‘Ba-ba-ba-ba Badddddd’ George Thorogood geeft nu de dubbele dosis

Ik weet nog goed dat Jan Donkers en Rik Zaal op zo’n onbewaakte vrijdagavond in de seventies in hun onvolprezen programma Amigos de Musica op toen nog Hilversum 3 Move It On Over van George Thorogood & The Destroyers de ether in slingerden. Het was tegelijkertijd mijn kennismaking met deze bluesrocker én met het werk van countrylegende Hank Williams, die hier alleszins verwoestend werd gecoverd in een Chuck Berry-stijl.

Het was 1978 midden in de punktijd. Ook voorloper pubrock liep nog eventjes door. Deze scholier op zijn zolderkamertje in Sassenheim noteerde het gelijknamige album enthousiast op zijn verlanglijstje voor kerst, direct onder Juppanese van Mickey Jupp.

De volgende dag sprong ik meteen op de fiets naar Plato in Leiden om die twee lp’s te scoren. Voor de vorm moesten ze thuis allebei nog eventjes onder de kerstboom liggen. Het kan ook de wasmand voor pakjesavond zijn geweest, hou me ten goede. Feit is dat ik die cadeaus namens mijn ouders voor mezelf kocht. Het gaat hier nu vooral even om de muziekkoorts waar ik ernstig onder leed als puber. Ik weet nog dat ik die twee platen eerst al tienmaal gedraaid had voordat de cadeauverpakking eromheen ging.

Eenmaal uitgepakt op kerstavond - of op 5 december dus - met een haast die ik verder nooit vertoonde holde ik de trap op om ze te gaan draaien. Laten we het even bij die Thorogood houden, om het verhaal niet nodeloos gecompliceerd te maken. Op de hoes van, naar ik later begreep, zijn derde album al stond zijn portret beeldvullend. Het leek wel een foto van Mick Jagger. Dit was dan ook echt een album voor Stonesfans, en die van The J. Geils Band en uiteraard pubrockers Dr. Feelgood. Beter ging het niet worden.

Ook qua bronnen zat George bij dezelfde helden als van bovengenoemde bands. Aan mijn oor trokken vuige coverversies voorbij van Bo Diddley (Who Do You Love) en genoemde Chuck Berry (It Wasn’t Me). Chuck was de reden van al die bands om überhaupt ooit een gitaar op te pakken en te gaan rocken (bij Mickey Jupp overigens was Chuck ook al het leidmotief, maar bij hem ook nog eens in de geestige teksten).

Hoe door en door goed Thorogoods platen ook waren, op het podium was de man altijd op zijn best, ook in Paradiso. In 1982 kwam deze ‘weinigschrijver’ ineens met een lijflied dat hij tot op de dag van vandaag nog speelt, Bad To The Bone. Dat is in het jaar van het concert waar we het hier over hebben. Gek genoeg ontbreekt het op de eerste ‘halve uitgave’ uit 2010. Maar nu met het hele concert is het er eindelijk bijgetrokken. En terecht! In dit verband zal het ook niemand verbazen waar de Nederlandse band Bad To The Bone ooit zijn naam vandaan heeft gehaald. Dat nummer werd hun vaste introtape.

‘Ba-ba-ba-ba Badddddd’ blèrt George en zijn even vurige badder than bad-publiek. Wát een vieze smeerlap! Laatst bij een bespreking van Dave Alvins laatste album hier op deze pagina kwamen The Blasters ter sprake. ‘Zo goed worden ze niet meer gemaakt,’ zei ik toen. Dat geldt zeer zeker ook voor George Thorogood.

Loop even die hele tracklist af van dit verlengde livealbum met 25 nummers (je telt er 27, maar twee daarvan zijn praatjes met de zaal) en je ziet een hele who’s who in blues. Van Elmore James doet hij bijvoorbeeld The Sky Is Crying, dat we ook al kenden van dat Move It On Over album, maar ook Can't Stop Lovin’.

John Lee Hookers One Way Ticket wordt direct gevolgd door diens One Bourbon, One Scotch, One Beer. Dat nummer weet hij op te rekken tot dertien minuten die niettemin voorbijvliegen. Zijn publiek haakt daarbij in als dolle honden. ‘All the squares are at home!’ zegt George op een gegeven moment over de thuisblijvers die sowieso altijd ongelijk hebben. Waarom zou je zoiets ook doen als hij in town is?

Er prijkt nog een bewerkt ‘Hookertje’ tussen de stomende setlijst, New Boogie Chillun’. I’m Wanted van de veelschrijver van de blues, Willie Dixon is ook present. Van Bo Didley en Chuck Berry speelt hij de nummers die ook al Move It On Over stonden (zie boven) plus respectievelijk Ride On Josephine (van Bo) en No Particular Place To Go en Reelin’ and Rockin’ (Chuck).

Het moge duidelijk zijn waar George de mosterd vandaan haalt. Live komt het allemaal het best uit de verf. Hij weet dat zelf ook wel. Geen wonder dat hij in totaal gedurende zijn hele carrière zes verschillende livealbums heeft uitgebracht. Deze heruitgave van het volledige, bijna tweeëneenhalf uur durende concert, uitgebracht op dubbel-cd of vier lp’s op vinyl, is zonder meer de beste van het rijtje.

George Thorogood And The Destroyers - Live In Boston 1982 - The Complete Concert is een livealbum zo goed en klassiek als Get Yer Ya-Ya's Out! van de Stones en Live at Leeds van The Who (allebei uit (1970), het tweetal van The J. Geils Band Live Full House (1972) en Blow Your Face Out (1976) en niet te vergeten Stupidity van Dr. Feelgood (1976).

Ongetwijfeld gaan er nu mensen weer tientallen andere albums noemen. Dat mag. Dit jaar wist Daniel Romano’s Outfit zich er met het meesterlijke Okay Wow nog tussen te wringen. We gaan de discussie alleen niet meer hier op deze plek verder voeren, want dit was na viereneenhalfjaar met daarin in totaal 458 blogs het allerlaatste blog van mijn hand voor Sugar Mountain. Bedankt Paradiso en rock on!

Tekst door: Robbert Tilli