Willem Smit over Canshaker Pi's 'Okay Decay'

Hoe gaat het? Het album is nu een tijdje uit. Wat voor reacties hebben jullie gehad? 
Willem Smit: Ja ik vind het heel leuk dat het eindelijk uit is. We broedden er al best een tijdje op, ongeveer een jaar geleden zijn we eraan begonnen. Dus het is erg leuk dat zoiets dan uit is. We zijn er best trots op, we hebben er hard aan gewerkt. De reacties waren over het algemeen ook goed, geen een echt slechte reactie nog. Wel één hele matige reactie… 

O ja? Van wie? 
Ja de allereerste reactie die we kregen was van het NRC, die was heel middelmatig. Daar baalde ik toen ontzettend van. Want ik vind het eigenlijk leuker als het dan heel negatief is, of heel positief. Maar helaas vonden die het een beetje vanille. En ja, je stopt er toch veel tijd en liefde in. Dus dat was wel jammer. 

Waar is het album mee begonnen? En hoe is het tot stand gekomen? 
Ik wilde weer een plaat maken, en ik wilde echt gaan voor de doorstap van deze band. We hadden twee nieuwe leden; Leon, onze drummer en Cees, onze gitarist, en we hadden al best wat shows gespeeld met ons oudere werk. Alleen waren we als band voor mijn gevoel veranderd. De band voelde wat gecontroleerder, alsof we ook allemaal beter waren geworden en beter konden vertalen wat we allemaal konden met onze instrumenten. Ik vind iedereen trouwens heel goed, maar ik zou van mezelf en over de band in het algemeen zeggen dat het gewoon een rotbandje is. Het is geen rocket science. Maar ik denk wel dat we iets beter zijn geworden. Ik maak heel veel muziek thuis, en ik had een stapel van 30 liedjes die we toen hebben teruggebracht naar 20, daarmee besloten we om heel doelbewust een plaat te gaan maken. In vijf repetities zijn we gaan kijken welke nummers we allemaal wilden. De studiodagen hadden we ook al bedacht, alles stond vrij vast en we zijn toen heel doelgericht gaan repeteren. 

En wanneer zag je het totaalplaatje helemaal voor je?
Ja ,je gaat door verschillende fases heen met zo’n plaat. Eerst ga je heel hard werken om dingen uit te zoeken die bij elkaar passen, maar heeft het nog niet zo’n hele duidelijke richting. Tekstueel ben ik zelf heel erg all over the place. Ik probeer heel abstract te blijven, maar toch herken ik er dan later weer dingen in die zich herhalen. Toen begon ik ook te zien wat ik al had, wat bij elkaar paste en wat ik nog nodig had. En zo is het uiteindelijk tot stand gekomen. 

Jullie zijn heel druk met andere projecten: Personal Trainer, Steve French, Korfbal en Smith & Paris. Wat denk je dat Canshaker Pi echt tot Canshaker Pi maakt, ondanks het feit dat er nu twee nieuwe leden bij zijn gekomen?
Ja daar had ik het laatst met Ruben over. Wat natuurlijk het sufste ooit is, om het te gaan hebben over wat je bent. Toen ging het voornamelijk over live dingen. Voor mij is het belangrijk dat je op het podium alleen hoort wat je ook ziet gebeuren. Vier vrienden die samen live muziek maken, dat is voor mij het belangrijkste. Wel heel veel gekke dingen er ook bij, maar allemaal live. Dat is iets wat een herhalend thema is. Elke plaat is een soort live registratie.

Denk je dat je met Canshaker Pi sneller dingen kan doen die je bijvoorbeeld met Personal Trainer niet zou doen? Of juist andersom?
Ik denk dat er met Canshaker Pi toch wat meer restrictie is omdat het maar vier mensen zijn die allemaal één instrument spelen. Maar met Personal Trainer is er meer ruimte voor echt pure onzin. We zijn met Canshaker Pi meer aan het finetunen. Het is met Personal Trainer iets losser. 

