Bluesmuziek verdwijnt nooit echt. Er is altijd wel ergens een gitarist of band die het vuurtje in meerdere of mindere mate laat smeulen. Het Engelse kwartet Catfish rond zanger/gitarist Matt Long (22) pookt de scene liever stevig op, zodat we weer een flink aantal jaren voort kunnen. Met hun tweede album ‘Broken Man’ (2017) doen ze weer een gooi naar hernieuwde winst bij de British Blues Awards in mei.
Brandende liefde voor de blues
Die Matt Long is een bijzonder geval. Dat hij zo’n brandende liefde heeft voor de blues is tegenwoordig bij een begintwintiger al opvallend genoeg. Leeftijdgenoten beproeven hun geluk in totaal ander genres of vrijetijdsbestedingen. Goed, dan laten we The Strypes uit Ierland met hun razende rhythm ‘n ’blues nog even buiten beschouwing. Bijgestaan door toetsenist Paul Long, bassist Adam Pyke en drummer Kevin Yates, put Matt liever inspiratie uit de rijke geschiedenis van the British Blues Boom die zich in de sixties afspeelde. Daar gaat zijn hart pas echt van tikken en komt zijn bloed in een stroomversnelling.
The Thrill Has Gone
De hardere bluesrock variant
En dan kiest Catfish voor de hardere bluesrock variant, die al meer richting Cream neigt en al de sprong naar de seventies waagt. In het huidige blues(rock)-wereldje staat de band niet ver af van hun Amerikaanse vakbroeders SIMO, die afgelopen jaar nog Bitterzoet stuk rockten en het jaar daarvoor Paradiso’s kleine zaal. Die laatste plek is is ook waar Catfish op 26 februari de kachel komt aanmaken.
Broken Man
Lange gitaarsolo’s
Verwacht lang uitgesponnen gitaarsolo’s van Matt Long, die vast alle werken van Jimi en Stevie Ray thuis in de kast moet hebben staan. Toch leuk dat er in onze tijd nog zulk gitaarfanatisme bestaat. Waar de een zit te gamen, of dance-events afloopt, daar zit de ander ouderwets te ‘snarenfietsen’. Mag allemaal. Niks mis mee. Doet die goed, die Long. Hij kent de klassieken zoals bijvoorbeeld B.B. King’s The Thrill Has Gone en How Blue Can You Get? tot in detail en voegt daar zijn eigen blueskrakers aan toe. Als dat niet weer een British Blues Award wordt… Het zou ons niets verbazen als deze band de komende jaren deze prijs steeds weer opnieuw in de wacht zal slepen, net zoals collega Ian Siegal dat voor hen dat jaarlijks deed. Het publiek heeft daar bepaald geen moeite mee. Dat komt voor die solo’s en zal ze krijgen ook. Catfish is een echte publieksband die geeft wat men wil. De bar doet de rest. Prima toch?
Vooral voor diegenen wier dorst naar de beproefde combinatie van blues en bier nog niet gelaafd is na het recente memorabele concert van Muddy Water Jr. alias Mud Morganfield. Er kan altijd nog wat bij.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Catfish op 26 februari.