London Calling zaterdag - live: Lower Dens, Kurt Vile & the Violators, Howard, Plastic Mermaids, Chastity Belt, Dornik, Pumarosa, Formation, White, Bully, Låpsley e.a.

Het popfestival London Calling, dat twee keer per jaar plaatsvindt in Paradiso, begon in 1992 als showcasefestival voor de nieuwste beloftes uit Groot-Brittannië. Tegenwoordig biedt London Calling aan nieuwe, spraakmakende alternatieve bands uit het de hele wereld een podium, als springplank naar clubs en festivals. Op het festival hebben al heel wat namen gestaan die later doorbraken bij het grote publiek, zoals: Foster The People, Florence and the Machine, Bombay Bicycle Club, Friendly Fires, The xx, Blur, The Kooks, Editors en Bloc Party.

Zaterdag 31 oktober: Kurt Vile & The Violators, White, Bully, Howard, Formation, Lower Dens, Chastity Belt, Dornik, Pumarosa, Plastic Mermaids en Låpsley.

Ben je in het bezit van de CJP-pas? Dan kan je een kaart kopen met €2,50 korting. Klik hier voor informatie en tickets.

Kurt Vile is die mysterieuze, lange jongen die over zijn gitaar hangt en in opperste concentratie de meest sierlijke gitaarsolo’s op het publiek afvuurt. Na gloedvolle optredens op festivals als Into the Great Wide Open, Best Kept Secret en Pukkelpop is nu London Calling aan de beurt. Kurt Vile heeft in de loop van de tijd al een behoorlijke status weten te bereiken met zijn dromerige en psychedelische slaapkamerpop. Sinds 2009 wordt Kurt door The Violators vergezeld op het podium, deze inspirerende samenwerking leidde tot Kurt’s echte doorbraakplaat ‘Smoke Ring For My Halo’(2011).  Zijn vijfde en laatste album ‘Walkin On A Pretty Daze’ (2013)  is een prachtige, alom bejubelde plaat die balanceert tussen consciëntieus getokkel op de gitaar en opstijgende lo-fi rock. De, vol spanning verwachte, opvolger van dit album komt dit najaar uit, ruim op tijd voor zijn optreden op London Calling.

Lower Dens maakt hypnotiserende rock met de basis in gitaarklanken en drum, waar vocalen omfloerst omheen vallen, als een schaduw in de nacht. Onlangs kwam het bejubelde derde album ‘Escape From Evil’ uit. De plaat werd geproduceerd door zangeres Jana Hunter en de producer Chris Coady (Grizzly Bear, TV On The Radio e.a.).

De singer-songwriter Howard Feibusch en bassist Myles Heff speelden zo’n vij jaar lang samen in de band Orange Television toen ze besloten eruit te stappen en een nieuwe band te beginnen. Samen met de drummer Chris Holdridge zijn ze nu Howard en maken ze bezwerende folktronica. Opgejaagde ritmes, swingende baslijnen, slimme gitaarpartijen en de donkere vocalen van Feibusch. Voor liefhebbers van Grizzly Bear en Radiohead is Howard een perfecte nieuwe band om van te houden.

Plastic Mermaids is een band die afkomstig van het Isle of Wight, een eiland en graafschap voor de zuidkust van Engeland. De band bracht dit jaar de EP ‘Inhale The Universe’ uit en die werd jubelend ontvangen. Psychedelische pop met dromerige zang, frisse gitaren en fonkelende elektronica. Poetisch, puur en sprookjesachtig. Net als het eiland.

Chastity Belt: vier meiden uit Washington met gitaren, een drumstel en een bas. Ze hebben elkaar ontmoet op college en daarom zingen ze over dingen die je op dat moment zo nu en dan bezighouden: stomme feestjes, hoeveel plezier je uit het woord ‘vagina’ roepen kan halen, naar bed gaan met verkeerde jongens en drugs. Hun nieuwste album ‘Time To Go Home’ mag misschien een tikje serieuzer zijn maar dat mag de pret niet drukken; dit komische gezelschap weet er altijd een show van te maken.
De jonge Brit Dornik – zijn naam is een samentrekking van moeder Dorothy en vader Nick – werd bij het uitkomen van zijn titelloze debuutalbum in augustus 2015 al meteen vergeleken met Frank Ocean. Hij begon zijn muzikale carrière als drummer van Jessie Ware maar stond als snel zelf in de schijnwerpers. De lichtvoetige, funky disco-sound van Dornik is doorspekt met invloeden van Prince en Michael Jackson en licht heerlijk in het gehoor.
De Londense  tweelingbroers Will en Matt Ritson vormen tezamen Formation. Ze zijn beïnvloed door oude disco en soul, maar gieten hier een hedendaags en kunstzinnig sausje overheen. Als David Byrne de zanger van LCD Soundsystem zou zijn, dan zou die groep ongeveer klinken als Formation nu doet. Swingend, slim en charmant.

De Britse Holly Fletcher is nog maar 19 lentes jong, maar heeft onder de naam Låpsley al een paar sterke wapenfeiten op haar naam staan. Ze stond op de longlist voor BBC sound of 2015 en mocht afgelopen zomer op Glastonbury optreden. Ze maakt stuwende liedjes vol synthesizers en een vleugje soul. Luister maar eens naar ijzersterke singles als ‘Station’ en ‘Falling Short’. Voor de liefhebbers van James Blake en Jack Garratt is Låpsley een absolute aanrader.

White is een moeilijk googlebare bandnaam, maar de muziek is fantastisch. Het vijftal uit Glasgow maakt swingende indiedancepopfunk – zeg maar. Er gebeurt een hoop. Saxofoons, gitaren, synths, zang en drums, maar het ligt nog steeds makkelijk in het gehoor en is onweerstaanbaar catchy. Een beetje Franz Ferdinand en een beetje KC and The Sunshine Band. Deze band kan nog wel eens groot gaan worden. Luister maar eens naar de single ‘Blush’.

Bully is een Amerikaanse indierockband uit Nashville onder leiding van zangeres/liedjesschrijver/producer Alicia Bognanno. Hun sound verraadt invloeden uit de grunge en punk en klinkt soms kwetsbaar en dan weer vurig. Deze zomer bracht de band hun debuutalbum uit, dat werd opgenomen in de studio van Steve Albini in Chicago.

Er is nog zeer weinig bekend over de Londense band Pumarosa. Hun muziek bevat elementen als echoende gitaren en drums en atmosferische zang – als: Sugar Cubes meets Primal Scream. Een regenachtige zondagmiddag, maar wel eentje met bescheiden zonnestraaltjes tussen de wolken door.  Vlak voor hun show op London Calling zal de band in het voorprogramma van Gengahr spelen en hopelijk nemen ze hun enthousiasme mee naar Paradiso.

Lushes is een duo dat opereert in de hippe DIY-scene in Brooklyn, New York. Samen maken een stevig potje rockmuziek die doet denken aan de White Stripes, Black Keys en DZ Deathrays. Het eerste album ‘What Am I Doing’ werd geproduceerd door Adam Cooke (Beach House, Double Dagger) en voor het tweede album werkten ze met Aaron Mullan (Magik Markers, Sonic Youth).

Womps uit Glasgow maakt een fijne portie garagerock die in zowel Engeland als Amerika al veel stof heeft doen opwaaien. De Schotten deelden het podium met bands als Metz, Cloud Nothings, FIDLAR, Royal Blood en Honeyblood en hebben een heftige live-reputatie opgebouwd. Hun debuutalbum namen ze op met niemand minder dan Steve Albini (Nirvana, Mogwai, Bush).