Adia Victoria staat op een kruispunt van stijlen

Haar ervaring met ‘zes benen op één fiets’ was vergelijkbaar met onze eigen ervaring met haar muziek, die zich wel heel erg lastig laat categoriseren. Als ik haar vertel dat haar komende concert tegelijkertijd onder de Sugar Mountain-concertserie als die van Indiestad (indierock) valt, begrijpt ze dat maar al te goed. ‘Dat cross-genre aspect van mijn muziek is ook precies mijn bedoeling. Ik wilde me niet beperken tot een genre,’ legt ze uit. ‘Het album is een beetje de weerslag van mijn jaren als twintiger. Tegelijkertijd slaat het ook op andere vrouwen die zich in die levensfase bevinden. Ik zie het eigenlijk zo: zoveel vrouwen, zoveel verschillende genres; jazz, rock ‘n’ roll… Elke song, een ander genre. Ik ben overal.’ Denk niet dat dit een leidt tot een onverteerbaar ratjetoe aan stijlen, het is juist verbazingwekkend coherent en daarbij zeer smakelijk.

Adia vindt het leuk om te horen dat bestsellerschrijfster Saskia Noort, ambassadeur van Sugar Mountain, zo’n groot fan is van haar. ‘Het loopt zo sowieso heel goed. Ik sla aan bij heel verschillende mensen. Niet alleen bij vrouwen, maar ook bij mannen. Ik zie het allebei gebeuren.’ Daar is ze oprecht blij mee.

‘Veel nummers gaan over depressie, soms ook boosheid om bepaalde zaken. Vrouwen kunnen het waarderen dat ik ook heel lelijk kan zijn. Het moet ook niet altijd alleen maar mooi zijn. Het leven is veel gecompliceerder dan dat. Vaak kan het zelfs heel messy zijn. De artiesten waar ik van hield toen ik jong was, hadden dat ook.’

Aan welke artiesten moeten we dan denken. Ze somt een bescheiden rijtje op: ‘Billie Holiday, Fiona Apple, Lauryn Hill, Courtney Love…, ach nog veel meer. Het zijn allemaal vrouwen die hun ding doen op hun eigen voorwaarden.’

Horen we daar een groot mannelijk voorbeeld helemaal aan het begin van haar uitzonderlijke plaat? In een kort intro horen we haar Lonely Avenue van Ray Charles zingen. Is ze ook fan van hem? Oh yeah,’ zegt ze terwijl ze de woorden oprekt. ‘Dat is echt een heel speciaal nummer! Ik hoorde het pas vrij laat voor het eerst in mijn leven. Ik was al 22. Ik zong dat nummer vaak als ik rondreisde in mijn eentje. Het was zo’n beetje het enige nummer dat ik a capella durfde te zingen. Toen we het album bijna af hadden vroeg mijn producer Roger Moutenot [o.a. Yo La Tengo, Sleater Kinney] hoe ik het dacht te openen. Toen dacht ik dat Lonely Avenue perfect zou zijn, uiteraard weer a capella gezongen.’ Zo krijgt het album vanaf het begin de juiste dosering ‘suspense’ waardoor je nieuwsgierig gaat luisteren naar wat komen gaat.

Nadat intro val je direct de single Dead Eyes binnen, punkblues van de bovenste plank, die The Gun Club in herinnering brengt. Dat gebeurt ook bij Head Rot, een wel zeer vuig rockend nummer. Er staan ook prachtige popmelodieën op het album, waarop het gaspedaal wordt losgelaten. Mortimer’s Blues deint rustig op een traag ritme op een melodie waar The Big O – Roy Orbison – patent op had. De dreiging neemt toe bij het even trage Howlin’ Shame, terwijl Horrible Weather de triphop van Portishead benadert. De album afsluiter Mexico Blues is nog zo’n rustig nummer dat je achterlaat in contemplatie. Het klinkt als de soundtrack van een film die nog gemaakt moet worden.

Stuck in the South is weer zo’n moderne bluessong. We horen daar de opvallende tekstregel: ‘I don’t know nothin’ about Southern belles. But I can tell you something about Southern hell.’ Ze gaat op de tekst in: ‘Deze song is heel belangrijk voor me. Ik ben opgegroeid in South-Carolina. Tot mijn zeventiende was ik nog nooit buiten mijn eigen stadje geweest, Spartanburg. Het begon me te beklemmen die religieuze samenleving, ik wist dat er meer moest zijn. Voor Afro-Americans is die hele regio beladen. Het geweld, de geschiedenis van de slavernij, het altijd slecht behandeld zijn geworden, al met al een gecompliceerd verhaal. Maar ik werd er claustrofobisch en wachtte op het moment om eruit te stappen. Op mijn negentiende ging ik naar New York en het was een openbaring voor me.’

Nu woont ze in Nashville. Dat is ook in het zuiden, maar niet zo ver zuidelijk als Spartanburg. Het is er heel anders dan waar ze vandaan komt. ‘Kijk, ik ben nu dertig. Ik ben niet meer die angry teenager. Nashville is een heel gezonde plek om te zijn voor mij op dit moment.’ Ze weet het heel zeker.

unnen we nog songs verwachten over het veranderende politieke klimaat in de VS sinds de komst van president Trump? ‘Dat doet niet zoveel met me,’ verklaart ze toch redelijk verrassend. ‘Ze kunnen me toch niet meer verder omlaag krijgen. Dat is lang geleden al gebeurd. Natuurlijk is de man shocking. Maar ik zie er ook iets goed in. Nu komen al onze issues naar buiten. Trump benoemt alles. Dat is allemaal merkwaardig en zelfs tragisch. Maar de buitenwereld weet nu ook hoe de Amerikanen écht zijn. Niets is nog verborgen. Weet je, dat zit al in mijn muziek. Trump is toevallig nu onze president, maar ook onder Obama gebeurden er vreselijke dingen.’

Nog voor het optreden in Paradiso op 16 maart zal er een nieuwe EP uitkomen van Adia Victoria. De titel verklapt ze vast aan Sugar Mountain: You Know How It Feels. Zelfs op haar eigen site is er nog niets van te zien. Ze doet tot slot nog één laatste onthulling: ‘Een nummer is in het Frans gezongen.’ Stop maar, de nieuwsgierigheid is gewekt.

Tekst door: Robbert Tilli