelfs opgedragen aan de in 2008 overleden cultheld. ‘Well,  this is for you Gaffney,’ bromt Dave in de intro.

We horen de accordeonist ook nog op (Variations on Earl Hooker’s) Guitar Rhumba, overigens niet de enige instrumental op het 16 tracks tellende album. Het akoestische Krazy and Ignatz bijvoorbeeld, waarop fingerpicking Dave duelleert met Cindy Cashdollar op dobro is ook zo’n pareltje zonder vocalen.

Op Perdido Street Blues van Lil Hardin Armstrong bespeelt Alvin zijn 1934 National Steel Doulian gitaar (een van die oude gitaren die de albumtitel belooft) terwijl Gene Taylor, oud-medebandlid in The Blasters, piano speelt. Alle instrumenten vallen perfect op hun plek. Maar waar je een accordeon zou verwachten, namelijk op Doug Sahm’s Dynamite Woman, daar is-ie gek genoeg niet. Oké, apart dat wel.

Ook mooi is de versie van Willie Dixon’s Peace met slide gitaar door en mondharmonica door Dale Spalding. Denk nu vooral niet dat er alleen maar blues op het album staat. Verre van, On the Way Downtown is een mooie country-interpretatie van de song van folkie Peter Case. Gaffney speelt en zingt ook weer mee met verder op mandoline Rick Shea en op viool Amy Farriss, die ook al niet meer onder ons is. Wat Alvin met The Blasters nog American Music noemde vatten we tegenwoordig samen onder de term Americana.

Nog een opvallende cover is Bill Morrissey’s ballad Inside. Daar zit een mooi verhaal aan vast. Die Morryssey, ons ook al ontvallen (2011), belde Alvin eens op hoge poten op met de mededeling dat diens nummer Bus Station wel heel erg op zijn eigen Inside leek. Alvin bleef kalm en vertelde dat hij dat nummer al in 1982 had geschreven. Hij stelde daarom een wedervraag aan Bill van wanneer zijn lied dan dateerde. Het bleek van een veel latere datum te stammen, dus slikte de aanklager ruiterlijk zijn woorden in. Ze werden vrienden voor het leven en Alvin bewijst hem nu een grote eer met zijn cover.

Mogen we ook nog even stilstaan bij Man Walks Among Us van Marty Robbins, dat nog maar eens aantoont hoe goed Alvin ook is in country. Greg Leisz speelt daar een van zijn gepatenteerde pedal steel-bijdragen. Who’s Been Here van Bo Carter & The Mississippi Sheiks is van huis uit een bluesnummer maar wordt het countrydomein ingetrokken door duetpartner Christy McWilson die vocaal ferm uithaalt.

Met zijn eigen nummers Beautiful City ‘Cross the River en Signal Hill Blues laat Dave z’n gitaar flink gieren. Denk de stoere poses met de punten van zijn laarzen net over het randje van het Paradisopodium er zelf maar bij. Wat krijg je zin in livemuziek als je dit allemaal hoort.

Tekst door: Robbert Tilli