Nee, het is geen kakelvers nieuws meer; dat album ligt inmiddels toch al een aantal maanden op de planken. Maar het is er zo één waarvan je meteen hoort: dit is tijdloos. Drie maanden later dwarrelt 'ie nog steeds door je onderbewuste. Een instant klassieker van een Americana-plaat. We hebben het hier over het in Memphis opgenomen 'Nobody Lives Here Anymore' van Cut Worms.
Het project van singer-songwriter Max Clarke uit Brooklyn behoort tot de eigentijdse groep van liefhebbers van klassieke rock, zoals Cass McCombs en onze stamgast Kevin Morby. Desondanks weet 'Nobody Lives Here Anymore' zich bijzonder goed te onderscheiden. Het dubbelabum met een schat aan buitengewoon vertrouwd aanvoelende muziek telt maar liefst 17 nummers.
George Harrison
Het eerste wat mij personlijk aantrok in de muziek is hoe gelijkend de stem van Clarke is aan die van 'the shy Beatle' George Harrison. Net zo teder en ingetogen maar niet te onderschatten aan vermogen om je compleet mee te slepen. 'Nobody Lives Here Anymore' had zo het tussen Harrison's 'All Things Must Pass' (1970) en 'Living In The Material World' (1973) in kunnen zitten. Daarnaast zouden vergelijkingen met Neil Young en Harry Nilsson ook niet misstaan.
Cut Worms
Sold My Soul
Sfeervol en doorleefd
Dat gezegd hebbende, staat de plaat van Cut Worms op zichzelf als een huis. Een heel comfortabel, warm, doorleefd en sfeervol huis. Waar nu, zoals de titel suggereert, na jaren aan rijke geschiedenis niemand meer woont. Naar eigen zeggen gaat het album over "de huidige wegwerpmaatschappij en hoe de naoorlogse commerciële dromen nooit zijn uitgekomen, hoe niets is gemaakt om lang mee te gaan. Het gaat over heimwee naar de kindertijd, naar een plek die nooit echt heeft bestaan."
Veteran's Day
Dit thema is bijvoorbeeld duidelijk terug te horen in de teksten van 'Veteran's Day', een nummer waarin Clarkes ongehaaste gitaarspel meesterlijk samenvloeit met zijn rustgevende stem. Het is geschreven vanaf het perspectief van een soldaat die probeert te wennen aan een leven na de oorlog: “Let off from the army, settle into sweet repose / Keeping everything inside until it explodes,” zingt Cut Worms “You, you don’t know / what this life can do to a fool like me” Het is precies zo'n voorbeeld van die innemende nostalgie die het album weet neer te zetten, meestal de hulp van de kenmerkende geluiden van instrumenten als pedal steel gitaar, saxofoon en honky-tonk piano.
Cut Worms
Veteran's Day
Lengte van het album
Toegegeven: waren al die 17 nummers nu echt allemaal nodig voor een (dubbel)album? In verscheidene reviews valt kritiek op de lengte van de plaat terug te lezen. Mensen blijken alle niet-onder-de-drie-minuten-muziek te mijden en hapklare nummers te prefereren. Maar dan mis je toch echt de rijke finesse die dit album te bieden heeft: elk geluid, elk instrument, elke toon is precies perfect op zijn plek en er is nergens te veel of te weinig. En misschien is dat vakmanschap wel de voornaamste kwaliteit waarmee Cut Worms zich met de groten kan meten.
Tekst: Charlotte Rombach