Tussen lijf en lied: SAMIRA belichaamt elke klank

Tijdens de voorronde in Zonnehuis op 8 mei vertelden jullie enthousiast een kort verhaal over hoe jullie zijn samengekomen als band. Kunnen jullie ons meer vertellen over het ontstaan van SAMIRA?
Samira: Voor mij begon het eigenlijk allemaal met urgentie en een soort noodzaak. Als kind struinde ik kringloopwinkels af, op zoek naar een gitaar. In de Bible Belt, waar ik opgroeide, kon je ook veel oude huisorgeltjes van protestantse families vinden. Ik kocht ze van het geld dat ik verdiende met heitje-voor-karweitjes en appels plukken. Ik had vlak daarvoor namelijk de Beatles ontdekt, en vanaf dat moment speelde de Beatles standaard op de achtergrond in mijn kamer terwijl ik mijzelf over hun liedjes heen de akkoorden leerde. Als iemand met een Marokkaanse achtergrond was dit toch allemaal niet erg gebruikelijk, en het zorgde hier en daar ook voor wat ophef. Misschien meer dan ik nu zo durf toe te geven.

Je ontdekte rock-'n-roll al op jonge leeftijd, en je vertelde dat dat anders was dan wat je in je omgeving meekreeg. Hoe ging je toen om met die verschillen?
Samira: Het is belangrijk om dicht bij jezelf en je eigen waarheid te blijven. Realiseer je dat wat je doet, niet verkeerd is. Wat ik de volgende Marokkaanse generatie wil meegeven, is dat je dit gewoon kunt doen als je het echt wilt. Vertrouw op jezelf en durf er te staan.

Eigenlijk sta je dus hartstikke stevig in je schoenen. Dat zie je ook terug in de optredens, want jullie staan als een huis. En dat terwijl jullie nog niet superlang samen spelen. Waar komt die vanzelfsprekende energie vandaan?
Samira: Ja, het voelt voor mij heel vanzelfsprekend, terwijl we eigenlijk nog maar net begonnen zijn als band. Er is in korte tijd echt veel gebeurd. Ongeveer een jaar geleden besloot ik, voordat ik mezelf zou committeren aan een studie aan de kunstacademie, een opnamedag in te plannen. Ik scharrelde wat geld bij elkaar en deed alsof ik een krenterige platenbaas was die zijn artiest maar één opnamedag gunde, waarop ik met mijn gitaar mijn eerste singletje opnam. Samen met een zelf gefilmde videoclip publiceerde ik ‘Set Me Free’ op het internet.

Niet lang na het uitbrengen van mijn videoclip kreeg ik een bericht van Lars Douma, mijn huidige drummer. We hadden elkaar een paar maanden eerder ontmoet bij de ingang van Paradiso tijdens een Indiestad concert (!), samen met Jelle Weber, die later onze bassist zou worden. We besloten te bellen en al snel luidde het: ‘‘Oké, hoe gaan we dit doen? We gaan een band starten toch?’’ Yaniv de Jong en bassist Jelle Weber sloten zich aan. En ja, achteraf gezien denk ik: ja duh, wie anders? Qua sound en invloeden, maar ook in de dynamiek en samenwerking, inclusief de nodige wrijving. Ik begon meteen met schrijven en nam bij elke repetitie nieuwe liedjes en teksten mee waar we samen mee aan de slag gingen. Zo ontstond onze sound, bloeide er een vriendschap op, en speelden we in november 2024 onze eerste show in De Nieuwe Anita. En straks keren we, bijna symbolisch, terug naar waar het voor ons allemaal begon: de ingang van Paradiso.

Samira, jij bent de enige in de band zonder muzikale opleiding en zit nu op de kunstacademie. Wat bracht jou ertoe om toch een band op te richten?
Samira: Ja, ik voelde wel dat het op een gegeven moment móést gebeuren. De liefde voor de muziek werd een onvermijdelijk onderdeel van mijn leven. Dat herken ik ook heel erg terug in de jongens. Maar de motivatie om er zelf te gaan staan en het nu ook te belichamen komt niet alleen voort uit mijn liefde voor het vak, maar ook omdat ik in mijn omgeving nog te veel mensen, vooral vrouwen, heb gezien die heel graag iets wilden doen, maar het uiteindelijk lieten liggen en zich aanpasten aan de verwachtingen van anderen. Ik merk dat ik daar gewoon heel erg boos van word. Ik vind het moeilijk te accepteren dat dat nog steeds zo vaak gebeurt.

