Ashley Campbell komt zingen én praten over haar liedjes

Eerst even een beetje context, voor wie niet goed op de hoogte is van Ashleys afkomst en die niet bij haar recente concert in De Melkweg was. Ga naar Spotify, zoek en vind Glen Campbell, en je ziet een jukebox vol bonafide countryhits aan je voorbijtrekken: Southern Nights, Rhinestone Cowboy, Wichita Lineman, By The Time I Get To Phoenix, noem maar op. Het is gemakkelijk om daar geringschattend over te doen. Als je erbij zegt Dat Nick Cave ooit ‘Phoenix’ heeft gecoverd, dan slaat de stemming meestal direct om ten gunste van de Campbells. Moet je als je daar toch bent, ook eens de miljoenen plays checken die die songs van de grootmeester zelve scoren…

Ashley is opgegroeid in Phoenix, Arizona omdat haar ouders haar een beetje uit de buurt van de entertainmentindustrie wilden houden. Haar opvoeding is eigenlijk oer-Hollands: ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Tegelijk was ze het natuurlijk niet anders gewend dan op te groeien in de omgeving van roem. Ze wist gewoon niet anders. Uiteindelijk stond ze samen met haar vader op het podium tijdens zijn afscheidstoer van 2011-2012. Laten we wel zijn, de kinderen van onze favoriete outlaws hebben eenzelfde soort cv, of ze nou Justin Townes Earle of Shooter Jennings heten.

Ashley lijkt uiterlijk enorm op haar vader. De ogen en de lach verraden haar afkomst. En haar talent ook. Dat vindt ze leuk om te horen. Haar bekendste liedje Remembering dat ze maakte voor haar vader toen hij aan Alzheimer leed, staat niet op haar album debuut. Wel is het net als de track Home Again opgenomen op de soundtrack van de documentaire over haar vader, Glen Campbell: I'll Be Me.

Kun je bij wijze van taster ons alvast iets vertellen over dat liedje, nog vóór de CMA songwriter Sessions?

‘Dat nummer betekent heel veel voor me. Het verhaal dat erachter is heel bijzonder,’ zegt ze. ‘Dat vind ik ook het mooie van die sessies, dat je daar over het artistieke proces en de inspiratie die tot een nummer geleid hebben, kunt praten. Het gaat over mijn vader. Ik was net naar Nashville verhuisd en miste hem enorm. Zijn ziekte was al in een heel ver gevorderd stadium. Hij kon niet meer praten met me. Ik dacht dat ik misschien via de muziek kon communiceren met hem. Dus draaide ik het voor hem af toen ik weer eens thuiskwam in Phoenix. Hij vond het echt goed. Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht.’

Dan moet je weten dat het op zich heel opbeurende liedje een heel gevoelig tekstregeltje herbergt: ‘Daddy dont’t you worry, I’ll do the remembering.’ Ook na zijn dood blijft dat een mooie observatie.

Is het een last om dochter te zijn van zo’n legende?

Ze ontkent het niet: ‘Ik word heel vaak met hem vergeleken. Vind ik prima hoor, maar soms slaat het echt nergens op. Ik wil graag dat mijn “artiest zijn” mijn eigen verdienste is. Ik ben er echt super trots op waar ik vandaan kom. Mijn vader heeft nog steeds een grote invloed op mij en m’n werk. Maar luister naar mijn muziek, dan hoor je toch iets heel anders. Dat hoop ik wel althans.’ Daar heeft ze een punt.

We onderbreken nu dit interview en vragen van de lezer om de video van A New Year te gaan kijken. Ze zegt niet perfect te zijn in het lied, ‘maar het zal het allemaal waard zijn.’ Wat we zien in haar video’s en op foto’s is de zonnige popkant van country met veel helblauw water, gezoen van lovers, surfplanken, strakke jurkjes, hotpants en zorgvuldig in de krul gezette geelblonde haren. In een van haar video’s appt ze achter het stuur in haar VW-busje. Laat de minister van Verkeer & Waterstaat het maar niet zien. Toch moet je een beetje door die buitenkant heen kunnen kijken en door die wat gladde productie heen luisteren. Ze is een serieuze artieste en echt a hell of a picker. Ze speelt waarlijk virtuoos banjo

Is wat dat betreft A New Year de openingstrack en eerste single van je album een soort mission statement die je onafhankelijkheid benadrukt? Of is dat een heel vrije interpretatie van de tekst?

‘Nee hoor, helemaal niet,’ weert ze de suggestie af. ‘Ik haal een hoop inspiratie uit de dingen die mijn vader me verteld heeft. Dat kwam recht uit zijn hart. Maar met die song wil ik zeggen dat ik dicht bij mijzelf wil blijven en een op zichzelf staande artiest wil worden. Het is als een nieuw begin. Ik wil gewoon het beste geven dat er in me zit, de beste versie van mijzelf als het ware.’

Ben je nu blij met het resultaat van dat proces? Voldoet The Lonely One aan je eisen?

‘De reacties in de pers en van het publiek zijn heel goed,’ zegt ze heel resoluut. ‘Laatst in Engeland zongen de mensen alles mee. Ik wist niet wat me overkwam. Maar daar doe je het voor natuurlijk. Het is ook leuk als zoiets er uitkomt, want al die songs zijn geschreven in een periode van zo’n vier jaar. Dat voelt als een beloning na zo’n lange tijd.’

We zullen in ‘t Zonnehuis te zien krijgen dat Ashley meerder instrumenten beheerst. Net als ‘Jo met de banjo’ is duivelskunstenares Ashley compleet een met haar belangrijkste instrument.

Waar komt die virtuositeit vandaan?

‘’Gewoon heel veel oefenen,’ luidt het simpele antwoord. ‘Pas op de universiteit ben ik dat instrument gaan spelen. Bij mijn studie Theaterstudies hadden ze een “vrijwilliger” nodig om het te leren. Toen bood ik me aan. Ik speel het nu een jaar of tien en het gaat wel lekker ja.’ Dat laatste is een understatement zoals de instrumental Carl & Ashley’s Breakdown aantoont. Dat is echt geen knoeiwerk.

Heb je ook samen met de collega’s bij de CMA Songwriter Sessions in ’t Zonnehuis geschreven?

‘Alleen met Chris DeStefano. Maar geen van die nummers staat op mijn album.’

Tot slot: wat heb je geleerd van je vader op het podium en daarvandaan?

‘Wees jezelf op het podium en daarbuiten. Wees blij. Geniet ervan.’

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor de ‘CMA Songwriter Series’ feat. Ashley Campbell, Chris DeStefano, Drake White en Charlie Worsham plus support Joe Buck in ‘t Zonnehuis op 12 oktober.