Het is altijd wat verleidelijk om Southern rockbands allerlei sentimenten uit de Amerikaanse burgeroorlog aan te wrijven. Natuurlijk dweept ook Whiskey Myers met het imago van de Southern man die we al kenden van Lynyrd Skynyrd, maar brengt hem wel geloofwaardig de eenentwintigste eeuw binnen. Dat stoere, rebelse hoort er gewoon bij. Daar kun je al het gediscussieer over hun teksten ten spijt, eigenlijk niets anders van zeggen dan dat het de problemen zijn van alle ‘hardwerkende godvrezende’ burgers wereldwijd.
Het is altijd wat verleidelijk om Southern rockbands allerlei sentimenten uit de Amerikaanse burgeroorlog aan te wrijven. Natuurlijk dweept ook Whiskey Myers met het imago van de Southern man die we al kenden van Lynyrd Skynyrd, maar brengt hem wel geloofwaardig de eenentwintigste eeuw binnen. Dat stoere, rebelse hoort er gewoon bij. Daar kun je al het gediscussieer over hun teksten ten spijt, eigenlijk niets anders van zeggen dan dat het de problemen zijn van alle ‘hardwerkende godvrezende’ burgers wereldwijd.
Opgericht door de twee Cody’s, zanger Cody Cannon en leadgitarist Cody Tate, is Whiskey Myers de verpersoonlijking van de eigentijdse Southern rockband. Al ruim 10 jaar doen ze hun ding. Daar staan ze zeker niet alleen in. Ze worden regelmatig in één adem genoemd met verwante bands als Dirty River Boys en Turnpike Troubadours, die in februari nog in de Sugar Mountain concertserie speelden.
Ze schudden de boel flink op
Wat deze bands gemeen hebben, is dat ze de boel flink opschudden. Ze staan allemaal een wat hardere muzikale aanpak voor. Dat geeft ze een beetje een rebels kantje. Soms ontstaan er politieke discussies naar aanleiding van hun teksten op de comments in YouTube. Dat is wat overdreven, want het is in de eerste plaats helemaal geen political band. Southern rockers zijn gewoon stoere jongens, trots op hun Zuidelijke afkomst en hun imago van harde werkers. Dat hoort er allemaal een beetje bij. Natuurlijk, de burgeroorlog schijnt altijd door op de achtergrond, maar de slavernij goedpraten is er heus niet bij.
Verongelijktheid vanwege de graaiende bankiers
Tekstueel draait het meer om de verongelijktheid dat Washington of de alom verachte graaiende bankiers uit New York van hun land afblijven. Ja als de rente hoger reikt dan het graan, dan is er natuurlijk ook wel iets om tegen te ageren. Maar dit soort rebellie is van alle tijden en van alle windstreken, niet per se in het zuiden van de VS alleen. Neemt niet weg dat het best aardig is om die soms verhitte discussies te lezen naar aanleiding van een track als Ballad of a Southern Man van het album Firewater uit 2011:
‘My first rifle was a .243, Papa gave Daddy and Daddy gave to me…. I still fly that Southern flag, whistling Dixieland enough to brag.’ De commentaren gaan van legaal wapenbezit en het hijsen van de nog altijd omstreden confederate flag tot de historie van de slavernij. Alles wordt erbij gehaald in de discussie, die gevoerd wordt door klassieke rednecks, liberals, Trumpisten, Obamaïsten, you name it.
Whiskey Myers - Ballad of a Soutern Man
‘Poten af van onze verworvenheden!’
Deze bekende thematiek keert weer terug in de titelsong van het vierde, door Dave Cobb (bekend van Jason Isbell) geproduceerde album Mud (2016). ‘Poten af van onze verworvenheden,’ is de strekking op een basis van ‘oerend harde’ Southern rock:
We built this house up on the Mississippi back in 1879
Over a hundred years my family’s been here barely scraping by
We just some good old country folk’s
Just trying to weather the storm
How we gonna pay when the interest rates done got higher than the corn
Ain’t no man gonna take it away
Cause it’s deep down in my blood
Step across that ol’ property line
And you’ll die, right here in the mud, yeah in the mud
Whiskey Myers - Mud
Bij Sugar Mountain komen we elke week wel dit soort sentimenten tegen. Dat gaat van dit soort wat opstandige gasten met een bikers-publiek tot aan een lieve boerendochter als Margo Price, die drie weken later dan Whiskey Myers op Sugar Mountain Presents (25 juni) zal aantreden.
Centraal staat de dagelijkse strijd om te overleven
Veel wordt herleid naar de tijd van het Wilde Westen, maar dat is alleen maar zo omdat dat zo’n duidelijk beeld is. In feite staat de dagelijkse strijd om te overleven in een vijandig economisch klimaat altijd centraal, zo ook in de openingstrack On The River. Het wordt echt niet overal zo op de spits gedreven. In het met Darrell Scott geschreven Trailer We Call Home gaat het om het vinden van schoonheid in doodgewone alledaagse dingen: ‘Times get tough but love is strong here in this trailer that we call home.’
Meer topical is de song Frogman, een co-write met gitaarriffs-koning Rich Robinson van The Black Crowes, dat handelt over een Southern man die zijn leven riskeert als soldaat in de war on terror in het Midden-Oosten. Maar in Hank zijn het gewoon weer de dagelijkse beslommeringen. Steunend van de zorgen en leunend op Steve Earle wordt de aartsvader van de country aangesproken: ‘Oh, Hank won’t you hear me, coz i’m lowdown singing the blues.’ Slottrack Good Ole’ Days is een mooie akoestische mijmering met de hele band zingend in een kringetje.
Whiskey Myers - Lightning Bugs and Rain
Romantiek uit het diepe zuiden
Het in een fris blazersarrangement gestoken Lightning Bugs And Rain is een ode aan de liefde, die geconsumeerd wordt op een afgelegen heuvel waar de geliefden ongestoord kunnen doen en laten wat ze willen. Romantiek uit het diepe zuiden. Het nummer klinkt als een klok. De groepszang is ongedwongen, informeel. Alles is handgemaakt zoals in ‘de goede oude tijd’. Authenticiteit boven alles! In deze simpele benadering van het leven kan Whiskey Meyers zich het beste vinden. Live nog meer dan op de plaat.
Tekst door: Robbert Tilli