Jouw naam (Samira) is ook uiteindelijk de bandnaam geworden. Hoe kwamen jullie op dat idee?
Samira: We hebben daar toen best lang over nagedacht. Ik had namelijk al muziek uitgebracht onder mijn eigen naam, dus het voelde logisch om iets nieuws te bedenken voor de band. Maar elke keer als we een andere naam probeerden te verzinnen, kwamen we er niet helemaal uit. Totdat Yaniv op een gegeven moment zei: “Waarom noem je het eigenlijk niet gewoon Samira?” Ik twijfelde eerst, ik zei tegen hem: “Maar Samira schreeuwt toch helemaal geen rock-’n-roll?” En dat werd uiteindelijk juist de kernvraag: als die naam dat niet schreeuwt, waarom eigenlijk niet? Toevallig betekent Samira ook ‘avondgezelschap’ of ‘entertainer’: iemand die verhalen vertelt, vermaakt. In het kunstenaarschap ben je vaak dienstbaar aan je werk, maar als performer bén je ineens ook je eigen instrument. Je lijf hoort er helemaal bij. Dat gegeven, dat je jezelf ook inzet als onderdeel van het geheel, resoneerde voor mij heel erg met de keuze voor deze naam.

Jullie geluid wordt sterk beïnvloed door muziek uit de jaren zestig en zeventig. Welke artiesten of bands zijn voor jullie een inspiratiebron geweest?
Samira: De teksten van Bob Dylan, obscure garagebands, bekendere bands zoals de Buffalo Springfield, The Velvet Underground, Patti Smith, The Who, CSNY, Umm Kulthum maar ook twintigste-eeuwse denkers en dichters zoals Carl Jung horen in dat rijtje. Het is leuk om met een spook van het verleden te spelen, en hij is zeker aanwezig, maar als 23-jarige die met beide voeten in het nu staat, en voor geen seconde zou willen ruilen met die tijd, vraag ik me vaak af: Wat bedoelen we eigenlijk met 'de sixties'? Bestaat dat nog? Is het idee van 'sixties' in de loop van de tijd ook weer veranderd, en vervormd door de plek en tijd waarin wij ons nu bevinden? Tijd en genres voelen voor mij als een toren die zichzelf telkens weer afbreekt en opbouwen met dezelfde stenen. De vorm verandert, soms radicaal, maar de kern blijft. Voor mij voelt rock meer als een soort houding, een plek waar je met je eigen stem komt opdagen die misschien wat ongepolijst is soms, maar wel recht voor je raap. Een plek waar je wordt teruggeworpen op jezelf, en je het doet met wat je hebt, wat je kunt spelen en met wat je kunt dokken!

Yaniv: Ik denk dat het bij ons een soort samensmelting is van onze invloeden. Hoewel we allemaal natuurlijk zwaar beïnvloed zijn door de jaren zestig, komen wij allemaal uit redelijk verschillende hoeken. Zelf kom ik meer uit de country en folk. Mede hierdoor, en door veel te spelen in indiepopbandjes, is mijn toevoeging een soort gestoorde combo geworden van nieuw en oud. Veel capo’s en open snaren, maar dus ook fuzzes, vibrato’s en lange echo’s. In ons proces gaat deze mengelmoes van invloeden en sounds eigenlijk heel organisch hand in hand. Natuurlijk rolt de ene song er sneller uit dan de ander en staan we soms eerder meters uit elkaar dan hand in hand. Maar juist dat, maakt SAMIRA wat SAMIRA is.

