Één van de nieuwe persfoto’s van het uit Montreal, Canada afkomstige Corridor is zo iconisch dat je hem niet meer uit je hoofd krijgt als je hem eenmaal gezien hebt. Vandaar dat we hem ook maar gelijk boven dit artikel geplaatst hebben. Vervolgens gaan we je nu uitleggen dat de muziek van dit gezelschap minstens zo vet is.
De taal waarin een band zingt bepaalt eigenlijk altijd direct de sfeer. Zo ook bij Corridor. Het Frans maakt de liedjes dromeriger en, als je die taal niet vloeiend spreekt, ook abstracter. Wat prima past bij de hypermelodieuze psychedelische pop met shoegaze-invloeden waar nieuw album 'Junior' vol mee staat. Soms wordt gekozen voor zomerse lichtvoetigheid, dan weer tokkelen de gitaren steeds nadrukkelijker hun repetitieve ritmes tot ze bijna uit de bocht vliegen.
Bijna, want de Canadezen hechten ook veel belang aan een pakkende melodie. Beluister tracks als Domino en Goldie en je weet precies waar we op doelen.
Indiestad schoof in Amsterdam-Noord aan bij Jonathan Robert (zang/gitaar/synths) en Dominic Berthiaume (zang/bas) en vroeg ze eerst maar eens of Franstalige muziek altijd poëtischer klinkt omdat wij niet precies verstaan wat er gezongen wordt.
Dominic (luid lachend): "Maar versta je er wel iets van of echt helemaal niets?"
Een beetje. En omdat ik wilde weten waar jullie over zongen ben ik songteksten bij Google Translate gaan invoeren. En toen leken de teksten behoorlijk poëtisch te zijn, maar misschien is dat gewoon omdat zo’n vertaalmachine alles nogal krom verwoordt.
Dominic: "Het is bij vlagen best poëtisch wat we doen hoor. Heb je het uitgeprobeerd bij een specifiek nummer?"
Bij de opener Topographe. Dat is een enorm mooi, wijd uitwaaierend nummer met een heel toffe clip en ik wilde weten wat daar precies gezongen werd. Als de vertaling klopt, kijkt de hoofdpersoon vanuit een topografisch perspectief, van bovenaf, naar de wereld om hem heen.
Jonathan: "Dat klopt precies. Het is een van de eerste nummers die we voor dit album geschreven hebben. We wilden bij dat liedje alles graag in eigen hand houden, dus heb ik ook de erbij behorende animatie-videoclip gemaakt. Ik maak ook veel hoes-ontwerpen voor de band. Hoe meer je zelf doet, hoe meer je zeker weet dat het totaalplaatje helemaal naar je wens is."
Corridor
Ik vind dat alles heel goed op elkaar aansluit bij dat nummer. De basis is gebouwd rond een psychedelisch gitaar-motief dat je langzaam maar zeker hypnotiseert. De video speelt daarop in. Die begint heel overzichtelijk, waarna alles zich vermenigvuldigt en uitmondt in een wirwar van patronen.
Jonathan: ‘Gelaagdheid is muzikaal echt ons ding. De basis is simpel, maar we bouwen daar wijdse structuren om heen. Dus voor de video wilde ik visueel iets soortgelijks doen.’
Jullie nieuwe album Junior telt precies tien tracks. Eigenlijk is dat altijd het beste. Wie komt er ooit nog aan track dertien of veertien toe?
Dominic: Ja, zo denken wij er zelf ook over. Op een bepaald moment hadden we vier nummers en zeiden we tegen Sub Pop, onze nieuwe platenmaatschappij, dat we deze herfst een album wilden uitbrengen. Toen hebben zij een scherpe deadline vastgesteld en gezegd: Dan en dan moet het af zijn, anders kan het pas begin volgend jaar.’
Jonathan: ‘En toen hadden we nog maar een maand om de overige zes songs te schrijven en op te nemen. Dus moesten we alles naast ons neerleggen en heel gefocussed schrijven, oefenen en opnemen. Maar tien songs is ook echt genoeg. Na veertig minuten verliest bijna iedereen de aandacht. De band Masters of Reality zetten soms zelfs maar acht songs op hun albums haha.’
Toen ik jullie muziek nog niet gehoord had hebben vrienden van me jullie vergeleken met de legendarische band The Feelies of een nieuwe naam als Rolling Blackouts Coastal Fever.
Dominic: Dat zijn mooie vergelijkingen en ze kloppen ook wel, maar vooral de andere twee bandleden, onze drummer Julien Bakvis en gitarist Julian Perreault, gaan nog veel breder dan dat. Die komen aanzetten met iets van Death Grips of een heel obscure doomy metal band of zoiets. Of iets van Sonic Youth ofzo, hoewel je dat misschien niet direct terug hoort in wat we zelf doen…’
De basis van een nummer is vaak simpel, maar dan gaan jullie daar heftige lagen om heen borduren.
Dominic: ‘Jonathan of ik hebben vaak een specifiek ritme in ons hoofd en dat beginnen we dan te spelen waarna de overige bandleden inhaken en lagen gaan toevoegen. Je kunt ook goed horen dat Agent Double of Microscopie zo ontstaan zijn.’
Jonathan: ‘Je moet voorkomen dat je na je debuut te veel gaat nadenken. Je moet doen waar je goed in bent. Zodra je denkt: Zullen we dit anders gaan aan pakken en een heel andere sound nastreven kom je vaak bedrogen uit. We maken wel een evolutie door, maar willen dat niet forceren.’
Zit wat in. Het debuut van The Strokes was geweldig, de tweede was ook nog erg ok, daarna gingen ze denken en proberen zichzelf te vernieuwen en verloren ze hun magie.
Wat is eigenlijk het nadeel van in het Frans zingen?
Dominic: ‘Als je in Amerika of Europa tourt zal het publiek je teksten nooit woord voor woord meezingen.’
Jonathan: ‘ Maar dat hoeft in ons geval ook niet. Het gaat ons meer om de groove, het hypnotische element, je moet gaandeweg in een bepaalde stemming geraken….’
Corridor
Jullie hebben hier al een keer eerder gespeeld tijdens het London Calling festival. Toen traden jullie op rond een uur ’s nachts. Nu touren jullie door Europa en spelen jullie een eigen club-show.
Jonathan: ‘Dat was een tof optreden! Maar het nieuwe materiaal was toen nog lang niet af, dus we speelden maar twee nieuwe songs. Junior hebben we nu ook live prima onder de knie, dus gaan dat er minstens vijf of zes worden.’
Nog even over die persfoto waarbij een van jullie vol in een berg met autobanden springt. ‘Face down’, onverschrokken. Wat een waanzinnige foto is dat!
Dominic: ‘Dat is Julien, onze drummer. We hebben die sprong allevier geprobeerd, maar wij waren er heel slecht in. We hadden het lef er niet voor en dan heb je al snel je handen of je benen meer naar voren tijdens je sprong.’
Jonathan: ‘Ik had een soort vertraag-knop op mijn foto-toestel gebruikt waardoor we wel allemaal op de foto konden staan. Maar een van ons vieren moest dan een aanloopje nemen en zich vol op die banden storten. Het ging vaak mis, maar Julien kan dat! Hij hing precies stil in de lucht op het moment dat het toestel klikte. Wij hebben natuurlijk ook nog een foto waar hij te vroeg sprong en al met een beurse kop op de banden ligt, maar die houden we lekker voor ons zelf!’
Corridor speelt op dinsdag 29 oktober met voorprogramma World Brain in de kleine zaal van Paradiso.