Hoe zou je de groei van Canshaker Pi willen omschrijven? Als je terugkijkt naar de band die Shaniqua uitbracht, JALS, Indie Academy en nu dit album.
Toen Canshaker Pi begon, kwam ik net uit een band waarin het allemaal veel serieuzer was. Er waren best wat mensen die zich ermee gingen bemoeien. Toen heb ik besloten om met drie andere gasten muziek te gaan maken. Eerst was het een hele melige boel, gingen we alleen hele ironische en luide dingen doen. Toen er meer interesse in onze band kwam, hebben we besloten om het wat serieuzer te gaan doen. We hebben nu met die laatste plaat ook geprobeerd dat als iets mooi is, dat je dan niet halverwege een scheet hoeft te laten omdat het gênant is dat iets mooi is. Dat als je ergens aan commit, dat dat ook cool kan zijn. Eerst was ik altijd erg cynisch. 

Wat betreft de singles: 'Nest', 'Potwash' en Glass. Waarom hebben jullie deze drie eerst uitgebracht? 
Ik vind het heel leuk om te bedenken wat de singles worden. Ik kijk er ook naar bij andere bands van: “Oh, wat een interessante keuze.” En ik wilde sowieso heel graag een rustig liedje als eerste uitbrengen. Dit nummer, ‘Nest’, vond ik een mooi, droog liedje. En het leek me een coole zet om een integer liedje als eerste uit te brengen. Dat mensen zouden denken: “Goh, wat grappig.” Met ‘Potwash’ was ik heel tevreden met de drum en de bass line. Dat vond ik leuk, zo’n nummer dat zo door dreunt en herkenbaar is. En luid. Er moet natuurlijk wel iets luids bij. En die derde, ‘Glass’, toen we die hadden opgenomen wisten we eigenlijk al: dit moet echt een single zijn. Omdat we zelf heel erg aan het dansen waren toen we die aan het opnemen waren, vooral Jan, onze geluidsman. Die kon heel goed dansen op ‘Glass’. 

Wat is het verhaal achter het artwork? 
Ik wilde een hoes gaan maken en we hadden de plaat net af. En toen liep ik door een kringloopwinkel met Pip [Blom]. We doen soms van die uitjes, dan gaan we vier van die winkels opzoeken. En ik pakte op een gegeven moment zo’n hoes en dat was eigenlijk onze hoes. Er was een of andere guy die bij de Rabobank had gewerkt in de jaren tachtig, die ging afscheid nemen. Dus toen hadden zijn collega’s voor hem als bedankje een soort plaat samengesteld. En dan staat er in plaats van “Okay Decay” heel groot “Easy Listening” in het wit. Met die bloem en een heel lelijk logo. Dat logo was echt een soort van punk rock bij die bloem. Alsof het een soort Parquet Courts-hoes was. Alleen dat vond ik niet zo cool, dus dat logo heb ik weggehaald. En die letters heb ik ook weggehaald en toen heel klein “Okay Decay” erop gezet. 

En deze plaat heb je nog thuis? 
Ja ja, ik heb hem gekocht. Eerst even geluisterd. Het was wel echt kutmuziek, een soort niksige liftmuziek. Er staat op de achterkant van de plaat ook echt zo’n heel verhaal over die gast in pak. Maar ja, die plaat staat nu thuis naast onze plaat. Met de exacte cover. 

Over jullie teksten: hoe schrijf jij nummers? Waar haal je inspiratie vandaan?
Ik ben best onzeker over mijn teksten. Ik ontmoet vaak mensen die ik heel slim vind. Cees [Paris] bijvoorbeeld, die zit nu bij ons in de band en die vind ik heel goed met teksten. Hij leest ook heel veel poëzie en snapt hoe je energie in een tekst kan krijgen. Ik vind soms dat het me lukt, maar hij snapt het écht. Ik stuur hem wel eens een tekstje - niet vaak want meestal durf ik het niet - en dan stuurt hij terug: “Ik vind de eerste zin erg goed. Het is jammer dat je het bij de tweede zin meteen verpest” (lacht). Of nou ja, hij zei niet 'verpest'. Hij zei: “Je bouwt een hele mooie energie op, maar die breek je eigenlijk meteen af door iets heel absurds te zeggen.” En dan denk ik ook, fuck hij heeft gelijk.