Lars: Wij houden allemaal enorm van oude gruizige muziek uit de jaren zestig. Specifiek Samira en ik delen een enorme passie voor de wat vagere bands zoals Chocolate Watchband en Mighty Baby. Ondanks dat we allemaal enorm van houden, dragen we veel meer invloed met ons mee dan alleen die taal. We halen ook inspiratie uit artiesten, kunst, maatschappelijke ontwikkelingen in onze directe omgeving.

Op welke manier zorgen jullie ervoor dat jullie muziek verder gaat dan nostalgie, en hoe brengen jullie jullie eigen stem samen met die klassieke invloeden?
Samira: Wat me zo aanspreekt in die oude rock-attitude is juist hoe mensen iets konden maken met heel weinig. Dat DIY-gevoel, dat het niet perfect hoeft te zijn. Tegelijkertijd leven we nu in een wereld die voortdurend verandert. En dan stel ik mezelf vaak de vraag: wat ís rock eigenlijk nog? Of indie? Als je je laat inspireren door een eerder tijdperk, ben je dan automatisch een soort tijdcapsule? Of ben je juist degene die het hier en nu verbindt met dat verleden, maar dan met een nieuwe blik?

Ik zou zelf in elk geval niet in die tijd willen leven. Zeker als vrouw van kleur had je toen veel minder rechten. We zitten nu in een post-postmoderne tijd waarin alles al eens is gedaan. Alles bestaat tegelijk, alles kan gemengd worden. Soms voelt het alsof we een soort muur naderen: een punt waarop alles al is geweest. En precies daarin ligt voor mij de uitdaging: hoe maak je binnen die overvloed toch iets dat nú iets zegt?

Jullie muziek roept bij mij beelden op uit een Quentin Tarantino-film. Als jullie een film zouden mogen kiezen waarin jullie muziek helemaal tot zijn recht komt, welke zou dat dan zijn?

Yaniv: From Dusk Till Dawn! Ik voel gek genoeg een soort gelijkenis tussen onze muziek en het plot van de film. Samira’s teksten zijn avonturen op zichzelf. Je wordt meegevoerd door woestijnen, door bergen en door de tijd. Dus het scenario van twee criminele broers op een nachtelijke uitstap naar een stripclub waar iedereen plots in een vampier verandert, voelt erg dichtbij!

Lars: Jackie Brown. Een badass female-lead met Pam Grier. Ons liedje ‘I’ll Be Damned’ zou daar enorm goed in passen.

Hoe ontstaat een nummer bij jullie? Begin je met een riff, een tekst, een gevoel.. of is het juist iets heel anders?
Jelle: Samira komt met een liedje, tekst en gitaar, soms ook met een riffje op orgel, en dan gaan we de repetitieruimte in en arrangeren we het verder met z’n allen. Soms is het meteen raak, 'Run for the Train was bijvoorbeeld meteen daar, maar soms moesten we even zoeken. Ik vond het een interessante samenwerking, ook omdat Samira haar eigen muzikale taal spreekt, en we elkaars taal met de tijd leren begrijpen.

Samira: Elke keer als ik liedjes tot leven hoorde komen in de repetitieruimte, kon ik het steeds bijna niet geloven. We stapten samen echt in een soort sneltrein die je moeilijk op de rem kon zetten, en met een debuutshow op de horizon was er ook helemaal geen tijd voor twijfel of angst, we moesten wel en daardoor heb ik ook snel moeten groeien. Daar kwam soms ook groeipijn bij kijken. Ik moest ineens helemaal in mijn lichaam treden, mezelf overgeven, moest mijn stem ineens echt gaan gebruiken.

Lars: We zijn nu ook wat meer liedjes vanuit jams aan het maken. ‘Waiting (In The Wasteland)’ is een track die zo ontstond!

Wat kunnen we van SAMIRA verwachten in de toekomst?
Jelle: We hebben met elkaar de tijd genomen om iets op te bouwen, en zijn ontzettend dankbaar met hoe warm we worden ontvangen. Achter de schermen wordt er hard gewerkt en zijn we plannen aan het maken om een single en album op te nemen.

Op donderdag 5 juni 2025 kun je SAMIRA live zien optreden tijdens de finale van Zonneprijs in de Grote Zaal van Paradiso.

Tekst: Nori de Groot