Caroline Spence draait haar invalshoek een kwartslag en zegt veel meer
1 oktober, 2019
Je kunt eeuwig dezelfde liedjes blijven schrijven, maar het brengt je niet verder als mens en als artiest. Caroline Spence weet dat. Ze paste haar invalshoek bij het schrijven van de nummers van haar derde album Mint Condition subtiel aan. Ze bevecht op poëtische wijze haar frustraties in de liefde en haar werk en komt tot nieuwe, verhelderende inzichten. Daarbij heeft ze een zeldzaam goed ontwikkeld gevoel voor melodie en een in honing gedoopte stem, die nooit voor het goedkope effect gaat. Precies een half jaar na het verschijnen van haar Rounder-labeldebuut staat ze in de kleine zaal op 3 november.
De eerste klap is meteen raak
Soms is het stapeltje nieuwe platen simpelweg te hoog om doorheen te komen. Wie Mint Condition nog niet heeft beluisterd, moest dat maar eens snel gaan doen. Op ondergetekende had de plaat bij eerste beluistering veel te laat na de release op 3 mei hetzelfde effect als de toevallige ontdekking van iets heel lekkers in de koelkast. Je was helemaal vergeten dat je dat maaltje nog had, zo’n onverwachte verrassing. Voordeel van een album in vergelijking met voedsel is, dat goede muziek niet bederven kan.
What You Don’t Know is direct al een rake klap in je smoel. Je hoort een
zangeres met een intrigerend, soms hoog stemgeluid die zingt met een
ongelofelijke urgentie. De stem is country, de muziek met krachtige fuzzy
slaggitaren en een knallende gitaarsolo sluit evengoed bij van die heerlijke 'stuiter-indie' á la Julia Jacklin. Door de combinatie van die elementen druk
je je koptelefoon strakker op je hoofd.
What You Don’t Know
Een Cruijffiaanse wijsheid
Op de single Who’s Gonna Make My Mistakes met de beste clip van het jaar (kijken!), doet ze dat country vs. indie spelletje nog een keer, maar nóg beter. Soms doet ze in die snellere songs denken aan de Canadese Kathleen Edwards ten tijde van haar debuut Failer uit 2003, en zeker niet vanwege de vrouw met auto op het artwork.
In de tekst dealt ze met haar frustraties op het hobbelige liefdespad. Maar je moet je fouten maken, want wie gaat het anders voor je doen? Het is zo’n Cruijffiaanse wijsheid die echt tot nieuwe inzichten leidt. In de video wordt het bewust te letterlijk genomen. We zien een jongen en een meisje die van het ene in het andere domme (huiselijke) ongelukje terecht te komen, waarna het pure liefde op het eerste gezicht wordt op de eerste hulp. Tussen de bedrijven door zien we de vermaledijde Spence zelf zingen en gitaarspelen met een nekbrace en haar arm in een mitella. Goed, het verzwakt wellicht haar boodschap licht, maar leuk is het wel.
Yeah I
tell my myself I know what I'm doing.
Even if I'm doing it wrong.
Yeah, I tell myself I'm not looking for answers.
Just something to put in a song, oh.
But who's gonna make my mistakes if I don't?
Who's gonna take me, take me back home?
Who's gonna make my mistakes if I don't?
Who's gonna take me, take me back home?
Who’s Gonna Make My Mistakes
Een liedje over een stad
De meeste liedjes op de plaat zijn niet zo snel, maar midtempo songs of ballads, zoals bijvoorbeeld Angels (or Los Angeles). Dan komt haar stem er nog beter uit. Song About A City is zo’n nummer tussen snel en langzaam in. Ze zingt dat weleens iets anders wil schrijven dan liefdesliedjes, bijvoorbeeld voor de verandering een song over een grote stad. Het is de enige co-write op het album. Ze schreef het met stadgenote Ashley Ray. Die stad is Nashville, waar ook de plaat is opgenomen in Goosehead Palace met producer Dan Knobler (Erin Rae), de andere ster van het album.
In de tekst neemt ze feitelijk haar eigen songwriting op de korrel. Ze is altijd veel te veel bezig met break-ups en mislukte relaties. Wat is er mis met More Songs About Buildings And Food, zou David Byrne van The Talking Heads gezegd hebben. ‘Quite right!’ denken wij dan.
Song About a City (acoustic)
De lat op Emmylou’s hoogte leggen
Kijken naar hoe je de zaken aanpakt, dat is wat Spence doet op Mint Condition. Het titelnummer, een ballad, schreef ze, zichzelf de opdracht gevend om een nummer te schrijven dat Emmylou Harris zou kunnen zingen. Zo goed moest het worden, zo hoog werd de lat gelegd. Welnu, Emmylou zingt er zelfs op mee. Die twee stemmen samen is gelijk een wandeling in de hemel.
Nog meer zelfreflectie heeft ze in Long Haul, waar ze het effect van het zware muzikantenbestaan op haar persoonlijke leven bezingt. Maar ja, zelf gekozen hè? Dan moet je niet zeuren. Deze song op wielen levert prachtige tekstregeltjes op als: ‘But here I go I follow those highway stripes leading the way. Down that fine line between making a living and digging your grave.’ En: ‘I keep breaking everything I’m fixing, so I can be fixing to do it tomorrow night.’
Er gewoon zijn en je liefde geven volstaat
Door haar invalshoek bewust - zeg een kwartslag - te draaien, gaan de songs op Mint Condition veel dieper dan op haar twee voorgaande albums Somehow (2015) Spades and Roses (2017). Heel sterk komt dat tot uiting in de track Sit Here and Love Me, wederom een ballad. Ze zat in een beginnende relatie met een gast met een vrolijker temperament dan het hare, dat geneigd is wat zwaar op de hand te zijn. Ze wil niet dat hij zich al te veel gaat aanpassen. Er zijn voor haar en zijn liefde is genoeg.
I'm alright, my dear.
I've been this way as
long as I've been here.
I don't need you to solve any problem at all.
I just need you to sit here and love me.
Sit Here and Love Me
Een vrouw als een eiland
Spence bezit als geen ander de gave om situaties in beelden te vatten. Sometimes a Woman Is an Island is een wonderschoon rustig liedje waarin ze de soms geïsoleerde positie een vrouw vergelijkt met die van een eiland. Zo geeft ze ons als dankbare luisteraars allerlei interessante nieuwe inzichten.
Sometimes
a woman stands alone.
Cause they’ll turn her joy into sorrow.
And she knows her grief is her own.