Net zoals Elvis geen liedjes schreef, doet Willie Watson dat ook niet. Niet meer althans. De voormalige Old Crow Medicine Show-man heeft zijn hart verpand aan de bewezen klassiekers. Die zijn zo mooi, dat al het andere erbij verbleekt. Zijn twee door David Rawlings geproduceerde soloalbums Folksinger Vol. 1 (2014) en Vol. 2 (2017) getuigen van zijn grote liefde voor de liedjes uit het publieke domein. Met zijn stem, aanpak en grote respect voor dit repertoire rekt hij de levensduur van deze songs weer een paar jaar verder op. Op 1 februari staat hij met Mitch Rivers op ‘OIABM x Sugar Mountain’ in Paradiso Noord.
Met grote zorgvuldigheid en eerbied
Met grote zorgvuldigheid en eerbied voor dat oude werk stelt Watson zijn Folksinger-serie samen. Die is duidelijk niet over een nacht ijs gegaan. Anders zou er wel minder tijd hebben gezeten tussen deel 1 en 2. Drie jaar is toch aan de ruime kant, zou je zeggen. Maar van haast worden die oude railroad songs, blues standards en Ierse ballades niet beter. Daar zijn Watson en zijn vaste producer Rawlings goed van doordrongen. Ze zijn niet bezig voor een goedkope talentenjacht op televisie, waar de deelnemers maar al te graag een versie Hallelujah en Strange Fruit eruit gooien zonder de betekenis van de teksten echt te kennen. En dan hebben we het daar nog over redelijk jonge songs. De herkomst van Watsons antieke folksongs ligt veel verder terug in de tijd. Als je niet weet waarover je zingt, slaat het nergens op. Watson zit er echt heel diep in. Zijn repertoirekennis en zijn inlevingsvermogen zijn minstens even groot.
Laten we niet vergeten dat Dylan in z’n beginjaren ook niet schreef. Hij wilde alleen maar werk van Woody Guthrie vertolken. Die songs vond hij oprecht beter dan z’n eigen probeersels, valt te lezen in zijn onvolprezen autobiografie Chronicles, Volume On. Waar blijft dat tweede deel nou eigenlijk eens? Maar dit terzijde. Terug naar Watson, die een goede hand heeft van liedjes uitpikken. De krenten uit de pap.
Gallows Pole
Prachtversie van Samson and Delilah
Op Volume 2 doet hij ondermeer een prachtversie van Samson and Delilah samen met het fameuze gospelkwartet The Fairfield Four. Dankzij die samenwerking – ze doen op nog een aantal songs mee – stijgt het nummer daadwerkelijk op. Hemelwaarts! In schoonheid vergelijkbaar met die versie van The Blasters op Hardline uit 1984, waar Phil Alvin met die prachtige ‘blote billen-stem’ van ‘m in de rug gedekt wordt door die ouwe Jordanaires, de backingzangers van Elvis. Met Elvis is meteen een muzikant genoemd, die ook zelf niet schreef, maar passend materiaal zocht om te zingen. En niet zonder succes.
Ook mooi is Watsons versie van John Henry, hetzelfde nummer dat Bruce Springsteen zo groots had hernomen voor zijn We Shall Overcome: The Seeger Sessions-album uit 2006. Bij elk liedje valt er zo wel een eerdere versie uit te lichten. Over het algemeen zijn die liedjes allemaal zo oud, dat je niet eens een eerste versie kan aanwijzen. Het is dan ook geen eerbetoon aan bekende zangers of zangeressen, maar aan die songs zelf. Wat Watson zo bijzonder maakt is dat hij nergens de vervelende purist zit uit te hangen. Hij volgt zijn hart en zijn muzikaliteit. Zijn gasten, waaronder uiteraard ook mevrouw Rawlings alias ‘bijbelverkoopster’ Gillian Welch, doen hun uiterste best om het geheel nog mooier te maken. Laat dat maar over aan Paul Kowert (The Punch Brothers) en zijn oude Crowmaatje Morgan Jahnig.
Full Session @ Paste Studios – New York
Haast te mooi om waar te zijn
Maar eerlijk is eerlijk: de beste bijdragen komen toch van de reeds aangehaalde The Fairfield Four. Tracks als On The Road Again en Take This Hammer springen eruit met het hierboven al besproken Samson and Delilah. Aan hun zijde, ja dáár betreedt Watson pas serieus het paradijs. Haast te mooi om waar te zijn. Live zullen ze er niet bij zijn, maar dan blijft er nog genoeg fraais over. Op 1 februari staat hij als double headliner met Mitch Rivers in de Tuinzaal in Paradiso Noord op het programma ‘OIABM x Sugar Mountain’. Tegelijkertijd staan in de andere zaal Caamp en Andy Jenkins. Bezoekers van het ene concert hebben ook toegang tot het andere. Alleen al daarvoor hoef je het niet te laten.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Willie Watson en Mitch Rivers op ‘OIABM x Sugar Mountain’ in Paradiso Noord op 1 februari.