Chris Stapleton stapelt de stijlen weer op

Starting Over is oneerbiedig gezegd een beetje een vergaarbak aan stijlen. Maar de maker ervan is nu eenmaal een man die van vele markten thuis is. En hij heeft zoveel passie in zijn donder, dat hij gewoonweg niet te houden is. Wat erin zit, moet eruit. Dat gebeurt met een overdonderende klasse.

Het enig wat nog ontbrak aan Chris Stapelton om de status die hij al heeft bij de kenners te bevestigen bij een groter publiek was een hit. Die gaat eraan komen met de powerballad Cold, dat kan haast niet anders meer. Een label die die kans laat schieten is geen knip voor zijn neus waard. Op internet is het nummer niet geheel ten onrechte al verscheidene keren vergeleken met Poalo Nutini’s Iron Sky. Noem het maar gerust het tweelingbroertje van dat prijsnummer van de Italiaanse Schot.

Het is wel een beetje een rare eend in de bijt op een album dat toch vooral een eerbetoon is aan John Fogerty’s Creedence Clearwater Revival en de catalogus van Texaanse singer-songwriter Guy Clark, van wie Stapelton maar liefst twee nummers covert. Bij Old Friends blijft hij redelijk dicht bij het folky origineel, terwijl hij van Worry B. Gone een vierkante rocker maakt op de wijze zoals Status Quo ooit van John Fogerty’s Rockin’ All Over The World een onverbiddelijke kroeg- en truckersclassic maakte.

Van John Fogerty herneemt hij de ballad Joy Of My Life van Blue Moon Swamp, dat in 1997 zijn ‘tweede comeback’ markeerde. Maar eigenlijk hangt de geest van Fogerty over het hele album. In Devil Always Made Me Think Twice valt moeilijk iets anders te herkennen dan de CCR-stomper Green River.

Het is verbazingwekkend hoe veel Stapleton daarbij doet denken aan andere, nu vergeten Creedence-adepten zoals Omar & The Howlers, graag geziene gasten op het Paradiso-podium in de jaren tachtig en negentig.

In mijn hoofd althans begon de kraker Hard Times In The Land of Plenty haast automatisch af te spelen en anders wel Mississippi Hoodoo Man. Alleen gooide Kent ‘Omar’ Dykes er ook nog altijd een scheutje Howlin’ Wolf bij, wat het nóg lekkerder maakte. Dat mag Chris een volgende keer ook eens proberen.

Dezelfde herinneringen aan een kolkend Paradiso in 1986 of iets dergelijks dienen zich aan bij de track Arkansas, dat zó godvergeten hard rockt dat zelfs een lege coronazaal vol lijkt. Moeten we toch eens gaan uitproberen.

Het is zo’n mengsel van country met hardrock waarmee Jason & The Scorchers de zaal zo mooi in lichterlaaie wisten te zetten. Je voelt er ook dezelfde lol achter zitten. Het is van een vrolijk stemmende lompheid haast, maar toch met veel finesse gebracht. Wat wil je met Mike Campbell van The Heartbreakers als gastmuzikant? Zijn maatje Benmont Tench is overigens ook onder de genodigden.

Die Campbell geeft zijn ultieme meesterproef in de ‘gitaarsolo van het jaar’ in Whiskey Sunrise, dat ook al zo beestachtig rockt. Stapleton, die zijn obsessie voor het vuige drankje bestendigt sinds Tennessee Whiskey, laadt de ‘verdenking’ op zich dat hij misschien wel het liefst hardrock speelt. Of in elk geval keiharde bluesrock.

Hillbilly Blood is Led Zep op een soort ‘Copperhead Road To Heaven’. Geniaal gedaan! Steve Earle heeft ook zo’n fase gehad in zijn carrière. Daartegen over staat weer een nummer als Maggie’s Tune dat het gewicht maar deels ook de melodie heeft van The Weight van The Band. Zeer stijlvol.

Campbell herhaalt zijn krachttoer op Watch You Burn. Meer soul geeft Stapleton op You Should Probably Leave, om tenslotte in het laatste nummer toch in Nashville te geraken met een puur countrynummer. Nou eigenlijk is hij daar Nashville, TN al aan het verlaten. Hij voelt zich een beetje verraden door de stad die hem zoveel gebracht heeft. Tijd om zijn biezen te pakken. Het muzikale klimaat past hem niet meer.

So long, Nashville, Tennessee.
You can't have what's left of me.
And as far as I can tell.
It's high time, I wish you well.
You build me up, you set me free.
You tore down my memories.
So you be you and I'll be me.
So long, Nashville, Tennessee.

Het is tegelijkertijd een bedankje voor bewezen diensten en een trap na. Op internet is hem die sneer naar Music City niet direct door iedereen in dank afgenomen. Moeten die mensen weten. Het klinkt als een zeer oprecht lied. We weten ook allemaal dat hij ontzettend gelijk heeft.

Valt er ook nog wat onaardigs over dit album te vertellen? De kracht zit hem niet zozeer in zijn liedjes. Die zijn vaak toch wat lastig te onthouden, op die ene afwijkende song Cold na. Nee Chris Stapelton moet het hebben van die monumentale, krachtige stem waarmee hij elk genre naar zijn hand weet te zetten.

Tekst door: Robbert Tilli