LONDON CALLING

Programma London Calling vrijdag 12 november,

We Are Scientists, Villagers, Jaill, Race Horses, North Atlantic Oscillation, The Futureheads, Frankie and the Heartstrings, Ratatat, Is Tropical, Rolo Tomassi, Airship en The Knocks. Wijzigingen voorbehouden

We Are Scientists

Het debuutalbum ‘With Love And Squalor’ van We Are Scientists kwam uit in 2005 en stond vol met indiekrakers als ‘Nobody Move, Nobody Get Hurt’ en  ‘The Great Escape’. Springerig, aanstekelijk, en “retro-poppy-as-hell”. Sinds die vliegende start blijft de band met dezelfde energie en passie doorrazen. Albums als ‘Crap Attack’ en  ‘Brain Thrust Mastery’ volgden elkaar in rap tempo op. Even leek de band uit de bocht te vliegen toen drummer Michael Tapper de band verliet maar al snel werd Andy Burrows (ex-Razorlight) geïntroduceerd als nieuwe drummer. Nu, is er het vierde album ‘Barbara’ en zit er vooralsnog geen rem op We Are Scientists.

wearescientists.com/

Villagers

Villagers is het project van de bijzonder getalenteerde Ierse singer-songwriter Conor J. O’Brien. Een beetje zoals Bright Eyes het project van Coner Oberst is. Gek genoeg lijken de twee ook nog eens op elkaar. Allebei kleine, schuchtere mannetjes die intens mooie folky nummers maken: hartverwarmend en ontroerend. Na het uiteenvallen van de Ierse rockband The Immediate in 2007 - waarvan O’Brien frontman was - schreef hij onafgebroken verder en bracht onder de naam Villagers in 2009 de EP ‘Hollow Kind’ uit, waarmee hij weer terug in de spotlight kwam. Domino Records herkende het grote schrijftalent van O’Brien en tekende Villagers voor het debuutalbum ‘Becoming A Jackal’ dat binnen een paar maanden al is uitgegroeid tot een kleine klassieker. Licht avant-gardistische indierock met ijzersterke nummers, die veel vergeleken worden met Sparklehorse, Bright Eyes en zelfs Leonard Cohen. Na succesvolle optredens op London Calling afgelopen april en deze zomer op Lowlands keren O’Brien en zijn Villagers terug voor London Calling #2.

www.myspace.com/villagers

North Atlantic Oscillation

Als je ‘North Atlantic Oscillation’ intikt bij Google, levert dat vooral veel informatie op over een klimatologisch fenomeen. Ook heel interessant, maar bij London Calling zijn we toch meer geboeid door de Schotse band met diezelfde naam. ‘NAO’ balanceert tussen de triphop psychedelica van the Beta Band, Fuck Buttons en the Flaming Lips. Luide gitaren, dromerige harmonieuze synthpartijen, zware drums en vooral veel vervreemdende elektronische effecten vormen een prachtig geheel. Het debuutalbum ‘Grappling Hooks’ verscheen op 22 maart bij Kscope records en werd goed ontvangen in de Britse pers.

www.myspace.com/naoband

The Futureheads

De Futureheads brachten dit jaar hun vierde album uit en worden daarom alweer voor de derde keer uitgenodigd voor het London Calling festival. Want met ‘The Chaos’ – zo heet het vierde album van de band uit Sunderland – leveren ze wederom prachtplaat af. Met een gezonde obsessie voor bands als Buzzcocks, Wire, The Slits, XTC en Devo weten The Futureheads een hele intelligente mix van punk, new wave en pop te maken. In den beginne werden de band wel eens het 'kleine broertje' van Franz Ferdinand genoemd. Maar als ik in Franz Ferdinand zat zou ik maar eens op gaan passen. Kleine broertjes worden groot…

www.thefutureheads.com/home/

Frankie & The Heartstrings

“Frankie & The Heartstrings – Making British Indie Special Again”: kopte de NME aan het eind van vorig jaar. En ja hoor, het tijdschrift heeft weer eens gelijk. De band uit Sunderland heeft alles wat Britse indie zo goed maakt. Frisse gitaren, ijzersterke hooks, goede teksten, mooi haar en de juiste schoenen. De band stond dit jaar al op Reading en Glastonbury en kan in Engeland niet meer stuk. Er is daar rondom Frankie & The Heartstrings een soort buzz gaande die te vergelijken is met de spanning rondom The Smiths, Blur en Arctic Monkeys toen zij aan het begin van hun carrière stonden. Die drie hebben het volledig waargemaakt, we kunnen in november zelf beoordelen of Frankie & The Heartstrings dat ook gaat doen.

frankieandtheheartstrings.com/

Ratatat

Synthesizers en elektrische gitaren dueleren in een harmonieus schijngevecht terwijl de beats er met de buit vandoor gaan: oftewel Ratatat. Dit hippe New Yorkse duo bestaat uit gitarist Mike Stroud en multi-instrumentalist Evan Mast. Hun vierde album “LP4” is net uit en Ratatat klinkt hierop funkier dan ooit. Ideaal voor liefhebbers van MGMT, Air en Holy Fuck. Buiten het feit dat Ratatat hele goede albums maakt is de band voornamelijk bekend van hun intense liveshows. Alles wordt nets iets heftiger en swingender uitgevoerd waardoor Ratatat je meeneemt op een onvergetelijke muzikale trip.

