Voor Dieter van der Westen komt ineens alles bij elkaar

Eerst even een korte beschrijving van zijn solowerk. Dat is namelijk andere koek dan Kasba. Hij is een singer-songwriter die zich ophoudt ergens in de buurt van J.J. Cale en Dire Straits van hun eerste twee platen. Old Oak Tree is heerlijk ontspannen gespeelde muziek die je een mooi plekje gunt op Radio 2. Onthaasting in plaats van gejakker. Mooie melodieën en tekstuele diepgang, die ruimte laat voor de interpretatie van de luisteraar. De verpakking in denim is ook al tamelijk bijzonder te noemen.

Dieter is trots op het album laat hij weten op het inlegvel. Sugar Mountain vroeg hem naar het ontstaan van het album en het opvallende artwork. Hij begint bij het laatste. ‘Die verpakking in spijkerstof heeft mijn moeder gemaakt,’ zegt hij met een lach. ‘Ze is 83 nu, vroeger was ze kleermaakster. Ik vond dat ik als ik zo lang was bezig geweest met de muziek, ook wel een beetje meer aandacht kon besteden aan het artwork.’ Moeder Lena heeft zo de hele fysieke oplage van 230 stuks voorzien van een ‘spijkerbroek,’ naar een ontwerp van sieradenontwerpster Marije Geurtsen. Dat handgemaakte past goed bij zijn muzikale aanpak met een duidelijke voorkeur voor akoestische instrumenten.

Verwacht dus geen ‘rock the Kasba.’ Toch is de stap van Kasba naar bonafide Americana heel erg klein, nog los van het gegeven dat veel Amerikaanse muziek uit Afrika stamt. Het nummer Berberblues samen met de Marokkaanse zangeres Samira Dainan – niet op de plaat overigens – is te beschouwen als een soort logisch schakeltje tussen Kasba en z’n soloplaten. Een vluchtheuvel tussen twee weghelften. Dan hoor je dat het allemaal niet zo ver uit elkaar ligt. ‘Het is blues. Alleen de toonsoort en de Arabische melodie zijn heel anders,’ analyseert Dieter.

Soloplaten? Jazeker, we spreken hier bewust in meervoud. In 2008 bracht hij al Save My Memories uit, een van de best bewaard gebleven geheimen uit de Nederlandse pophistorie. Hij bevestigt de veronderstelling dat hij toen even zijn ei kwijt moest, maar het meteen te druk had om het goed uit te broeden. Kasba heeft al die jaren zijn volle aandacht opgeëist. Dat verklaart ook het enorme hiaat van acht jaar tussen de twee soloplaten. Met de nieuwe plaat (2016) gaat er wel het een en ander gebeuren. ‘Ik heb het solowerk te lang als een hobby gezien. Ik gaf mijn nieuwe solo-cd aan mijn boeker Jerome [Williams] bij Earthbeat en hij vroeg me of ik ermee naar buiten toe wilde treden.’ Het moge duidelijk zijn dat het antwoord hierop positief was. Anders zat hij nu niet hier te praten met Sugar Mountain. Waarom zou je zoiets goeds ook direct in de vergetelheid doen belanden? Dat zou doodzonde wezen.

Waar komt de inspiratie van Old Oak Tree vandaan? Het is zo anders dan zijn bandwerk. ‘Op mijn achtste ben ik begonnen met muziek maken. Daarna is het een beetje stilgevallen. Op mijn vijftiende, zestiende ben ik weer begonnen,’ blikt hij terug. ‘Mijn vader werd plotseling ziek, manisch-depressief. Dat had ook een effect op mij. Het was heel stressvol. Ik moest daar iets mee, om te overleven. Ik moest het afreageren.’ Dat werd de muziek, de perfecte uitlaatklep natuurlijk voor menig adolescent.

‘Ik ging ’s nachts het huis uit. Dan liep ik het bos in om te schreeuwen en om uit te huilen. Ik ging onder een oude eikenboom zitten – daar is die Old Oak Tree. Weer thuisgekomen en gekalmeerd ging ik muziek maken. De track I Wonder op het nieuwe album dateert uit die tijd, en is losjes gebaseerd op dat riffje uit Come As You Are van Nirvana. Dat liedje is al die tijd blijven liggen. Maar nu was de tijd er rijp voor om het eindelijk eens op te nemen. Alles is als het ware bij elkaar gekomen voor deze plaat. Het titelnummer heeft verder niets met mijn vader of die tijd te maken. Het is een love song over twee geliefden die elkaar treffen onder die oude eikenboom. Laatst was ik daar weer eens in de buurt: die eik, die in de omgeving van Tilburg stond, is inmiddels gekapt. Dat zag ik als een teken, om eindelijk eens werk te gaan maken van mijn tweede soloalbum. Zoals ik al zei: ineens kwam alles bij elkaar.’

Wie ook bij elkaar kwamen, in zijn liveband, waren Dieter en zijn oudere broer Eric, die jarenlang contrabas bij de Turkse popster Sezen Aksu heeft gespeeld. ‘Dat was gestopt, dus hij had de tijd ervoor. Met Joost Abbel [dobro, banjo en pedalsteel], speelde ik eerder al in duovorm. Via mijn broer kwam de rest van de band binnen, drummer Gijs Anders van Straalen en gitarist Aron Raams. Ik heb er zelf eigenlijk niets voor hoeven doen.’

De ambities voor het solowerk dat hij sinds oktober vorig jaar verhoogde aandacht heeft gegeven zijn realiseerbaar. ‘Met Kasba waarmee ik dertig shows per jaar doe is het goed te combineren. Ik ben al bezig met schrijven van liedjes voor mijn derde album. Dat moet uitkomen volgend jaar in maart.’

Maar voorlopig kunnen we het nog wel even doen met Old Oak Tree dat opnieuw momentum beleeft. Als Radio 2 of de sportuitzendingen van Langs De Lijn op Radio 1 dit plaatje oppikken, dan kunnen er nog weleens leuke dingen gaan gebeuren. ‘In Portugal en Zuid-Amerika gebeurt het nu al. Leuk dat je tegenwoordig op Spotify kunt zien waar je muziek gedraaid wordt.’ Alles komt bij elkaar. Ook dit.

Tekst door: Robbert Tilli