Door Yvonne den Outer
Op 6 januari 2024 treedt Tim Knol samen met zijn band The Wandering Hearts weer op in Paradiso. Zijn laatste album 'Long Live Your Friends' verscheen in augustus en wordt gekenmerkt door een conceptuele stijl met een eerlijk, rauw randje. We spreken elkaar bij Paradiso nadat hij voor zijn komende show een promovideo heeft opgenomen. Dit blijft, voor de muzikant die bijna alle grote podia van Nederland wel een keer heeft beklommen, toch een puntje van gêne. Hij vertelt openhartig over zijn nieuwe album, waarop hij wat meer afwijkt van het geijkte pad en zich vrijer lijkt te voelen wat meer over zichzelf te delen. Uiteraard wel met een gepaste bescheidenheid, zoals het een nuchtere Westfries betaamt.
Je hebt net een promovideo opgenomen, hoe ging het?
Dat vind ik altijd zo gênant. Dat went nooit.
Ik zal de microfoon wat dichter bij je leggen.
Ik heb voor mijn laatste plaat heel veel deze dictafoon gebruikt. Bijna elk liedje vond zijn oorsprong wel in heel vage telefoondemo’s die niet voor het grote publiek geschikt zijn, want het is echt heel gênant af en toe. Fonetisch Engels en tegen het valse aan soms, maar er zitten af en toe nog wel goede stukjes tussen en die zijn we gaan uitwerken uiteindelijk.
Fonetisch Engels? Dat horen we niet terug in je optredens.
Nee, het gaat op dat moment echt om de melodie vastleggen en onthouden, en dan vul je die in met Engelse woorden die nergens over gaan. En soms, gek genoeg, zit er dan toch iets moois in verborgen. Dan zing je iets en denk je, dit is eigenlijk best wel poëtisch, of, wat wil ik hier nou eigenlijk mee zeggen en dan komt er toch een onderwerp uit. Een onbewuste metafoor. Dat gebeurt een enkele keer, maar het is meestal gewoon gênant.
‘Gênant’, dat is wel een terugkerend thema.
Ja, nou zeker in het eerste stadium. Normaal gesproken als ik liedjes maak, dan wil ik dat zelf uitwerken zonder al teveel mensen erbij, om dat gênante te voorkomen. Maar in dit geval wilde de producer waarmee ik ging werken, Sam Verbeek, juist die demo’s horen in een vroeg stadium. Hij wilde juist die rauwe dingen horen. Eerst dacht ik ' ja, wegwezen. Dat ga ik niet met jou delen'. Maar toen ik eenmaal een demo gedeeld had, en hij daar heel positief op reageerde dacht ik: hij snapt wat ik wil. Dus toen durfde ik wel meer te laten horen.
Grappig om te horen dat jij je, ondanks dat je al zo lang in het vak zit en zulke grote shows hebt gespeeld, voor zo'n 'rauwe' opname, of een promovideo nog zo kunt generen.
Nou ja, in al die zalen waar je speelt, presenteer je iets wat helemaal gefinetuned is, en waar je heel erg tevreden mee bent. En dat is dit nog niet. Soms hoor je gewoon de auto op de achtergrond en hoor je mij zonder gitaar zingen. Het is naakt, laat ik het zo zeggen. Het blijft gênant. En die gêne zal niet zo snel verdwijnen. Ik denk dat het ook misschien wel met mijn achtergrond te maken heeft, die Westfriese roots. Ik denk dat ik altijd zo zal blijven. Gelukkig maar ook, toch?
Tim Knol
Lightyears Better
Dat horen we ook wel terug in je nieuwe album 'Long Live Your Friends'. Het klinkt heel anders, wat rauwer, wat meer to the point en met een licht countrytintje.
Ja, die neem ik altijd wel mee vanuit vroeger. Mijn vader is ook muzikant, die houdt ook heel erg van oude bluegrass en americana en ik ben zelf in mijn tienerjaren heel erg Steve Earle-fan geweest. Nog steeds heb ik die hoog zitten. Mijn allereerste show in Paradiso was een show van Steve Earle, toen was ik elf jaar. Dat was wel echt kicken. Dus die country zit er wel in, maar ik vind het moeilijk om echt een americanaplaat te maken. Ik heb het wel gedaan met de bluegrass boogie plaat, maar het blijft moeilijk als Nederlander, het voelt toch vaak als imiteren. Ik flirt er graag mee, maar ik probeer er altijd wel een eigen Europese draai aan te geven.
