Britten domineren Hamburg's Reeperbahn Festival toch weer

Squid bijt het spits af in de roemruchte Molotow club. De rijen voor de ingangen van de relatief kleine zaal (capaciteit 500) zijn lang, maar de Molotow heeft ook wat andere zaaltjes (Sky Bar, Karate Keller) dus via een sluipweggetje belanden we toch vooraan bij het podium. Je hoeft er weinig woorden aan vuil te maken: Squid uit Brighton is de hit van dit najaar. Lekker droge, felle post-punk ritmes afgewisseld met wat meer robotachtige Krautrock-momenten en altijd voorzien van die licht-hysterische, intense zang van drummer/zanger Ollie Judge. Een soort The Rapture voor 2019. Live laten ze geen steken vallen en iedereen in de zaal voelt dat dit wel eens het vroege hoogtepunt van de dag kan zijn. Check ze eind oktober dus zeker tijdens London Calling.

Er staan logischerwijs ook veel Duitse bands op het Reeperbahn Festival. Die richten zich veelal vol op de melodie, want daar houdt de Duitse indie-scene van! Ze zijn hier van origine simpelweg iets meer uit de Maxïmo Park/Shout Out Louds-school en daardoor doen veel Scandinavische bands het doorgaans ook beter in Duitsland dan in Nederland. Zo ook het uit Nürnberg afkomstige Maffai die ons niet heel erg weten te bekoren.

Miss June uit Nieuw Zeeland, onlangs in Cinetol, zou je een beetje de Amyl & the Sniffers van dit najaar kunnen noemen. Wat dat gelijk ook betekent: we zijn allemaal razendsnel aan het haasten en de houdbaarheidsdatum van bandjes lijkt steeds korter te worden. Vorig jaar stond Amyl hier, nu geeft dit viertal onder de aanstekelijke leiding van Annabel Liddell die heftige vocalen afwisselt met kirrende lachjes, een extatische show waarbij ze nog net even harder rammen dan ze op album 'Bad Luck Party' al doen.

Hoewel er een kleine veertig locaties aangesloten zijn bij het festival, valt wel direct op dat de Molotow en Uebel & Gefährlich het epicentrum vormen. Zeker 's nachts is de openlucht binnenplaats van de Molotow the place to be. Uebel bevindt zich in een reusachtige, voormalige Nazi-bunker. Tegenwoordig is het een club die zich richt op indieconcerten en nachten vol house, maar als je de granieten muren bekijkt, bekruipt je er toch een onwerkelijk gevoel. Daar waar Molotow zich dit weekend specialiseert in indie, punkrock, garage en psych, staan de wat grotere namen in Uebel. Het Schotse We Were Promised Jetpacks, indie-cultlegendes Sebadoh en Stars bijvoorbeeld, waarmee het festival toch een beetje op twee gedachten hinkt. Wil het vooral nieuwe namen highlighten, of gewoon een spannend totaalaanbod bieden waarbij een tiental gearriveerde namen de kaartverkoop wat extra opkrikken? Het zal het publiek, een mengelmoes van Duitsers en expats niet zo heel veel deren. Maar Lou Barlow van Sebadoh vraagt het zich tussen twee lo-fi rock songs wel even af: "Dus we staan hier in een bunker tijdens een festival voor nieuwe bands. Hoe zijn wij hier dan terecht gekomen?! Voor de meesten van die muzikanten is dit dé dag. Voor ons is het….gewoon een dag." Jaja, Sebadoh grossiert tussen gruizige liedjes door nog altijd in droogkomische snerende observaties.

Een grote naam voor de toekomst zou BILK uit het Engelse Chelmsford kunnen zijn. Piepjong, no-nonsense en in het bezit van opvallend veel catchy popmelodieën zou je ze een klein beetje met de allervroegste versie van Arctic Monkeys kunnen vergelijken. Je weet wel, toen die oogden alsof ze zestien waren, stevig doorramden en nog geen vetkuiven hadden. Bij Bilk heerst net zo’n momentum als bij Squid en ook Sports Team doet het dit weekend goed, maar die hebben we natuurlijk al op Loose Ends en in de nodige Nederlandse clubs gezien. Het lekkere aan een Bilk optreden? Bijna geen rustpunten en eindeloos veel puntige hooks en slimme zang van typisch Engelse blokes in Fred Perry jackies. Gaan we snel meer van horen!

Together Pangea is niet nieuw, maar geeft op zaterdag wel een optreden waar ze veel extra zieltjes mee gaan winnen. Hun set valt uit een in een handvol heftige punkrock-nummers en even zo veel countrified meezingmomenten. De liefhebbers die vol gaan voor Cage the Elephant staan ook bij Together Pangea vooraan. Sophie & The Giants uit Sheffield vonden we op papier als een prille Florence & the Machine klinken en uit die hoek waait de wind ook, maar live lusten vooral de Duitsers er wel pap van. Emotie, puike nummers, een imponerende voordracht en de nodige pathos, ook als je daar zelf niet zo van houdt voel je dat Sophie groter kan gaan groeien. Krush Puppies zal waarschijnlijk meer niche blijven, maar ontwapenend is het meisjes vijftal uit London zeker. Een tikje onwennig zijn ze nog wel op het podium, maar gaandeweg groeit hun grunge-slacker sound uit tot iets moois en weten ze ons aardig te bezweren. DZ Deathrays is meer rechttoe-rechtaan en ideaal om in een klein zweterig zaaltje te programmeren rond middernacht als de nummers minder belangrijk zijn dan de algehele wens om mee te beuken.. ze zouden ook een prima voorprogramma voor Royal Blood of Blood Red Shoes kunnen zijn.

Sports Team heeft een hele schare Engelse fans meegebracht die de songs woord voor woord meeblèren en sowieso valt op dat de Engelse bands deze editie van het Reeperbahn Festival toch weer domineren. Dat is een aantal jaartjes wel eens anders geweest. Zou dat ja/nee gedoe rond die Brexit dan toch, als enig goede bijeffect, voor een vernieuwde urgente boosheid in de muziek hebben gezorgd? Metaforisch vormen zanger Alex Rice en tamboerijn speler Ben Mac in ieder geval ook tegenpolen te midden van de overige vier muzikanten. Rice is een tikje maniakaal en praat zelfs wild tegen het publiek (zonder microfoon) tijdens de instrumentale intermezzo’s, terwijl Mac een uur lang stoïcijns voor zich uit kijkt (karakterologisch is hij het Bez Happy Mondays icoon van de band) en daarmee moeiteloos uitgroeit tot de grappigste persoonlijkheid van het hele festival. In het geval van Sports Team leiden tegenstellingen dus toch tot een geslaagde uitkomst. Daar kan eenieder wat van leren!