Alex Cameron, wat een koning

Vaarwel minimale electro-pop, welkom rijk georkestreerde. Wie daar afgezien van producer Jonathan Rado (Foxygen) van enige invloed op moet zijn geweest, is bewonderaar Brandon Flowers. Een van de nummers op zijn nieuwe album maakte Cameron met de zanger van The Killers, eerder deze maand stond de Australiër nog in het kloeke voorprogramma van die band in Hyde Park. Wat kon Al Cam toen veel mensen in een klap inpakken, want voor een relatieve beginner heeft hij al een bizar goeie live-reputatie opgebouwd. Wie er afgelopen mei bij was in Cinetol (of een jaar eerder al in Paradiso Noord en tijdens London Calling) zal dat volmondig kunnen beamen.

Niet alleen zijn muziek overtuigt, Cameron heeft ook nog eens een zeldzaam innemende verschijning en persoonlijkheid. Saxofonist Roy Molloy (rechts op de foto) mag er ook zijn, over wie Cameron in interviews vertelt dat ze elkaar al kennen sinds hun 5e. Minstens zo excentriek deze trouwe kompaan, getuige zijn vlotgebekte bijdragen op de sociale kanalen van Cameron (Molloy schrijft diens halve tijdlijn op Facebook vol).

'Candy May' is een geweldig nummer, of beter gezegd, verhaal want Cameron was en blijft gelukkig een bedreven verhalenverteller. De muziek doet denken aan die van Leonard Cohen eind jaren tachtig ('Ain't No Cure For Love') en stiekem een beetje aan The Alan Parsons Project ('Eye In The Sky', dankzij Metronomy kan dat weer onbewogen worden beweerd). Je kan ook duidelijk horen dat Flowers vat heeft gehad op 'Candy May', love it or hate it. De achtergrondvocalen zijn van Angel Olsen, met wie Cameron op zijn nieuwe album ook nog een duet ten gehore brengt.