Wat ik heel leuk vind aan deze plaat is eigenlijk dat er helemaal geen radiosingles op staan ofzo, maar mijn platenlabel wilde het gewoon gaan proberen. Dit album is echt gewoon een conceptplaat, met een kop en een staart en een verhaal.
En de nieuwe single 'Dance With Me', waar ligt die in het verhaal?
Dat is echt een mooi midden… 'Long Live Your Friends' gaat over vriendschappen, maar dit liedje, ‘Dance With Me’, gaat over liefde. Het gaat over hoe ik mijn vriendin ooit heb ontmoet. Ik zong eigenlijk nooit zo direct over mijn privéleven, of soms zong ik er wel over, maar dan verstopte ik het in allerlei metaforen, en nu maakte ik een keer een uitzondering. Het leek me wel leuk om dat eens te vertellen in een liedje. Het is een vrolijk liedje geworden, en ik denk dat ze bij het label hebben gedacht ‘dit zou weleens op de radio kunnen werken’. En ze hadden gelijk.
Hoe vond je het om dat uit te brengen, aangezien het zoveel persoonlijker is?
Ook wel een beetje lastig. Ik gooi mijn privéleven nooit op straat. Wanneer mensen die 'in the picture’ staan hun privéleven of kinderen zo in de schijnwerpers zetten, heb ik daar vaak wel moeite mee. Dus dat probeer ik eigenlijk altijd een beetje te vermijden, maar dit liedje is een uitzondering op de regel en ik ben er ook wel trots op. Ik heb het wel met mijn vriendin overlegd voordat ik het uitbracht, die vond het wel grappig.
Tim Knol
We're Gonna Make It
Over persoonlijke verhalen gesproken, de nieuwsmedia laat veel doorschemeren over ups en downs. Dat Lightyears Better bijvoorbeeld heel symbolisch is. Zou je deze plaat ook als symbolisch beschouwen?
Ja, het is allemaal wel wat eerlijker geworden. En dat komt ook omdat ik wat ouder ben en ook nuchterder. Ook letterlijk, want ik was best wel vaak onder invloed in het verleden. Ik heb gewoon best wel een aantal jaren eigenlijk weggegooid qua creativiteit. Ik was wat minder scherp, ik heb natuurlijk altijd wel platen gemaakt, maar ik denk dat de laatste twee albums die ik heb gemaakt qua teksten en qua boodschap voor mezelf het lekkerst waren om te maken en ik voelde me het meest vrij ook. Ook omdat ik gewoon scherper was en wist waar ik naartoe wilde.
Waarom zeg je 'weggegooid'? Je hebt toch in die tijd ook veel gemaakt?
Omdat het veel meer had kunnen zijn. Het was af en toe een beetje lui eigenlijk.
Hoe luister je dan nu terug naar die platen?
Nou, evengoed nog wel met plezier. Ik ben er nog wel trots op, maar ik denk wel dat ik er meer uit had kunnen halen. Nu ik gewoon scherper ben, of gewoon harder werk ook, want je werkt gewoon harder als je minder met een kater in je nest ligt. Nu haal ik veel meer uit mijn eigen carrière, ik haal gewoon veel meer lol eruit. Soms was het ook gewoon een struggle, oh, nu moet ik dit weer doen, dat weer doen… Ik stap nu gewoon met plezier in de auto even naar Paradiso om dit te doen… Nou, dat had ik vijf jaar geleden niet eens gedaan, dan dacht ik laat maar zitten.
Ik had er gewoon veel meer uit kunnen halen, en dat is ook muzikaal gezien wel. Ik zit nu gewoon elke week lekker thuis lekker met software een liedje in elkaar te draaien, gewoon met m’n iPad en een microfoon voor m’n neus allemaal demotjes te maken, dat deed ik toen helemaal niet. Toen was het gewoon ‘er moet een nieuwe plaat komen, we gaan weer schrijven’. Dan ging ik met allemaal mensen schrijven en dan hadden we weer een plaat…
Het is toch ook gewoon jouw muziek die met je mee-evolueert? Dat was jij toen…
Dat is waar, het is alleen echt gewoon zonde… Het is wel waar… Maar toch het voelt als verloren, het voelt wel als verloren en de hoeveelheid drank die ik heb genomen en de hoeveelheid katers die ik heb gehad. Dat is achteraf gewoon wel een beetje treurig en letterlijk zonde van de tijd en ook van de creativiteit.
Nou ja, het is nog niet te laat, je hebt nog genoeg tijd denk ik….
Het is zeker niet te laat, en we zijn nog niet zo oud, dus we kunnen ook nog wel ff door.
Precies, je bent jong begonnen, dus dan kun je ook wel een kleine detour nemen
Dat is het voordeel, dat klopt.