Stel, iemand zou een tatoeage zetten van een Canshaker Pi tekst. Van welke zin denk jij: laat ik dit maar op mijn arm tatoeëren. 
Ik heb er echt nog nooit zo over nagedacht. Ik vind het wel een goede vraag. “Put your arm up for sale?” misschien. Maar dat is ook stom eigenlijk.

Of anders een Xenos-theedoek?
Oh, ja dan misschien iets van ‘Potwash’ erop. Hmm een Xenos-theedoek met een Canshaker Pi tekst. Ja, dat zou te gek zijn. Dan zou ik er gewoon heel groot 'Okay Decay' op zetten. 

Wat is jullie plan voor de rest van het jaar? Jullie hebben in maart een aantal shows gespeeld. Wat gaan jullie daarna doen? 
Ik sprak er laatst met Leon en de anderen over. Ik vond het altijd zo douchy om even met iemand gitaar te gaan spelen, of samen muziek te gaan maken in een publieke ruimte als je het niet gaat opnemen. Toen zei Leon: “Ja maar laten we muziek blijven maken.” En ik zie hem niet zo vaak, alleen als we iets met de band moeten doen. Dus ik denk dat we nog wel muziek blijven maken, maar het zal op een lager pitje zijn. 

Het ding is, Leon, Ruben en Cees zijn echt drie van mijn lievelingsmuzikanten uit Nederland. En drie van mijn beste vrienden. Het is gewoon heel leuk om met ze muziek te maken. Leon is echt een zieke drummer. En Cees ook, hij is zo’n geniale, rare gitarist en zo cool. Het is zo leuk om met ze muziek te maken, en het zou zonde zijn om het niet meer te doen.

Zijn er bands die je zelf zou willen tippen? Bands waarvan jij vindt dat er meer over gesproken en geschreven mag worden?
Ja er is hier in Amsterdam een nieuwe, goede band, A Fungus. De gitarist ken ik van de middelbare school en de rest zijn vrienden van het broertje van Boris (oud bandlid). Die gitarist is erg fan van wat obscuurdere dingen, waarvan ik ook hield toen ik zijn leeftijd was. Hij houdt heel erg van luide dingen, hij is nu heel erg fan van Speedy Wunderground en van Black Country, New Road en dat vind ik zelf ook geweldig. Zo klinken zij ook een beetje. Heel dramatisch ook, maar ik vind het echt heel erg goed.

Je hebt verder de band Home Counties, die heetten eerst HAZE, die zijn ook heel leuk. Dat zijn vrienden van ons. Die zanger heeft ook wel eens met Personal Trainer meegespeeld, toen we in Engeland waren. 

Ik heb de nieuwe dingen van KIEFF ook gehoord. Ik vind die plaat echt geniaal. Het is heel bold. Eerst waren ze heel erg angular, beetje Crack Cloud achtig. KIEFF heeft nu een plaat met echt een soort van Linkin Park achtige trekjes soms. Als je het hoort denk je echt: no way. Het is heel vies, maar heel goed. Die gaan er echt voor, vind ik wel stoer. 

Ik zag laatst ook Eigen Risico, vond ik ook goed. En De Witte Kunst, op dezelfde avond. Eigen Risico is heel gaaf, want live gaat die zanger dan heel hard door een klein microfoontje zingen en spelen over demo’s die hij heeft gemaakt. Heel luid en noisy. En Jesper, de bassist van Korfbal, drumt dan mee met die backing track. En dan heb je ook nog zo’n dude die met houtskool over zo’n heel groot vel papier aan het tekenen is. En dat op een gegeven moment over iedereen heen trekt. Dus het wordt echt zo’n stoeipartij met een heel groot stuk papier. Echt fantastisch.

“Okay Decay” is op streaming platforms te beluisteren, maar je kunt de plaat ook online op de website van Excelsior Recordings bestellen. Mocht je op de hoogte willen blijven van de band, dan kan je ze vinden op Facebook of Instagram.

Tekst: Marieke Hulzinga