www.myspace.com/ratatatmusic

Is Tropical

Behalve dat de band soms klinkt als een tropische storm, is  er niets tropisch aan de band Is Tropical uit Shoreditch (londen). Het drietal dat het podium graag beklimt als gemaskerde bandiet (met een zakdoek voor) maakt Lo Fi gitaar electropop op Hi Energie niveau. Is Tropical klinkt alsof Thin Lizzy in de jaren ’70 op zijn platenspeler naar Justice luisterde, of eigentijdser;. als The Big Pink meets Metronomy.

www.myspace.com/istropical

Race Horses

Nederland heeft een Knol, Wales heeft paarden. Racepaarden, wel te verstaan. Zo lijkt dat kleine land – daar tussen Engeland en de Ierse zee in - ook patent te hebben op de beste en meest geschifte zomerliedjes van de wereld. Het in twee talen (Welsh en Engels) zingende kwartet Race Horses past precies in die traditie. Ja wat wil je dan met namen als Meilyr, Alun, Dylan en Gwion, Welsher wordt het niet. Ze nemen met trots de vlag over van de vaandeldragers van het geluid waar Wales zo rond 1996 bekend om werd: schaamteloze popmelodieën met een flinke scheut gekte, ongekend mooie koortjes en een getikte inslag, zoals ten beste gebracht door bands als de vroege Super Furry Animals en Gorky’s Zygotic Mynci. Pitchfork viel al voor dit kwartet en gaf hun geweldige debuutalbum ‘Goodbye Falkenburg’ een 8, Mojo schreef: “’Goodbye Falkenburg’ is an utterly entertaining trip” en de Music Fix had het over: “Wholly original and genuinely exciting” en beloonde het met een 9/10. Dát is wat je noemt uit de startblokken schieten!

www.myspace.com/racehorsesmusic

Rolo Tomassi

‘Do you want to be enthralled and dumbfounded by music so brilliant it genuinely defies categorisation’ vroeg de NME zich eerder dit jaar af. De reden voor die vraag was Cosmology, het tweede album van mathcoreband Rolo Tomassi. Dat ze in zijn voor een experiment en buiten de gebaande paden durven gaan blijkt uit het feit dat ze Cosmology lieten produceren door niemand minder dan Diplo. Live zijn ze, sinds ze twee jaar geleden aan het firmament verschenen, een must-see act dankzij hun maniakale performance. Een glansrol is weggelegd voor zangeres Eva Spence. De pas 20-jarige Britse ziet er klein en kwetsbaar uit, live lijkt haar performance nog het meest op een duivelsuitdrijving.

www.myspace.com/rolotomassi

Airship

Het catchy, door bands als Joy Division, Grandaddy en vroege Radiohead geïnspireerde titelnummer van de EP Algebra is al een hit in hun thuisland en de aanleiding voor een eigen headlinetour door Engeland, nadat Airship  jarenlang elke mogelijkheid om op de planken te staan aangreep. Zo stonden ze eerder dit jaar op Lowlands en in de Heineken Music Hall als support van Editors en dat was geen toeval; net als de redacteuren is ook luchtschip niet vies van het grote gebaar en gaan ze een glansrijke toekomst tegemoet. Niet voor niets stonden ze eerder dit jaar al op Lowlands.

www.airshipband.com/

The Knocks

The Knocks zijn het nieuwste hete snoepje uit de Big Apple. Het producersduo (B-Roc en JPatt) blijkt de formule voor catchy tunes te hebben (uit)gevonden. Single ‘Make it Better’ is discopop met het meest aanstekelijke fluitrefreintje sinds Peter, Bjorn & Johns ‘Young Folks’.  Ook London Calling houdt van een feestje op zijn tijd. En dat is wat the Knocks doen: feest maken, van je iPod tot in Paradiso.

www.myspace.com/itstheknocks

Jaill

Jaill is een psychedelische popband uit Milwaukee, Wisconsin. De kracht van Jaill ligt in de uptempo gitaarliedjes die ze met een up yours punkattitude brengen. In dat genre is het weliswaar druk, maar Jaill ligt lekkerder in het gehoor dan de meeste andere bandjes. Weinigen schrijven zulke scherpe songs en hebben zo’n lekkere vieze garagesound. Het debuutalbum ‘There’s No Sky (Oh My My)’ kwam vorig jaar uit en dit jaar kwam ‘That’s How We Burn’ uit. Twee albums van amper dertig minuten waar het spelplezier van afspat. Rauw, energiek en swingend. “Jaill rocks enough to let the guys feel tough and still make the girls shake their asses till there’s sweat on their ankles. They’ll make your heart shake its ass a little, too:” zeggen ze zelf.

www.myspace.com/jaill