Ambassadeur Silvia Rodríguez ziet groot potentieel voor indie-expats

Silvia is een echte indiekid. Waar komt dat vandaan? ‘Een vriend van mijn vader werkte bij de radio,’ blikt ze terug. ‘Hij was een echte verzamelaar van The Beatles tot Spaanse indiemuziek. Mijn vader leende die platen, waar ik dan naar luisterde, op heel jonge leeftijd al.’

Zo ontwikkelde ze haar eigen muzieksmaak. ‘Later kreeg ik vrienden die dezelfde liefde voor muziek deelden. Pre-Spotify was dat, dus er kwam een hoop research aan te pas. Toen kon je nog echt zeggen: “Ik heb net die band ontdekt, heb je die al gehoord?”…’  zegt ze op samenzweerderige toon. ‘Tegenwoordig is alles meteen al bekend. Er is eigenlijk weinig ontdekken meer aan. Spotify neemt die taak van ons over.’ Er klinkt een lichte teleurstelling in door, want ontdekken was vroeger echt een sport.

Tijdens haar studie psychologie in Sevilla begon Silvia in de muziek, achter de bar van een lokaal zaaltje. Ze nam geleidelijk aan daar een wat actievere rol in. Daarmee bewandelde ze eigenlijk hetzelfde pad zoals zovelen die in Paradiso werken. Ook was ze een korte tijd vrijwilliger bij een klein labeltje en bemoeide ze zich met de organisatie van een festival. Toen ze afstudeerde, realiseerde ze zich dat haar hart helemaal niet in psychologie lag, maar in de muziek. ‘Tijdens een uitwisseling was ik in Nederland geweest, in Utrecht. Zo kwam ik in Tivoli, op het oude adres nog, en in Paradiso. Dat was muzikaal gezien een geweldige tijd voor me.’ Ze was speciaal gegrepen door het Le Guess Who?-festival in 2012. ‘Ik vond de manier waarop festivals in Nederland werden georganiseerd interessant en wilde zoiets graag zelf gaan doen.’ Het heeft haar leven de beslissende wending gegeven. Vervolgens is ze festival management gaan studeren in Edinburgh. ‘Festival city!’ noemt ze de Schotse hoofdstad enthousiast.

Om het in de muziekwereld een beetje te maken, had ze aanvankelijk een heleboel baantjes op internationale festivals, voordat ze neerstreek bij TicketSwap in Amsterdam als verantwoordelijke voor de Spaanse markt. Op dit moment doet ze er nog maar eentje naast haar drukke werk: Ortigia Sound System in Syracuse op Sicilië, dat eind juli plaatsvond. ‘Dat is een magisch festival,’ vindt ze. ‘Het begon als een elektronisch festival, maar is nu veel eclectischer. Dit jaar hadden we bijvoorbeeld Hot Chip, James Holden, Jimothy Lacoste, maar ook Omar Souleyman.’ Ze neemt speciaal vrij van haar huidige werk voor dit festival. ‘Het bestaat nu vijf jaar, maar de eerste twee jaar was het meer een feest. De laatste drie jaar is het echt een festival geworden.’ Het is een multi-venue-festival, met ook het kasteel in Ortigia en de vismarkt als speciale locaties en zelfs bootparty’s. ’Het is paradijs daar. Ortigia is een piepklein eilandje dat [met bruggen] vastzit aan Syracuse. In 10 minuten ga je er van A naar B.’

Ze is in januari 2017 bij TicketSwap beland door in Edinburgh te googelen op muziekbanen in Amsterdam. Ze gaan minimaal eens per week naar een concert. ‘Die Indiestadpas maakt het wel heel gemakkelijk!’ zegt ze verbaasd. ‘Waar doen ze het van, 52 concerten voor slechts €25?’ Ze is onlangs nog gegaan naar The Brian Jonestown Massacre en Ariel Pink. De beste Indiestadshow die ze heeft meegemaakt tot dusverre is dat van garagerockers Beechwood in Paradiso Noord.

Recentelijk is ze betrokken geraakt bij het lokale Amsterdamse chapter van Sofar Sounds, waarbij het eerste stuk van de naam staat voor songs from a room. Kortom woonkamerconcerten. ‘Ik boek nu ook concerten. Het is net als Indiestad, een leuk platform om aan mee te werken. Je kunt jonge muzikanten zo echt op weg helpen en exposure geven.’ Wellicht kunnen bands uit Sofar Sounds zelfs de cross-over naar Indiestad maken.

Als expat zou ze wellicht in haar rol van ambassadeur van Indiestad kunnen uitgroeien tot de verspreider van het ‘indie-woord’ in de internationale gemeenschap in Amsterdam. Op Instagram plaatst ze al vaak foto’s van concerten die ze bezoekt, maar ze zou weleens de sleutel naar een diverser internationaal publiek in handen kunnen hebben. We herinneren ons London Callings met heel veel Britse bezoekers. Maar dat lijkt inmiddels tot de verleden tijd te behoren. Je moet er ook maar net de bands voor hebben.

Zou ze het ambiëren om de bezoekersaantallen van indieconcerten eens een flinke internationale boost te geven? Ze lacht bij de woorden: it takes an expat to find an expat. ‘Er ligt zeker een enorm potentieel in Amsterdam voor internationals, om mee te doen in het hele culturele veld,’ luidt haar optimistische slotoordeel over de mogelijkheden van Indiestad. Met zoveel toeristen in de stad zouden er toch wel een paar muziekfans tussen moeten zitten, zou je denken. Als Edinburgh ‘festival city is’, dan is Amsterdam op z’n minst club city. En Indiestad zorgt voor de invulling.

Tekst door: Robbert Tilli