Brent Cobb is zo’n sleeping giant met al één Grammy nominatie op zak. Maar de echte hoofdprijs moet nog komen. Al jaren voel je het aankomen: vroeg of laat komt het er een keer uit. Die keer is nu met Keep 'Em on They Toes, zijn vierde album met de joekel van een taalfout in de titel. Dat is expres gedaan. Zo praat het countryvolk nu eenmaal, weet de naar zijn geboortegrond in Georgia teruggekeerde singer-songwriter. Het is een gortdroog geproduceerde countryplaat met zo’n weidse vroege jaren zeventig feel. Anders dan voorheen, zingt hij over hoe hij naar de wereld kijkt, zonder echt politiek te worden.
Countryalbum
Zijn beroemde neef Dave die als producer aan de touwtjes trok op voorganger Providence Canyon uit 2018 is ingewisseld voor Brad Cook. Dat is eerlijk gezegd de ene droge witte wijn tegen de andere. Het verschil zit hem vooral in het accent op country ditmaal. Southern rock is tijdelijk (?) even aan de kant geschoven. De muzikale invulling is spaarzaam, waardoor je echt naar zijn teksten gaat luisteren.
Spreek je je uit, of doe je het niet?
Cobb hinkt een beetje op twee gedachten, zullen we spoedig merken. Spreek je je uit, of doe je het niet? Hij doet het allebei op dit album en hij legt het goed uit. Eerst maar eens een voorbeeldje van het eerste. Er zijn mensen die vinden dat hij als artiest zijn mening niet mag geven. Gewoon zingen en verder je bek houden. Maar hij vindt het juist de taak van de singer-songwriter om iets te laten zien van zijn kijk op de wereld. Dat vormt de basis van de track Shut Up and Sing.
In de bijbehorende video wordt met enige regelmaat ingezoomd op een jukebox. We zien belangrijke hits uit het verleden waarin duidelijk stelling werd genomen: Bruce Springsteens Born In The USA, Aretha Franklins Respect en Creedence Clearwater Revivals Fortunate Son bijvoorbeeld. In het allerlaatste beeldje lezen we de woorden: ‘Thank you to all the heroes who couln’t just shut up and sing.’
I was told not long ago that I can’t talk the way I do.
Singers shouldn’t share their current affairs or worldly views.
Sayin’ something off the wall just might bend folks outta shape.
Hard workin’ people spend their paychecks to show up and escape.
So put a plug in what you think.
Man, shut up and sing.
Shut Up and Sing
Kom van die zeepkist af
Tegelijkertijd wil hij iedereen te vriend houden, zonder nu direct een allemansvriendje te worden. Daar gaat het samen met zijn vader Patrick geschreven nummer nummer Soapbox over. Dat gaat over er samen uitkomen, en de eenheid proberen te bewaren. Dat gaat goed met Nikki Lane op tweede stem.
I don’t preach no tricks, don’t talk politics.
I’m just a casual singer holding my stones and my sticks.
If I got a problem my job is pour my heart in a song.
Well, hot dog, your opinion is louder than mine.
You might wear out my nerves, but you ain’t changing my mind.
by, good God, let’s hop off the soap box and get along.
Ineens stuiten we op een track getiteld The World Is Ending. Hoe moeten we dat nu weer opvatten? Want dankzij het lied Sometimes I’m a Clown weten we inmiddels ook dat er bij Brent best gelachen mag worden. Het blijkt te gaan om een oud lied van hem, uit 2011 al. Het was destijds zijn commentaar op de het voorspelde einde van de wereld in 2012 volgens de kalender van de Maya’s.
The World Is Ending
Past soms naadloos in de context van de coronapandemie
Per ongeluk past het naadloos in de context van de huidige coronapandemie. In bovengenoemde video bij Shut Up and Sing zien we ook zien we ook mondkapjes gedragen worden, maar ook als zwerfvuil op straat liggen. Hier is weer die tweeledigheid: Brent Cobb creëert handig de ruimte dat ieder zijn mening mag hebben. In zijn muziek maakt hij het hele album al even handig de ruimte voor fiddle, een toefje sologitaar en snerpende mondharmonica. Het is allemaal met veel smaak gedaan.
Zijn belangrijkste boodschappen op het album zitten hem echter aan het begin en aan het einde. Op de openingstrack, het titelnummer, dat hij samen met zijn vrouw Layne heeft geschreven voor hun pasgeboren zoontje, is de meegegeven les aan ons allemaal dat je altijd je hart moet blijven volgen.
Keep ‘Em on They Toes
Het zijn de kleine dingen die het doen
En dan helemaal aan het einde in de slottrack Little Stuff zegt hij dat het de kleine dingen zijn die het doen. Pluk de dag - en vooruit: af en toe een paddenstoel voor een tripje aan de rivier, ja dat doet-ie ook – en geniet gewoon van elke dag verdomme. Eerder op het album in When You Go had hij al een pleidooi gehouden om je energie niet te besteden aan alle kleine dagelijkse ergernissen. Je hebt maar één leven. We krijgen een hoop wijze lessen mee. En een hoop mooie muziek ook. Dust Under My Rug klinkt alsof J.J. Cale plots springlevend je kamer binnenwandelt met een nieuwe tekst voor Call Me The Breeze.
Zoals onze ambassadeur Eddie Aarts vorige week al zo treffend verwoordde: ‘Nondeju, wat een heerlijke plaat. Minder (Southern)rockerig dan we van hem gewend zijn, komt Cobb hier tien keer zo mooi voor de dag, dat ik me niet kan voorstellen dat er de komende maanden één avond voorbijgaat waarop ik 'm niet ga (willen) draaien. Houtkachel? Check! Whiskey? Check! Goed boek? Check! Brent Cobb? Double check & go!’ Een dergelijk goed advies van een erkend fijnproever zou ik naar niet in de wind slaan.
Tekst door: Robbert Tilli