Chuck Prophet, de man die nooit ontgoochelt, maakt zijn reputatie weer eens waar op zijn zestiende album The Land That Time Forgot (Yep Roc). Zelfs een door geldproblemen gedwongen verhuizing naar een andere, goedkopere studio heeft hem er niet onder gekregen. De kwaliteit is onverminderd hoog, zowel muzikaal als tekstueel. Er trekken drie Amerikaanse presidenten voorbij aan onze oren: Lincoln, Nixon en Trump. Mooi is ook het lied High as Johnny Thunders over de New York Doll, een held voor elke gitarist. Want vergeet het niet. Dát is Chuck Prophet óók nog altijd: een beul van een gitarist.
Terug in de tijd
Jaren geleden had ik een interviewafspraak met Green On Red. Als ik me goed herinner was het vanwege hun album Scapegoats (1991), wat later hun allerlaatste zou blijken te zijn. Plaats van handeling was de inmiddels ter ziele gegane zaal Nighttown in Rotterdam. Het optreden die avond was al afgelast.
Het was zo’n saaie zondagmiddag waarop het spleen heerste. De stemming bij zanger Dan Stuart was onder het nulpunt gedaald. Hij had geen zin meer in een gesprek. Hij zat buiten op de stoeprand wat te kniezen. Nonchalant met zijn rug en de zool van zijn opgetrokken rechtervoet tegen de buitenmuur geleund stond gitarist Chuck Prophet. Hij wenkte me. Hij wilde dat interview wel doen. In zijn eentje. Of dat oké was voor me? Ik nam het aanbod dankbaar aan. Voor mij was Prophet net zo belangrijk en geluidsbepalend in die rootsrockband, die inmiddels tot deze creatieve kern was uitgedund.
Van dat interview met Prophet staat me nog bij, dat hij tussen twee soloalbums in zat. Brother Aldo (1990) was net een jaar uit, terwijl Balinese Dancer (1992) nog een jaartje op zich liet wachten. Chuck bleek een uiterst charmante gesprekspartner, boordevol verhalen, net als op die soloplaten eigenlijk. Later dat jaar zou dat optreden nog ingehaald worden. Ik weet nog hoeveel lol ik had op de terugweg in het busje van de Amsterdamse gitaarrockers The Jack of Hearts die me een lift naar huis gaven.
Een gemiddelde van een op twee
Inmiddels tel ik dat zijn nieuwste album The Land That Time Forgot, dat net twee weken uit is, alweer zijn zestiende (!), is in dertig jaar. Met een gemiddelde van een album per twee jaar behoort hij tot de productievere singer-songwriters. De laatste Bobby Fuller Died For Your Sins dateert alweer van drie jaar geleden. Om het gemiddelde op peil te houden mocht er ook wel weer eens iets uitkomen van hem.
De eerste indrukken van dit nieuwe album waren door de vele vrijgegeven tracks de laatste maanden al goed. Niet dat die ooit slecht zijn, maar de creatieve piek van Chuck zit toch wel in the tweede stuk van de jaren negentig en de eerste vijf jaar van de nieuwe eeuw. Homemade Blood (1997) en The Hurting Business (1999) zijn onvergetelijk, No Other Love (2002) en Age of Miracles (2004) evenzeer. Dat had behalve het sterke songmateriaal ook te maken met de soms gedurfde producties, inclusief bijzonder geslaagde flirts met hiphop beats. Muzikaal avontuur is iets wat hij nooit uit de weg zal gaan.
High as Johnny Thunders ft. Aaron Lee Tasjan (Live)
Marathon
Begrafenisstoet voor Lincoln
En weer gaat het tempo omlaag bij Paying My Respects to the Train. We staan in de kilometerslange begrafenisstoet die de trein met daarin het lichaam van Abraham Lincoln voorbij ziet trekken. Hier horen we toch zeker wel een van de mooiste ballads van het jaar? En wát een fijn arrangement met gitaar en accordeon. Dit kan ik wel vijfmaal achter elkaar draaien. Elke keer hoor je weer iets nieuws.
Veeg uit de pan voor Nixon
Het is niet de enige oud-president die een liedje krijgt op dit topalbum. Nixon, de man van Watergate, krijgt een veeg uit de pan in Nixonland. Moet je wel even weten dat Chuck is opgegroeid in dezelfde Republikeinse plaats (La Habra) waar Richard Nixon vandaan kwam. In zijn jeugd heeft hij daar een schooltripje ondergaan dat zijn sporen heeft achtergelaten. Daar plukken wij nu de vruchten van.
Tamelijk chronologisch behandelt hij Nixons leven inclusief het veelbesproken bezoek aan partijleider Mao in China. Hij constateert ook hoe de man over zichzelf altijd in de derde persoon enkelvoud sprak. Mogen we hier ook even een groot compliment maken aan mevrouw Prophet, Stephanie Finch, met haar rake achtergrondvocalen.
Politicians manoeuvre, negotiate,
yeah they lie they cheat and they scam.
He cut a trail through the DMZ all the way up to Nixonland.
Nixonland
Trump van het podium af
De hardste dreun deelt hij uit aan de zittende president Trump in het slotnummer Get Off the Stage. Die man moet nu echt weg. Hij windt er geen doekjes om, zonder ook maar eenmaal diens naam te noemen. Hij vergelijkt hem met een auto zonder benzine op vier lekke banden. Ja daar kom je niet ver mee.
You’re an obstruction in democracy’s bowel.
And the patient is dying.
So please come down off that stage.
Get Off the Stage
Zo politiek is Chuck in geen jaren geweest
Voordat je aan het eind van dit album komt, stuit je op nog meer mooie dingen. Wat te denken van het doordenkertje Love Doesn’t Come From the Barrel of a Gun. Zing dat lied maar eens in de aanwezigheid van de wapenlobbyclub NRA. Zo politiek is Chuck in geen jaren geweest, misschien wel nooit zelfs. Ik denk dat je wel mag constateren dat The Land That Time Forgot de plaat is waar deze tijd om vraagt.
Tekst door: Robbert Tilli