Geen band die zo overtuigend buiten de begrenzingen van de Americana weet te treden, zonder daarbij zijn afkomst te verloochenen, als Ben Miller Band op Choke Cherry Tree, het tweede album op New West en vijfde in totaal. Ben Miller en zijn bendeleden laten de ware ‘pioniersmentaliteit’ zien die lang niet meer vertoond is. De verversing van de line-up – in feite werd het genreverwante duo Tyrannosaurus Chicken in zijn geheel opgeslokt – heeft daar zeker toe bijgedragen. Vooral de toevoeging van een vrouw, Rachel Ammons, doet wonderen voor het nu nóg perfectere brouwsel van folk, bluegrass, cajun, country en (blues)rock. In deze bezetting hebben we ze in 2016 al mogen zien. Nu komen ze op 1 september met die nieuwe set op de eerste avond van het Sugar Mountain Presents weekend.
Drie kleine kleutertjes werden een kwartet
Het gebeurt niet vaak in Americana dat iemand zo elegant als een raspaard over de hekken tussen de traditionele genres springt, zonder die te verwaarlozen. Ben Miller Band doet het en met enorme overtuiging. Over hekken gesproken... ‘Drie kleine kleutertjes, die zaten op een hek.’ Een viel ervan af. Tot zover loopt het verhaal van Ben Miller Band geheel in de pas met het bekende kinderwijsje. Dan wordt het anders, want: één gaat weg, twee komen ervoor in de plaats. Doch geen paniek! De band uit Joplin, Missouri tapt nog altijd uit diverse muzikale rootsvaatjes en brengt onveranderd een explosief mengsel van folk, bluegrass, cajun, country en (blues)rock. Hooguit gebrouwen volgens vernieuwd recept.
Multi-instrumentalist Doug Dicharry, jarenlang een van de gezichten van de groep, heeft ‘het hek’ verlaten, nog voor die hierboven reeds gememoreerde show in Paradiso Noord van 2016. Vervangers zijn Rachel Ammons en Smilin' Bob Lewis van het genreverwante duo Tyrannosaurus Chicken, dat al jaren met Ben Miller c.s. optrekt. Zo gek is die keus dus niet. Het geeft de muziek ook een andere, iets rijkere klankkleur, want die Ammons is echt ‘a hell of a fiddle player.’ Zingen kan deze extreem langharige vrouw ook, waardoor naamgever Ben Miller anders dan voorheen nu ook duetten kan zingen.
Waanzinnig gevarieerde set
Producer Chris Funk (The Decemberists) komt de eer toe al deze vernieuwingsdrang in goede banen te hebben geleid. Choke Cherry Tree is een evenwichtig album met een waanzinnige variatie. Alles is toegestaan, de vreemdste instrumenten, soms zelfs een toefje elektronica, wat doorgaans in kringen van puristen als vloeken in de kerk wordt beschouwd. Ze trekken zich geen moer aan van mogelijke scheuringen in de Americana-religie. Dat deden hun vrienden van ZZ Top toch ook niet toen ze samen met Terry Manning in de jaren tachtig de sequencers van Giorgio Moroder pikten? De uitkomst van die pioniersmentaliteit van Ben Miller Band is een buitengewoon interessant muzikaal mengsel.
One More Time
Track voor track
Als je alleen naar de bandfoto’s kijkt en al dat haar en baarden ziet, dan verwacht je misschien een punkvariant op Americana. Ach, die doen ze sowieso wel, bandleider Miller met z’n woeste Mohican voorop. Wat je krijgt echter is een heel rustig openingsnummer, Nothing Gets Me Down, dat ingeleid wordt met een vreemd orgeltje. Dat nummer wordt gevolgd door aandachttrekker nummer één van het album, Akira Kurosawa, een uptempo rockend eerbetoon aan de roemruchte Japanse filmmaker vol met ‘woohoo’-koortjes. Het derde nummer One More Time verschilt alweer totaal van de eerste twee: het lijkt verdorie wel ‘Black Sabbath meets Gary Glitter’. Heel bizar! Voor de ‘fonetische’ luisteraars is het eerder een lijflied voor Kawasaki-rijders. De band ‘woohoot’ nog even vrolijk door op dat nummer.
Akira Kurosawa
Leuke ritmepatroontjes, elektronica en hoempa
Big Boy brengt een leuk ritmepatroontje aan de dag, terwijl Trapeze heel traditioneel folk- en cajun is met accordeon. Lighthouse is de niet te missen ballad op het album en roept The Band in herinnering. Redwing Blackbird gezongen door Ammons draagt alles in zich van een toekomstige publieksfavoriet. Alle nieuwe elementen in het bandgeluid komen daar samen. We kunnen zo wel doorgaan alles voor te kauwen, maar toch nog even speciale aandacht voor Life Of Crime, waar elektronica in verwerkt is, maar toch gewoon boogie is. Millers zang is daar zowat J.J. Cale in die zeldzame gevallen dat die een beetje haast had. Goed dan om te weten dat Sketchbook het simpele ‘country hoempanummer’ is op de plaat. Ritme is het domein van het enige naast Miller zelf overgebleven originele bandlid, Scott Leeper. Hij verzorgt als vanouds drums en de zelfgebouwde ‘washtub bass’ voor hun ‘Ozark stomp’-stijl.
Nu we toch bijna aan het eind van de plaat zijn, maken we het maar af ook. My Own Good Time is net zo rustig als het allereerste nummer, alleen meer country. Mississippi Cure sluit de rij met meer rootsexperiment. Ben je klaar? Druk op repeat of draai de plaat nogmaals om. Wij althans krijgen er geen genoeg van.
Op 1 september staat Ben Miller Band op de eerste avond van het Sugar Mountain Presents weekend in Paradiso met o.a. Luke Winslow-King, Joshua Hedley, Gretchen Peters en David Ramirez.
Koop hier je kaarten voor Ben Miller Band op 1 september.