Tim Knol geeft tips voor OIABM

Er wordt aangebeld bij Tims woonboot in hartje Amsterdam. Er staat een bezorger voor de deur. Tegelijkertijd komt ook uw reporter van Sugar Mountain aanfietsen. Tim kan de deur niet openen, want hij is de sleutel kwijt. Vanuit het achterdek roept hij of de bezorger de bestelling – een gezond ontbijtje met veel fruit – kan afgeven aan mij. Intussen kan hij dan de sleutel gaan zoeken. Dat lukt na enig geharrewar. Terwijl Tim voorzichtig een vorkje prikt in de fruitsalade, begint het interview met daarin tips voor OIABM. Ach, die sleutel, het is laat geworden hè? Net terug van Northsea Jazz waar hij genoten heeft van N.E.R.D..

‘Ik vind dat wel leuk ja, zo vaak in Amsterdam,’ bevestigt Tim als het drietal shows in Amsterdam ter sprake komt. ‘Maar zo’n festival heeft toch meer een landelijke aantrekkingskracht. Wat Paradiso in januari betreft: daar moet nog wel een hoop voor gaan gebeuren hoor. Het blijft voor mij de mooiste zaal van Nederland. Het blijft ook een droom voor mij om die nog eens een keer te doen. We laten nu door een kunstenaar speciale posters ontwerpen.’ In zijn doorbraakjaar 2010 stond Tim in een vol Paradiso. Dat was iets te vroeg in zijn carrière vertelde hij Sugar Mountain in februari van dit jaar nog. Hij zou er nu meer van genieten en ook een betere show doen.

Wie erbij was de laatste keer in Paradiso Noord, herinnert zich een Tim Knol op de toppen van zijn kunnen. Het in januari verschenen album Cut The Wire heeft behoorlijk wat losgemaakt. De honger naar zijn muziek leek na vier jaar geen plaat te hebben uitgebracht terug bij het publiek. ‘Live valt het ook helemaal op zijn plek nu. We hebben die pedal steel erbij nu. Het is net even een beetje volwassener geworden. Maar dat klopt ook, want ik ben ouder geworden. Met de vorige band was het toch meer het publiek laten meeklappen. Dat is nu gelukkig wat minder. Kijk als je wat groter wordt, dan moet het allemaal wat perfecter worden, en dan ontkom je er niet aan enkele meeklapmomentjes in te bouwen in je show. Maar het moet ook weer niet te erg worden. Ik word daar altijd zo verdrietig van, als ik zelf concertbezoeker ben. Ik heb wel net gezien bij N.E.R.D. hoe goed het ook kan werken. Het moet vanzelfsprekend zijn, niet geforceerd. Het is niet wat ik ambieer, laat ik het zo zeggen. Ik sta er inmiddels zelf wat makkelijker bij. Ik voel me wat meer op mijn gemak. Ik denk dat de mensen dat ook zien aan me. Op de Zwarte Cross en de Vierdaagse-feesten in Nijmegen, merk je ook echt dat het beter is geworden.’

Sugar Mountain stage 13:00-13:45

Wat hij van zijn eigen show op OIABM verwacht? Hij kan alleen maar in z’n algemeenheid zeggen dat de live uitvoeringen van de nummers op de melodieuze popplaat Cut The Wire anders zijn, ‘meer uit de bocht mogen vliegen.’ Veel specifieker worden zijn voorspellingen niet. ‘Ik heb geen idee eerlijk gezegd. Ik weet niet hoe de podia zijn opgezet. Ook weet ik niet wat voor publiek ik voor mij neus ga krijgen. Wat ik wel weet en ook zeer kan waarderen, is dat ik voor het eerst op een Americanafestival kom te spelen. Dat is me echt nog nooit overkomen.’ Die constatering wekt toch wel verbazing. Nooit op Take Root gestaan? ‘Ik ben er wel altijd als bezoeker, maar nooit als artiest,’ klinkt het toch met enige spijt in z’n stem. ‘Ze boeken gewoon heel weinig Nederlandse acts. Maakt niet uit. Maar ik vind het wel heel leuk om een keer voor dat soort publiek te mogen spelen, want OIABM is wel een echt Americanafestival.’

Dan komt het moment waar iedereen op zit te wachten. Het blokkenschema van OIABM wordt op het scherm van zijn iPhone getoverd. Eerst een disclaimer van onze tipgever: hij kent niet elke band, maar hij staat open voor elke goede raad van anderen. Het ontbijtje wordt aan de kant geschoven en hij begint. ‘Ik ga kriskras door die timetable heen,’ waarschuwt hij nog, voordat hij serieus van wal steekt.

The Dawn Brothers
Blue Moon stage 13:40-14:25
‘Ik vind het zo jammer dat wij tegelijk spelen met The Dawn Brothers. Die vind ik echt heel goed. Ik zie continu goede filmpjes van die band. Ik heb ze ook nooit ontmoet. Ik hoop nog een keer een podcast met ze te maken.’

Hiss Golden Messenger
Sugar Mountain stage 14:20-15:20
‘Na mij staat Hiss Golden Messenger. Veel over gehoord. Maar nog nooit gezien. Iedereen zegt dat ik dat echt moet gaan zien. Nico Dijkshoorn zegt het steeds. Dus geef ik de tip maar even verder door.’

