Een hoge productie, zonder dat het lopende band-werk wordt, dat is wel besteed aan Daniel Romano. Bijna elk jaar een nieuwe plaat, bijna elk jaar een totaal andere plaat. Hij zet de luisteraars graag op het verkeerde been. Dat doet hij ook weer op zijn zevende album Modern Pressure.
Sugar Mountain mocht deze topplaat alvast beluisteren. Op 19 mei is die officieel uit. Op 4 september staat Romano in Paradiso.
Elk album van de man is anders
We hebben het hier eerder gezegd. Met zijn doorbraak album Come Cry With Me uit 2013 kreeg hij alle countryfans in één klap met zich mee. Die gingen ook zijn oudere werk beluisteren en kwamen tot de conclusie dat er een nieuwe countryster was opgestaan. Dat was alleen een andere conclusie dan het Canadese supertalent zelf had getrokken. Zijn muziek heette Mosey. Voor alle duidelijkheid wijdde hij er nog maar eens een heel album aan met die titel. Dat was vorig jaar. Het beeld van countryzanger moest worden bijgesteld. Mosey is muziek die leentjebuur speelt in diverse rootsgenres en sixties psychedelische pop. Elk album van de man is anders. Wat dat betreft komt hij dichterbij iemand als Elvis Costello in zijn beginjaren dan Johnny Cash. Elke keer ziet hij er ook weer anders uit. Het camp imago van cowboy met druipsnor in Rhinestone pak werd een Dylaneske krullenbol in een Adidasje, die vervolgens zijn kop weer bijna kaal schoor. Vergeet het maar om er een lijn in te ontdekken. Verwacht het onverwachte, dan kan het nooit tegenvallen. En Modern Pressure is de zevende voltreffer in zijn oeuvre.
Daniel Romano - Roya
Twee singles met fantastische video’s waren het album al vooruitgesneld. Eerst zijn lofzang op alle vrouwen Roya, gevolgd door When I Learned Your Name. In die laatste video opgesierd met danseressen in op elkaar gestapelde blokjes beeld aan de zijkanten, speelt hij alle instrumenten zelf in het centrale blok. We zien een viermansband met zanger, gitarist, bassist en drummer in allerlei stoere poses voorbijkomen. Alle vier de bandleden worden gespeeld door Romano die ook daadwerkelijk al die instrumenten bespeelt. Het idee komt niet geheel onbekend voor. Het is alsof de hoes van The Jesus of Cool van Nick Lowe uit 1978 tot leven is gewekt.
Daniel Romano - When I Learned Your Name
Even productief als onvoorspelbaar
De cowboy met de snik in zijn stem, die af en toe een vervaarlijk zware stem opzet, is verdwenen. Tegelijkertijd denk je, dat er zomaar weer ergens een Dale Watson-achtig ‘too-country-for-countryalbum’ van hem klaarligt, zo klaar om uit te brengen. Zo is die nu eenmaal. Romano is even productief als onvoorspelbaar. Hij begint geleidelijk aan ook heel anders – heel snerpend – te zingen op de laatste twee albums, Mosey en Modern Pressure, dat is opgenomen in het afgelegen Finnsäs in Zweden met oudgediende Kenneth Meehan. Thuis in Toronto zijn er nog strings en blazers aan toegevoegd.
Soms lijkt of er twee liedjes in één zitten
Meegenomen van Mosey en voorganger If I’ve Only One Time Askin’ (2015) zijn de krankzinnige intermezzo’s. Maar ze staan minder op zichzelf dan voorheen, toen ze als het ware min of meer los tussen de tracks in zweefden. Nu breit Romano rare eindjes aan zijn songs, waardoor het soms lijkt of er twee liedjes in één zitten. Je krijgt dan ineens een extra refreintje dat vast zit aan het liedje dat net afgelopen leek. Hij schrijft ook zoveel. Zouden het overblijfsels zijn uit zijn dikke liedjesboek? Of schetsen van liedjes die hij niet heeft afgemaakt maar ook weer niet wil of niet kan weggooien? Die staartjes van liedjes komen niet voor in de tracklisting, maar ze zijn er wel degelijk en ze schijnen een apart licht op het genie. Het zou ook zijn eigen interpretatie kunnen zijn van het begrip hidden tracks. Verborgen juweeltjes zijn het. In The Pride of Queens zitten er zelfs twee, waarvan er een ‘n Ramones-citaatje is. Wonderlijk! De vaak gemaakte vergelijking met Lee Hazlewood, die ook altijd zo goed was in het ‘twee-in-één principe’ (Some Velvet Morning!), is helemaal op zijn plaats. We zullen het verder maar niet hebben over de rookwaren daar in die Zweedse studio. Ach, dat kun je al zien in de video van Roya.
Daniel Romano - Sucking The Old World Dry
De plaat opent met Ugly Human Heart Pt. 1 waar halverwege nog zijn tweelingbroer Pt. 2 van voorbijkomt. In dat nummer zit al zoveel. Het geeft de richhting aan voor alles wat er op volgen gaat. Er zijn eigenlijk alleen maar uitschieters, maar Sucking The Old World Dry en I Tried To Hold The World (In My Mouth) knallen daar dan weer bovenuit. Laatstgenoemde track klinkt als een achtervolging op de prairie in een sixties western met galopperende paarden. De onvermijdelijke ‘hinderlaag voor de postkoets’ uit zich door weer een bizar einde, dat de achterstevoren af te spelen opnames van de The Beatles in herinnering roept. Wederom heel wonderlijk.
Dylan meets Bowie in z’n Ziggy Stardust periode
In What’s To Become Of The Meaning Of Love, de slottrack van dit album zonder echte ballads, komt alles samen: het lijkt wel Dylan meets Bowie in z’n Ziggy Stardust periode. Voor het Dylaneske aspect, moet je je eigen intonatie bij het meezingen – want dat doe je ongemerkt aldoor – maar eens veranderen in die van His Bobness en je hoort het ook. We moeten tot september wachten tot we tracks van Modern Pressure live kunnen horen. Als die ze dan nog speelt…
Tekst door: Robbert Tilli