Heel even heeft Andy Jenkins overwogen om in plaats van Sweet Bunch zijn debuutalbum Contemporary Singer-Songwriter te noemen. De aanduiding singer-songwriter wordt namelijk niet door iedereen als cool ervaren. Tegelijk is alle muziek waar hij zo veel van houdt juist uit die hoek afkomstig. Carole King, George Harrison, Townes Van Zandt en John Prine vormen als het ware de tafelpoten onder zijn schrijftafeltje. Als ‘singer-songwriter 2:0’, die de sound van de scene van Richmond Virginia vertegenwoordigt, zet hij een oude traditie voort in de moderne tijd, hetgeen hem ook in het zicht brengt van ‘onze buren’ van Indiestad. Op 1 februari deelt hij de affiche met Caamp in Paradiso Noord.
De rijke natuur van Virginia klink er in door
De gedachte dat alle singer-songwriters uit de folk of country komen is hardnekkig. Dat houdt een bepaald publiek weg van iets dat ze best zouden kunnen waarderen. Dat is wat Jenkins beoogt te zeggen met dat geaborteerde plan om zijn debuutplaat anders te noemen. Vertel ons wat over hokjesgeest! Maar de man heeft een punt. Hij en zijn maat Matthew E. White, producer van zijn album en eigenaar van het Spacebomb Records label, gaan al terug tot de middelbare school en behoren tot de aanstichters van de lokale scene in Richmond, Virginia. Spacebomb-artiesten als Justin Frye (PC Worship) en Natalie Prass breken naar hun idee radicaal met steden als New York, Nashville, en LA.
Je kunt de rijke natuur van Virginia er doorheen horen, vinden ze zelf. Dat is ook wat White op zijn vier eigen albums tot op heden gedaan heeft. Eindelijk is het nu eens de beurt aan zijn jeugdvriend Andy Jenkins. Klinkt het modern? Ja en nee. Waarbij de bevestiging iets harder mag worden uitgesproken. Zeg: ‘JA en nee.’ Dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak.
Don't It Drag On (Chris Smither) – Live in Richmond)
Anders dan de gemiddelde folksongs
De aanzwellende intro en de langzame fade-out van de outro in de openingstrack Hazel Woods doet wat cinematografisch aan. Het is niet de gebruikelijke spanning van de gemiddelde folksong. Toch staat het er ook weer niet mijlenver vandaan. Uiteindelijk ligt het allemaal maar hoe je de dingen definieert. De bijdrage van Phil Cook van Hiss Golden Messenger aan dit album zorgt voor een redelijk duidelijke muzikale plaatsbepaling. Cook, toch vooral gitarist bij HGM, speelt toetsen op zijn eigen co-write Genuine Heart. Hij is de enige niet local in de band op Sweet Bunch. Alle anderen komen uit Richmond.
Genuine Heart
Terug naar de natuur en zijn ‘sweet bunch’
Het is de verlokking van die scene die Jenkins na jaren omzwervingen terug heeft geleid naar huis, terug ook naar de natuur en zijn vrienden. Zijn Sweet Bunch dus eigenlijk. Hij kan niet zonder zijn vrienden en vriendinnen, ze horen bij zijn leven als de wind en de zee.
All the boys are true.
They are true as the wind
All the girls are strong.
They are strong as the sea
De nadruk ligt op de positieve kant des levens
Die titel slaat evengoed op de negen bij elkaar gezette tracks op dit in slechts drie dagen opgenomen album, en is geleend van een gelijknamige Griekse film uit 1983 van regisseur Nikos Nikolaidis. De term sweet loopt als een rode draad door de teksten op heel het album van positivo Jenkins. Dat is een bewuste zet van Jenkins dat hij dat woord zo vaak herhaalt. Hij probeert de positieve kant van het leven te benadrukken. Dat vindt hij eerlijker. Hij ervaart soms dat in popmuziek de teksten ofwel te ‘angsty’ zijn of juist te vrolijk. Daar zit wat in, in die constatering.
Sweet Bunch ft. Matthew E. White
CCR en The Smiths in één
Dan toch nog wat woorden over die moderne singer-songwriter die hij zo graag wil zijn. Neem dan de titeltrack met zijn vriend White. Opvallendste instrument is een elektrische gitaar met heel veel tremolo, alsof je Green River van Creedence Clearwater Revival en How Soon Is Now? van The Smiths met meestergitarist Johnny Marr tegelijkertijd hoort afspelen. De vrouwelijke achtergrondvocalen brengen een gospel touch aan. Kon Pops Staples zijn gitaar ook niet altijd zo heerlijk laten (t)rillen en beven? Dit nummer kun je niet vaak genoeg horen en zou live weleens het hoogtepunt van de show kunnen zijn op 1 februari in Paradiso Noord, waar hij co-headliner is met Caamp. Zing het aub voor ons Andy! En doe voor jezelf maar Song For Me, waarmee het album met wederom een positieve noot wordt afgesloten.
Tekst door: Robbert
Tilli
Foto door: Shawn Brackbill
Koop hier je
kaarten voor Andy Jenkins en Caamp op 1 februari in Paradiso Noord.
NB: Bezoekers van dit concert hebben ook toegang tot Willie Watson en Mitch Rivers @ OIABM x Sugar Mountain, op dezelfde avond in Paradiso Noord - Tuinzaal.