Check het spoorboekje voor ‘Sugar Mountain Presents 2’ op 25 juni

Grote zaal

19:15-20:15

Talloze bands claimen Creedence, The Band en The Stones als hun invloeden. Maar leveren? Ho maar! The Dawn Brothers, jonge honden uit Rotterdam, die komen hun woorden na. Voeg daar nog een theelepeltje, nee paplepel, Little Feat en – al dan niet bedoeld – een opscheplepel Brinsley Schwarz aan toe en we zijn er. Dit is de vetste hap Americana en pubrock in één die je dit jaar toegediend krijgt. En het mooie is: als je wilt, kun je ze eigenlijk wekelijks gaan zien. Laten we ons even beperken tot hun debuutalbum Stayin’ Out Late, een spectaculair goede plaat. Het is onbevattelijk dat gasten van rond de 22 jaar – er is er eentje bij van 27 – dit al op hun geweten kunnen hebben. Dit album verraadt een diepe liefde voor Americana en een repertoirekennis die sommigen op hun vijftigste nog niet eens hebben. De uitstekende singles Milk Truck en Get Down The Road hebben hun schaduw al ruimschoots vooruitgeworpen. Daar is derde single Vampire met een geinige animatievideo bijgekomen. Een Neder-popclassic.

Kleine zaal

20:15-21:00

Minneapolis ligt een klein beetje buiten het circuit van toerende bluegrass bands. Door dat betrekkelijke isolement heeft Pert Near Sandstone een eigen bijzonder melodieuze stijl kunnen ontwikkelen die elektrische instrumenten zoals pedal steel en orgel niet bij voorbaat uitsluit. De band zegt zelf te stammen uit de grote bluegrass-revival in de Midwest dankzij het ‘O Brother, Where Art Thou?-effect’, dat ontstond door de gelijknamige film van de Coen Brothers, die een hele generatie neotradionalisten in vuur en vlam zette. Op hun zevende album Discovery Of Honey heeft het energieke vijftal een tijdelijke reünist aan de gelederen toegevoegd, namelijk medeoprichter Ryan Young. De man die die al jaren fiddle speelt bij het verwante Trampled By Turtles, heeft de productiejob op zich genomen en speelt ook weer mee, op de plaat althans. Volgens mandoline-speler en mean fiddler Nate Sipe voelde Young’s aanwezigheid aan als thuiskomen voor de voltallige band, die verder bestaat uit banjospeler en leadzanger Kevin Kniebel, gitarist J. Lenz, bassist Justin Bruhn en fiddlespeler Matt Cartier. Chemistry heet dat als iedereen elkaar zo weet te inspireren. De band vliegt er altijd vol in. Leuk voor een festival. 

Grote zaal

21:00-22:30

Eindelijk komt Margo Price naar ons land. Het veelgebruikte cliché van eagerly anticipated (langverwacht) is voor de gelegenheid eens voor 100% waar. Dit is echt zo’n show waar iedereen stilletjes al lang op zat te hopen. Haar debuut heeft ze opgenomen in de daluren in de beroemde Sun Studios in Memphis, Tennessee, waar Elvis onder de hoede van Sam Phillips zijn eerste plaatjes opnam. In amper drie dagen waren ze al klaar. Ze is met het kant en klare product gaan shoppen totdat Jack White toehapte. Zijn smaakpapillen laten hem nooit in de steek. Waar anderen bij wijze van spreken over de mastertapes zouden struikelen, en ze onbeluisterd aan de kant zouden schoppen, daar hoort hij onmiddellijk of het de moeite waard is. Het is zonder enige twijfel een onvervalste tijdloze klassieker. Hij had evengoed in de jaren zeven als in de jaren negentig gemaakt kunnen zijn. Je hoort het niet. Maakt niet uit ook. Het is de eenzame klasse die telt. Dat mogen we live nu ook eens gaan meemaken.

Klein zaal

22:30-23:15

Ouwe bekenden en publiekslievelingen, zo mag je Legendary Shack Shakers toch wel omschrijven. Festivalband bij uitstek, dat ook. Hun vuige mix van rockabilly, swamprock en blues doet in no time de vlam in de pan slaan in elke zaal en op elk festival. Al zeker twintig jaar zijn ze non-stop on the road, met frontman J.D. Wilkes als de grote gangmaker. Hij is welbeschouwd het enige nog originele bandlid. Hij is zo gek als een deur, deze bekentrekker en smoelschuiver. Zoals gezegd: Legendary Shack Shakers zijn hier vaker geweest, onlangs nog in Amstelveen. Deze graag geziene gasten weten niet anders dan dat ze elk podium tot een climax brengen. Dat is hun live missie. Als dat niet zweten en bierdrinken wordt.

Tekst door: Robbert Tilli