Country Westerns klinken alsof ‘dit er even uit moest’

Die maandelijkse tiplijstjes van onze ambassadeurs zijn vaak echte ‘orenspitsers’. Country Westerns prijkte op het lijstje van ‘harde kerner’ Runa Stam, die een antenne heeft voor ‘fijne bandjes.’ Zoals iemand met een nooit te stillen honger naar nieuwe muziek betaamt, luister ik altijd zoveel mogelijk naar die aanbevelingen. Van dit album kwam ik echter niet meer los. Drie dagen op rij, driemaal daags. Wow!

Anytime die openingstrack alleen al, die trekt je het album binnen om je pas weer te laten gaan als-ie is afgelopen, om vervolgens weer keihard op de repeatknop te drukken en nogmaals. Anytime dus! Nondeju, wanneer hebben we voor het laatst een band gehoord op de grens van eighties gitaarrock en nineties alt.country die zo urgent klonk.

Excuses, voor het misschien wel iets te gratuite gebruik van het u-woord. Ik kan het niet helpen, maar ik word minstens twintig jaar in de tijd terug geslingerd naar Slobberbone eind jaren negentig. De bende rond de Texaanse stadspoëet Brent Best kon ook zo nadrukkelijk met vuur spelen. Het heilige vuur.

Maar R.E.M., toch een van de beste bands aller tijden – en ook nog eens een commercieel succes – hoor ik ook terug in een iets rustiger nummer als Gentle Soul. Gedurende het hele album worden ook de gitaarriffs van Peter Buck in herinnering geroepen, en dan in het bijzonder die tijdens de ‘I.R.S Years’ met albums als Lifes Rich Pageant en Document. Ik hóór gewoon die twelve-string. Dat kán haast niet anders.

Na enig spitwerk: dat van die dozijn snaren blijkt te kloppen. Waar Buck op een Rickenbacker speelde, daar gebruikt Country Westerns zanger Joel Plunkett een exemplaar van het concurrerende merk Hamer. Sorry, maar dan ben ik al helemaal verkocht. Dit klinkt zó ontzettend goed. Hier zit een ‘visie’ achter.

Hoe vang je een trio met zoveel power, zweet en tunes het best? Dat is waar producer Matt Sweeney komt binnenstappen in dit verhaal. Dat is dezelfde gast die gitaar speelt op de nieuwe van Margo Price waarover later deze week meer op deze pagina. Het zit zo: Sweeney werd erbij gehaald op advies van indie-kopstuk wijlen David Berman bij wie drummer Brian Kotzur nog in de band had gespeeld. Dat was nog in Silver Jews uit Brooklyn. Daar ging de reis ook heen naar de Strange Weather Studios.

De band toog van Nashville naar New York, de stad die Plunkett tien jaar geleden verlaten had. In die omgeving kwamen de kwaliteiten van de band, doch vooral dat punkvuur, het beste tot hun recht. Dat had de betreurde Berman goed gezien. Hij had de band zien spelen tijdens een informeel kelderoptreden, zoals je die nu tijdens de coronacrisis helaas even niet meer kunt doen. Alle eer verder aan Sweeney en technicus Daniel Schlett, die zijn richtlijnen perfect hebben aangevoeld en in praktijk hebben gebracht.

Country Westerns is een album geworden dat de band vangt in een bijna live-achtige sfeer waarin ze het best gedijen. Nirvana was ook een trio dat zo vanuit de kelder of garage kwam. Het klinkt ook alsof ‘dit er even uit moest.’ Plunkett (voorheen in o.a. The Weight) zingt ook op Cobainiaanse wijze zijn hart eruit. Hij is alleen een ‘tikkeltje ouder’. Een zinnetje als ‘Time don’t heal the way it used to’ uit ‘kandidaat moshpit classic’ I’m Not Ready had zomaar uit de tekstvelletjes van de grungegoeroe afkomstig kunnen zijn geweest.

Een eervolle vermelding verdient bandlid Sabrina Rush, die zoals gebruikelijk als enige vrouw in de band bas speelt. Dat lijkt me ook eens een thema voor discussie: de bassiste. Maar niet nu. Wat zo bijzonder is aan deze blondine is dat ze eigenlijk violiste is. Dat was ze althans bij de band State Champion.

De bas werd haar niet door de mannen in de hand gedrukt, zo van: ‘Ga jij maar eens lekker bas spelen.’ Ze hield zo van de muziek van Country Westerns – rare naam overigens, die de lading niet dekt, maar goed - dat uitsluitend de bas overbleef als ze tenminste wilde meedoen. Ze was van harte welkom.

Als natuurtalent op dat instrument brengt ze een bijzonder opvallende speelwijze in. Het is een heel melodieuze manier van basspelen, niet zoals gebruikelijk louter op het ritme, maar een beetje zoals Paul McCartney die ook altijd zijn eigen plan heeft getrokken. Héél bijzonder in deze wat grovere muziekstijl.

Producer Sweeney is degene die de deur bij Fat Possum open kreeg. Een deal was snel gemaakt. Daar hoorden ze direct dat het goed was. Sweeney schermde met namen als Dwight Twilley, Dead Moon, Wipers, The Saints, Replacements en Green On Red toen hij zijn poot daar tussen deur zette. Hij had evengoed Slobberbone, Naked Prey, Giant Sand of zelfs R.E.M. kunnen noemen. Het punt is dat ze hem daar onmiddellijk begrepen.

Het is niet alleen maar hard en opgefokt wat Country Westerns doen. Gentle Soul, It’s Not Easy en Times to Tunnels zijn wat poppier. Alleen het slotnummer met de prachttitel Two Characters in Search of a Country Song is een cover (van The Magnetic Fields). De rest is allemaal eigen werk.

Het duurt al bij al slechts 33 minuten. Des te vaker kun je hem draaien. Gun jezelf die lol.

Tekst door: Robbert Tilli