Sugar Mountain vroeg aan ambassadeur Saskia Noort om een korte recensie te schrijven over Lucinda Williams in Paradiso op 30 augustus. Haar verslagje reflecteert het gevoel over deze show in de zaal.
Through hell and back
Lucinda Williams went through hell and back en dat is te horen. Haar slepende doorleefde stemgeluid betoverde opnieuw onze poptempel Paradiso, gevuld met hoofdzakelijk grijze hoofden, de zaal in joelende stemming achterlatend. Niet in de laatste plaats met dank aan haar sublieme band, Buick 6, met een hoofdrol voor gitarist Stuart Mathis in wiens spel dezelfde melancholie, woede en gelatenheid klonk als in de songs van Williams. Ze was op dreef en voor haar doen betrokken, ondanks de lessenaar die haar bij de tekst moest houden, en op het eind van de tachtig minuten durende show kon er zelfs een glimlachje vanaf.
Sweet Old World
Rollercoaster van rock ‘n roll
Ouderwetse punky countryrock hoorden we, en beklemmende teksten over dood, bedrog, ellende en schorpioenen onder de huid. Williams bezong Drunken Angels, over de muzikale helden die ons zijn ontvallen, maar ongetwijfeld ook over haar eigen gevecht met drank en drugs. Wat we zagen was een emotioneel geladen rollercoaster van rock ‘n roll, waarin de pijn van het leven bezongen werd en existentiële vragen werden gesteld. Opnieuw ben ik fan van deze stoere rockchick, en dat zou iedereen moeten zijn.
Tekst door: Saskia Noort
Foto door: Andreas Terlaak Photography