Soms voel je direct dat het goed zit. Dat je elkaars taal wel een beetje spreekt. Dat had Indiestad direct met Ben Hozie, samen met Nikki Belfiglio de spil van het uit Brooklyn, New York-afkomstige vijftal Bodega.
Niet zo raar ook. Austin Brown van Parquet Courts nam plaats achter de knoppen om Endless Scroll, het debuut van de New Yorkers op te nemen en als je je ogen dicht doet en meedeint op de hoekige post-punk groove van eerste single How Did This Happen?! zou je zomaar kunnen denken dat de band ook nauwe banden onderhoudt met LCD Soundsystem. Nou, dan kun je bij ons al weinig meer fout doen!
Hey Ben! We waren geboeid door de tekst van How Did This Happen?!. De hoofdpersoon wandelt in de stad langs een protest-mars. Hij lijkt het met de protestanten eens te zijn, maar loopt toch door in plaats van zich aan te sluiten bij de protestanten.
‘Ik schreef het nummer op de dag dat Donald Trump verkozen werd. Ik liep langs Union Square en het wemelde er van de demonstranten. Het verwarde me nogal want, hoewel ik op zich ook wel wilde demonstreren, waren dit allemaal Hillary Clinton aanhangers met een spandoek in hun ene en een Starbucks frappuccino in hun andere hand. Dus daar voelde ik ook niet echt verwantschap mee.’
Een waar-hoor-ik-eigenlijk-bij gevoel van vervreemding?
‘Ja, precies dat ja.’
How Did This Happen?!
Het lijkt er op dat we ons weer in een muzikale piekperiode bevinden. Rond 2007-2008 kwamen er heel veel toffe dingen uit, vijf jaar geleden leek er niet bar veel te gebeuren. Enig idee waarom de muziekwereld eb- en vloed periodes doormaakt?
‘Is dat wel zo? Ik snap waar je heen wilt hoor, maar ik denk dat het soms ook een journalistiek bedenksel is. Voordat wij een doorstart maakten als Bodega zaten Nikki en ik in een eerdere incarnatie van de band die Bodega Bay heette. Daarmee hebben we ook een album gemaakt en dat werd toen helemaal niet opgepikt terwijl we het zelf erg goed vonden. Maar het was meer lo-fi of eigenlijk no-fi - haha - en paste niet binnen het toenmalige muziekklimaat. Ik denk dat Endless Scroll een duidelijker herkenbaar geluid heeft dat beter binnen deze tijd past, maar er waren in 2013 heus wel bands die goede albums uitbrachten. Maar als er een soort genre-naam voor een golf aan bands bedacht wordt door journalisten merk je wel dat alles in een stroomversnelling raakt.’
Klopt. Dat zag je eigenlijk ook in 2001 toen The Strokes, the White Stripes en Black Rebel Motorcycle Club het garage-gitaar-revolutie stempel meekregen van de pers. Eigenlijk waren dat drie op zichzelf staande bands *luid getoeter weerklinkt* - wat hoor ik?
‘We parkeren net in Nottingham waar we vanavond spelen tijdens het Engelse deel van onze tour.’
Iedereen gezond en wel? Hier leek het wel alsof iedereen aan de beurt moest komen om de griep te krijgen.
‘Hey, jinx het nou niet he? We wilden net gaan afkloppen dat het voorspoedig met ons gaat. Geen aanrijdingen, fysiek helemaal oké… Je komt toch wel naar de show hé?’
Dat was wel de bedoeling ja. Tijdens Jack in Titanic klinkt Bodega zowaar romantisch. Het zou zoetig kunnen worden, maar daar waak je voor door na ieder gevoelig moment aan een soort reflectie te doen waarbij je zegt: ‘Like Jack in Titanic’. ‘No one sees your blazer jacket fall on your hips like i see, except Jack in Titanic.’
‘Haha, dat is typisch hoe ik ben. Het is inderdaad eigenlijk een heel breekbaar nummer, maar ik link het aan een fictioneel film karakter om het wat onderkoelder te maken. Gevoelens oké, maar er moet wel een scherp of observerend randje blijven.’
Is dat ook de reden waarom er zich een soort computerized stem-fragmenten tussen de nummers in bevinden? Aan het begin van het album hoor je een robot-stem zeggen ‘this is new Bodega song’ en halverwege ‘I touch myself while…’. Die fragmenten houden de sfeer robuust en scherpgerand.
‘Ja, het was ook een beetje bedoeld als een soort hypemoment tussen de nummers door. Een beetje zoals Flavor Flav van Public Enemy zei: ‘You need to know what time it is, boyyyy!’ en dan weer door met de volgende track.’
In de zomer spelen jullie onder meer op de zogeheten ‘Check In Party’ en ‘End of the Road’. Sterke festivals met een behoorlijk gerichte niche line-up. Daaromheen zijn er veel clubshows. Dit is het moment om te vlammen he?
‘Zeker! We spelen zoveel als we kunnen. Ram die agenda maar vol. Daarnaast hebben we ook al acht nieuwe songs af, maar moeten we tussendoor tijd zien te vinden om ze op te nemen. Ik weet nog niet zeker of ze op een nieuw album gaan belanden of dat het b-kantjes of losse tussen-singles worden, maar het zijn lekker drukke maanden!’
Op jullie Facebook-pagina zien we een stukje van de video van nieuwe single Name Escape. Esthetisch verantwoorde close-ups van lichaamsdelen, de bandleden in een soort spel met jullie eigen schaduwen….
‘Nikki heeft daar samen met fotograaf Ben Davis aan gewerkt. We willen een soort ironische variant maken van de big budget video’s van grote bands uit het verleden. Zo rond 2004 had je nog veel van dat soort video’s, nu is de markt heel anders. Ik zeg niet dat we anti-commercieel zijn, maar ik denk wel dat we zo integer mogelijk ons ding willen doen. Deze video ziet er een beetje uit als een advertentie voor een hit-album, maar dan met een kritische knipoog.’
Name Escape
Veel van jullie songs hebben hoekige post-punk ritmes, maar Williamsburg Bridge is langzamer, meer broeierig van karakter. Het nummer gaat ‘slowly under your skin’.
‘Het is het enige nummer waar ik met een akoestische gitaar in mijn eentje aan begonnen ben. Gewoon pen, papier, gitaar, niemand anders erbij. Het moest zinderen, mocht qua basis wat kaler zijn dan de rest omdat ik het ‘open lucht’-gevoel wat je op die plek in New York voelt goed wilden verwoorden. Fijn dus dat je dat er ook uit weet te halen!’
Bodega speelt op dinsdag 26 februari in Bitterzoet. Meer informatie over het concert en kaarten vind je hier.