Bombino
Sugar Mountain stage 15:55-16:55
‘Heb ik een keer gezien, supergoed. Desert blues een beetje zoals Tinariwen, die ik ooit op Lowlands heb gezien. Daar ga ik zeker even naartoe. Bombino maakt heel spannende en ook interessante muziek. Dat gitaarspel is zo bijzonder. Maar ook hij staat tegelijk geprogrammeerd met iets anders, namelijk …: 

Sam Outlaw
Blue Moon stage 16:35-17:30
‘Daar gaat eerlijk gezegd mijn voorkeur wel naar uit, dus ik zal niet al te lang bij Bombino zijn. Ik heb Sam Outlaw alleen gezien die ene keer dat hij met een gitarist kwam voor een akoestische show in de Tuinzaal in Paradiso Noord. Die keer met band vorig jaar juli in Paradiso heb ik helaas gemist. Dat ga ik nu goedmaken.’

David Crosby
Blue Moon stage 18:15-19:15
‘Ook een bijzonder geval. Ik was vorig jaar bij Crosby, Stills & Nash in de Afas Live. Stephen Stills z’n hele stem was totaal weg. Nash kon nog heel mooi zingen. Die staat binnenkort trouwens ook in het Amsterdamse Bos. Maar ik vond David Crosby toch de leukste en apartste keuzes in liedjes maken. Hij deed ook jazzy dingetjes. Ik vind die man altijd indrukwekkend. Zijn stem is ook nog mooi. Wat fragieler misschien, maar wel mooi. Het is gewoon een super muzikale vent, die ook bijzondere liedjes heeft. Het is niet zo dat ik op bepaalde liedjes zit te hopen, wat ik wel bij andere bands op het festival heb. Ik ben ook heel benieuwd met wat voor band die komt. En als hij een kutdag heeft, zijn we allemaal de lul. Hij kan best wel een sacherijn zijn.’

Hij belt even met z’n vriendin en hervat dan zijn browseklus door het programma. Hij laat zich zachtjes ontvallen niet de grootste Seasick Steve fan te zijn, maar smaken verschillen, vandaar ook zijn tips. ‘Ik zie op de Honky Tonk Stage allerlei namen staan, die ik niet ken,’ bekent hij. Als hem verteld wordt dat Lee Bains III & The Glory Fires (19:15-20:00) onversneden garagerock brengt, waarmee ze in januari nog de kleine zaal van Paradiso in lichterlaaie zetten, maakt hij een mental note voor de band die zo op zijn eigen Tender label zou passen. Rock niet al te netjes gespeeld, gaat er altijd in bij Tim.

DeWolff
Sugar Mountain stage 19:15-20:00
‘Dat wordt dus een beetje heen en weer lopen tussen Lee Bains en DeWolff, ook een fantastische live band. Altijd goed om die gasten te zien.’

Drive-By Truckers
Sugar Mountain stage 21:15-22:30
‘Een van mijn favoriete Southern rockbands allertijden. Ze zijn ook heel politiek, en menen het ook. Daar kijk ik echt naar uit. Met mijn eerste bandje coverden we heel veel nummers van Drive-By Truckers. Ik herinner me dat we vooral Women Without Whiskey [van Southern Rock Opera] veel hebben gespeeld, zo’n vet liedje!.’

The Mavericks
Blue Moon stage 21:45-23:00
‘Een guilty pleasure toch wel voor mij, of in elke geval in de Americana. Maar nu ik er zo over denk: eigenlijk ook helemaal niet. Geweldige band, maar ik vind ze nu toch wel een beetje smooth geworden. Ik heb die plaat waar Dance the Night Away op staat heel veel gedraaid. Hoe heet die ook alweer? Als ik kind heb ik hem echt grijs gedraaid. Ik was toen negen. Ik ben een keer met m’n vader gaan kijken in De Kuip. Ze stonden op een line-dance festival. Wij daarheen met een vriend van mijn vader, staan we daar met z’n drieën in die grote, halvolle Kuip, werden The Mavericks op het laatste moment gecanceld! Dus heb ik ze nooit kunnen zien. Ik ben ze ook een beetje uit het oog verloren hoor. Ik ga ze dus eindelijk eens zien op OIABM.’

Terwijl hij zit te praten, heeft hij op Google even de titel van dat ene album opgezocht. ‘Trampoline [1998] heet die!’ zegt hij opgelucht. Hij wil er niet tot 3 uur ’s nachts voor blijven wakker liggen, zoals je meestal hebt als een bepaalde naam je maar niet te binnen wil schieten. Dat pijnigen van zijn hersens kan Tim achterwege laten nu. Hij kapt trouwens ook met zijn tips. ‘Verder laat ik me graag gewoon verrassen, zeker met al die onbekende acts op de Honky Tonk Stage. Er staat een mooie lichting, nieuwe jonge Americana.’ Laat maar komen, lijkt zijn grootste tip te zijn. Sugar Mountain dirigeert Tim Knol nog graag even naar folkdamestrio I’m With Her dat in mei een onvergetelijk goed concert gaf in Paradiso Noord of Courtney Marie Andrews die ook in een jaar tijd net als Tim even vaak onze hoofdstad aandeed als het aantal kruisjes in het stadswapen. Driemaal dus. Dankbaar noteert hij alle tips, stopt zijn sleutels veilig in zijn broekzak en maakt zich klaar voor een volgend optreden ergens in het land.

En wij steken zijn tips al even dankbaar Tims tips in onze bagage voor OIABM. Het gaat een heerlijk dagje daar in het Amsterdamse Bos worden op 25 augustus. Weet wel waar u uw sleutels wegstopt…

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het Once In a Blue Moon-festival op 25 augustus.