Best Of 2019: Ambassadeur Mariekes top 10 shows

Pottery eindigde afgelopen mei de zaterdagavond van London Calling en braken daarbij bijna de tent (kerk?) af. Het was de perfecte band om de avond mee te eindigen, hun set was re-te strak, het publiek ging los, het dak ging eraf. Mocht je ze het afgelopen jaar nog niet hebben gezien: houd deze jongens in de gaten, want ze gaan keihard.

Als verrassing stond daar opeens Personal Trainer op de zaterdagavond van de oktober editie van London Calling. Ik had mijn camera mee genomen, was op tijd vooraan gaan staan en was klaar om zoveel mogelijk van deze show vast te leggen. Want als er iets is wat je moet weten van een optreden van Personal Trainer, dan is het: ER GEBEURT ZOVEEL. Je weet soms niet waar je moet kijken, maar wat is het genieten en wat is het een feest om ze live te zien.

Pip Blom speelde eind september een thuiswedstrijd in Sexyland, voordat het vrolijke viertal zou beginnen aan een Europese tour. De avond bestond uit optredens van o.a. Haze (UK), Personal Trainer en uiteraard als klapper op de vuurpijl Pip Blom. Ik heb het genoegen gehad om de band meerdere keren live te kunnen zien het afgelopen jaar, wat eigenlijk altijd wel een vrolijke bedoeling is, maar dit optreden voelde extra speciaal. De zaal was gevuld met vrienden en familie (mama Blom stond achter de merch tafel). En één specifiek beeld wat me is bijgebleven van de hele avond, was een ietwat oudere man die vooraan stond en af en toe heel braaf en compleet vrijwillig de microfoonstandaard van Pip vasthield, die heen en weer schudde door al het gemosh van de jonge tieners om hem heen.

En toen was daar het album Bubble Gum. Als ik een Nederlandse band zou moeten noemen die haarfijn weet hoe je één bepaald concept compleet kan uitwerken tot de meest fantastische kunst (om het toch maar even zo te noemen), dan is het wel De Staat. Ik ben een sucker voor goed doordachte shows, en deze show was er zeker eentje om te herinneren. In de categorie “had je bij moeten zijn”, maar probeer het voor je te zien: het fantastische artwork van de plaat op een gigantisch scherm, visuals die continu veranderen en een lichtshow om u tegen te zeggen. Elk nummer had een eigen thema, over alles was nagedacht en het werd duidelijk dat the sky (letterlijk) the limit is voor De Staat.     

Sommige mensen doen aan yoga, ik ga liever naar een YONAKA optreden om even al mijn innerlijke woede eruit te gooien (hmm female rage). De Britse band speelt opzwepende rock muziek waarop je wel moet bewegen; moshen, springen, duwen, stampen, noem maar op. Neem bijvoorbeeld het nummer “F.W.T.B.” (Fucking With The Boss); “You’re fucking with the boss now.” Mosh pit galore. Front vrouw Theresa Jarvis is een fantastische performer, die alle emotie loslaat op het podium wat resulteert in een explosieve show in de Kleine Zaal van Paradiso. En dat op een dinsdagavond!

“Ik heb Lizzo ooit nog eens in de Paradiso Noord gezien”. Iets wat ik ooit tegen mijn kinderen zal vertellen. Dit was haar eerste echte show in Amsterdam na haar nieuwe succes met de plaat ‘Cuz I Love You’, ze was op dat moment nog vrij onbekend hier. Inmiddels heeft haar faam ook ons kikkerlandje bereikt en speelde ze onlangs nog in een uitverkochte Afas Live. Lizzo is het boegbeeld van een “unapologetic self-loving woman”. In haar teksten, maar ook in haar shows draait het allemaal om het omarmen en het vieren van jezelf. En een feestje was het absoluut: er werd gedanst, getwerkt, gelachen en misschien soms ook wel een klein beetje gehuild. Maar dat het hele publiek totaal empowered en met een nieuwe dosis aan zelfvertrouwen naar huis ging was zeker.

Sports Team! De band die ik het afgelopen jaar toevallig (en soms minder toevallig) het meest live heb gezien. De eerste keer dat ik ze zag optreden was op Best Kept Secret, waar ze op de zonnige zaterdagmiddag in de Two speelden. Dit optreden zou meteen hun grootste show ooit in Nederland worden, no pressure, maar dit was niet aan de band te merken. Zanger Alex Rice, die flamboyant over het podium flaneerde, genoot duidelijk van alle ruimte op dit grote podium en gaf een show van jewelste voor de tjokvolle tent. De relatie tussen Sports Team en Nederland was ontstaan en we hebben ze na de zomer nog meerdere keren mogen verwelkomen (Loose Ends, Rotown, 3voor12 Song van het jaar). Naast de Oranje Leeuwinnen misschien wel het meest geliefde Sports Team in Nederland.

Toch maar met mijn gare hoofd nog last minute naar Mac DeMarco, veel te laat binnen, geen plek meer in de zaal, snel het eerste balkon op, ook geen plek, dan maar het tweede balkon op waar ik tussen de benen van de mensen voor me naar het podium probeer te turen. Gelukkig is daar de bucket hat en dé stem en ben ik blij dat ik toch ben gekomen. Als je Mac DeMarco al eerder live hebt gezien, dan weet je hoe magisch het kan zijn. Toch zit ik elke keer weer gebiologeerd naar deze man en zijn band te kijken, lach en luister ik naar hun vrolijke geneuzel tussen de nummers door, pink ik af en toe een traantje weg en geef ik ze een staande ovatie na de beste encore die ik ooit heb meegemaakt (als je Killing In The Name covert dan heb je mijn hart <3).

Wow wow wow. The Murder Capital - daar waren ze opeens. Het vijftal uit Ierland domineert het podium, kijken het publiek doordringend aan voordat ze beginnen aan de meest opzwepende show die ik sinds tijden in Paradiso heb gezien. Frontman James, op het podium een soort liefdeskind van Ian Curtis en Morrissey, zingt over het leven en over de dood. Hun gitaren gieren, de drum dendert door, het publiek tolt mee en plots is daar het moment wat bij iedereen voor de rest van de avond op hun netvlies gebrand zal staan: de duik van James het publiek in (zo fantastisch vastgelegd door fotografe Bibian Bingen). Wat een avond, wat een band.

Je kon het afgelopen jaar niet om ze heen: Fontaines D.C. Stonden ze een jaar eerder nog in de Kleine Zaal tijdens London Calling, staan de heren plots in een stampvolle Grote Zaal voor hun eigen show in Paradiso. Hun debut album ‘Dogrel’ kwam eerder dit jaar uit, wat ze internationaal gezien absoluut op de kaart heeft gezet. Deze show staat bij mij op #1 omdat het de show is waar ik het meest naar uit keek. Ik heb hun plaat het afgelopen jaar helemaal grijs gedraaid, en keek er heel erg naar uit om met de rest van het publiek mee te schreeuwen met hits als “Big”, “Sha Sha Sha” en “Boys In The Better Land”. De bandleden zelf zijn live niet de grootste praters, Grian kan er af en toe nog net een “Thank you” uit krijgen. Ze doen ook geen encore, maar wat maakt het ook uit. Deze band en dit album vatten heel 2019 voor mij samen: wat was dit een fantastisch jaar voor muziek.

Tekst: Marieke Hulzinga
Beeld: Marieke Hulzinga