Blaze Foley wordt eindelijk volgens wens legendarisch met biopic-filmmonument

De door Ethan Hawke geregisseerde film vertelt het verhaal vanuit twee kanten. Van binnenuit: vanuit The Outhouse, een muziekbar in Austin, Texas, waar Foley op wat later de laatste avond van zijn leven blijkt zijn mooiste liedjes speelt voor een live-album tegenover een nauwelijks geïnteresseerd publiek. Zijn levensverhaal keert steeds daar terug. Van buitenaf: vanuit een radioshow met Townes van Zandt als studiogast die honderduit vertelt over zijn overleden strijdmakker aan de DJ (Ethan Hawkes zelf).

De rol van Townes wordt ‘akelig nauwkeurig’ gespeeld door Dylan-gitarist Charlie Sexton, die werkelijk excelleert. Je zou het evengoed als een film over Townes kunnen beschouwen. Foley wordt gespeeld door Ben Dickey. De muzikanten delen hun enorme songschrijverstalent en hun even grote drankzucht. Zoals John Prine momenteel in de herfst van zijn carrière nog steeds weet te imponeren, zo zou het voor deze twee gewezen grootmachten ook hebben moeten gaan. Maar het leven met al zijn verleidingen is voor hen te hard geweest.

De film is ook het verhaal over de liefde tussen Blaze en zijn meisje Sybil Rosen (mooie rol van Alia Shawkat). Op haar memoires is het script gebaseerd. De liefde ontluikt in een idyllische houten hut in de bossen. Op een gegeven moment moeten die liedjes eindelijk eens het bos uit en een publiek groter dan die ene vrouw zien gaan te bereiken. Je ziet lifters Blaze en Sybil achterin een pick-uptruck liggen. Sybil vraagt hem of hij nu dan countryster gaat worden. Hij antwoord van niet. Hij legt de lat nog veel hoger. Het ultieme doel is een legende te worden.

Dat zelfverkozen vertrek uit hun paradijsje naar Austin wordt uiteindelijk zijn ondergang. Ergens in de film zegt Townes tegen de radioman dat als je echt een artiestencarrière ambieert, dat je daar dan alles voor aan de kant moet zetten, ook vrouw en eventueel kind. Het eerst gaat het ongeboren kind. Hij ondergaat de abortus tamelijk lankmoedig. Uiteindelijk raakt hij ook zijn vrouw Sybil kwijt. Ze scheiden, maar blijven in contact.

Zij is zijn eeuwige muze, maar de drank en het artiestenbestaan is tussen hen in komen te staan. Zo’n leven vormt de inspiratie van bergen goede liedjes die door de hele film heen zitten gelardeerd. Townes gooit ook nog zijn duit in het zakje. Blaze krijgt zelfs een platendeal bij een door een stel oliecowboys gerund label. Ook dat weet de man compleet te verpesten. Dat hij uiteindelijk door de junkiezoon van een vriend wordt doodgeschoten, die hij goedhartig te hulp schiet omdat diens pensioen wordt afgepakt, dat is het slechte einde dat er de hele tijd in heeft gezeten. Anders was het wel wat anders geweest wat hem de nekslag zou hebben gegeven. Mannen als Blaze Foley, de ‘duct tape messiah’ op zijn door tape bijeengehouden schoenen, trekken hoe dan ook altijd aan het kortste eind.

Als de aftiteling draait met een mooie uitvoering van Lucinda Williams’ Drunken Angel door Alynda Segarra, dan blijf je met pijn in je hart nog even zitten. Wat is dat toch, onze fascinatie met die zelfvernietigers? Al die mooie liedjes waar we altijd zo hoog van opgeven, hebben ook een hoge prijs. Blaze Foley, maar ook Townes van Zandt, kunnen het inmiddels niet meer navertellen.

Foley’s wens om een legende te worden, mag dan in vervulling zijn gegaan met deze mooie biopic. Een heus filmmonument! John Prine is ook een legende, maar die is er tenminste nóg. In augustus komt hij zelfs voor de tweede keer naar Paradiso, een plek waar Blaze Foley ook nog schijnt te hebben opgetreden... (het opgegeven jaar 1990 kan niet kloppen, want dat is na z’n dood). Wie daar bij was, mag zich nu gelukkig prijzen.

Tekst door: Robbert Tilli

BLAZE is vanaf 17 januari te zien in de betere filmhuizen.
Voor meer info check hier.