Wooh Dang! Daniel Norgren flikt het weer

Het is verleidelijk om het leven dat Daniel Norgren leidt te romantiseren. Bij de verhalen die je altijd over hem hoort of leest, stel je je altijd zo’n eenzame ziel voor die in z’n thuisstudio of in z’n eigen slaapkamer de mooiste liedjes voor ons zit te schrijven en op te nemen. Je krijgt het beeld van de loner in z’n blokhut aan de rand van het woud, aan het einde van de wereld. Wie de prachtige biopic Blaze over Blaze Foley heeft gezien, laat zijn fantasie helemaal de vrije loop gaan. Eigenlijk zie je iemand als Blaze in z’n boomhut. Gezellig samen met z’n leuke vriendin. Zingend en spelend.

En anders, ook heel romantisch, zie zo’n oude plattelandsvilla voor je, gelijkend op de Villa Kakelbont van Pipi Langkous. Op de foto bij dit stuk zie je zo’n fijn gezelschap op iets wat de Amerikanen noemen grandma’s front porch. God ja, er mag toch weleens iemand langskomen om een biertje te drinken met onze ‘kluizenaar’? Het is haast jammer om te weten dat het zijn band is waarmee hij daar staat te poseren. Daar gaat ons idee van de eenling.

Zijn muziek geeft ook alle aanleiding om er dit soort beelden bij te krijgen. En meer. De natuur, verdomd als het niet waar is, de natuur. Breek ons de bek niet open! Norgren plant ons als een stekje middenin de natuur met zijn muziek, daar waar het lover de wereld nog CO2-vrij houdt. Kijk bijvoorbeeld eens naar de video bij die prachtige wat atmosferisch aandoende track The Flow met uitwaaierende gitaargeluiden. Het grootste gedeelte van de video zit je te staren naar weerspiegeling van een boom in het water. De man zelf zit wat te fluiten tussen z’n tanden. Normaal gesproken heel irritant. Maar het past bij het terloopse karakter van zijn muziek. Knap ook hoe ie alle instrumenten, piano, gitaar, beetje percussie in de achtergrond en mondharmonica laat vervloeien in een grote stroom, niet voor niets The Flow.

Daarna is het gewoon weer een straffe blues met het nummer Dandelion Time. Seasick Steve doet het zo, een hele plaat lang. Ook goed hoor, maar Norgren doet het anders. Die zweert bij meer variatie. The Power is een countrysoul ballad, met veel melodie, en smartelijk gezongen als een gekwetste minstreel. Norgren vermag echt wat. The Day That’s Just Begun is ook al zo’n verstikkend mooie ballad. Fraaie tekst ook, deze aubade aan z’n lief.

Hij bezingt haar als een song die hij wil zingen, als een snaar aan z’n gitaar die hij wil beroeren, als de bloemen in het ochtendzonnetje, als de koffie in z’n kopje, en het belangrijkst nog: als de dag die net is begonnen. Welke vrouw wil nou niet zo’n romantische kerel als man? Ik weet dat ik hier meteen allerlei beschuldigingen op de hals haal, waar ik het vandaan haal om zulke ouderwetse denkbeelden over vrouwen te verkondigen. Maar kom op zeg, wát een goeie vent is die Norgren. Hij meent het ook echt.

Deze plaat heeft echt zoooo veel. Rolling Rolling Rolling is een nummer zonder rocking rocking rocking. Soulslijpertje hoor. Echt intens gebracht, vooral met het gospelkoortje dat daar z’n boomhut of plattelandsvilla komt binnengestapt. Meer soul, en met iets meer vaart, valt er te genieten in Let Love Run The Game. John Lennon had de auteur kunnen zijn geweest van dit inspirerende nummer. Dit is een soulfulle boswandeling, waarbij je de vogeltjes vanaf de takken hoog boven je hoort tsjirpen.

Alleen in de studio, vaak alleen op tournee (maar nu een keertje niet), tja het is maar wat je onder ‘alleen’ verstaat. Norgren is een artiest die helemaal op zichzelf staat. Er is weinig vergelijkingsmateriaal voorhanden. Hij weet een heel aparte sfeer op te roepen op Wooh Dang, een buitengewoon afwisselende wonderschone plaat.

Bij het op een na laatste nummer denk je het ineens te kunnen plaatsen. Bij die track, When I Hold You In My Arms moest ik denken aan He’ll Have To Go van Jim Reeves in de uitvoering van Ry Cooder. Toen wist ik het: deze hele plaat heeft een beetje de sfeer heeft van Chicken Skin Music, zij met alleen in dat nummer dat Tex Mex-accentje, en lang niet zo kristalhelder geproduceerd. Hé we zijn hier op het Zweedse platteland hè? Het titelnummer is een rare instrumental op een afgetrapte honky tonk piano, die nog ergens in een hoekje stond. Kippenvel veroorzaakt door iemand die de muziek kent en begrijpt.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Daniel Norgren in Paradiso op 20 mei.