‘The Wanderer’ Dion zingt de blues weer met zijn vrienden

Dat iemand die zijn grootste hit The Wanderer had in mijn geboortejaar (1961) nog steeds platen maakt is al een godswonder. Maar dat hij op zo’n hoge leeftijd nog steeds zo mooi kan zingen. Zijn stem heeft nog steeds die satijnen glans die hij had in zijn beginjaren, eind jaren vijftig met doo-wop band The Belmonts.

We kennen bij Sugar Mountain genoeg voorbeelden van stuk gezongen stemmen, of stembanden met een braampje erop, maar het instrument van New Yorker Dion DiMucci zit daar niet bij. Het is die ‘vreugde voor het zingen’ – anders kan ik het niet noemen - die hem op de been houdt.

Het is bon ton tegenwoordig om voorafgaande aan een albumrelease wekelijks of tweewekelijks een aantal tracks te droppen. Dat is niet anders bij Dion. Daar zorgt het Keeping The Blues Alive label wel voor. Eigenaar Joe Bonamassa is ook mede-initiatiefnemer van dit project, dat herinneringen oproept aan het onvolprezen Yo Frankie uit 1989 met Dave Edmunds als producer. Van de nieuwe plaat Blues With Friends waait ons vanaf 24 april al wekelijks een nieuw nummer toe. Er staat al een gelijknamige playlist op zijn Spotify, dat al de helft van de set herbergt. Dus wat let je om nu al een half album tot je te nemen?

De gastenlijst op Blues With Friends leest als een ‘Who’s who in rock’s history’. Leest u even mee: Jeff Beck, Billy Gibbons, Joe Bonamassa, Brian Setzer, Sonny Landreth, Samantha Fish, John Hammond Jr., Joe Louis Walker, Rory Block , Jimmy & Jerry Vivino, Joe Menza , Little Steven, Patti Scialfa, The Boss, Van The Man en Paul Simon. De ster op het feestje is echter hoofdrolspeler Dion zelf. Wát een stem heeft-ie nog! In de genoemde liner notes wijst Dylan volkomen terecht op dit aspect:

‘Dion knows how to sing, and he knows just the right way to craft these songs, these blues songs. He’s got some friends here to help him out, some true luminaries. But in the end, it’s Dion by himself alone, and that masterful voice of his that will keep you returning to share these blues songs with him.’

Gaan we even terug naar januari dit jaar, naar Paradiso waar ‘Cowboy’ Wim Behre als vaste DJ van DeWolff voorafgaande aan hun show en in de afterparty plaatjes draait. Ineens klinkt uit de luidsprekerboxen King Of The New York Streets, het machtige openingsnummer vol bravoure van Yo Frankie met Lou Reed op achtergrondvocalen. Bij mij thuis gaan hier nog altijd de tafels en stoelen voor aan de kant voor een optocht door de woonkamer alsof we dwars door de Bronx marcheren.

Ome Lou die ‘tutu-tutu-dududu’ doo-wopt, briljant! Voor mij en ambassadeur Runa Stam in de grote zaal staat een jong stel dat wanhopig doch vergeefs op de Shazam-app op hun smartphone zoekt naar de herkomst van dit Grote Stadslied. Ik fluister het maar even in. Pre-corona hè? Het mag nog.

Na afloop van DeWolff loop ik Wim tegen het lijf in het kantoortje bij de ingang van Paradiso. Met zijn zorgvuldig ingepakte platenkoffertjes staat hij nog een beetje opgewonden uit te blazen. Dochterlief Jody, ambassadeur van het huis, glimt van trots. Wim neemt dankbaar de felicitaties in ontvangst voor zijn draaibeurt en vooral voor Dion, waar hij zijn zoon zelfs naar vernoemd heeft. We weten dan nog niets van het nieuwe album dat ons boven het hoofd hangt. Eind april is Wim de eerste die het deelt op Facebook.

Nog verder terug in de tijd. Op 1 maart 1990 staat Dion in Paradiso als onderdeel van Dave Edmunds’ Rock 'n' Roll Revue die verder Graham Parker en Stax-stergitarist Steve Cropper meevoert (in de Amerikaanse poot van de tour is ook Kim Wilson van The Fabulous Thunderbirds van de partij). Een dag later staan ze in Tivoli in Utrecht, in het oude gebouw aan de Oudegracht nog. Ik ben beide avonden erbij. Daar moet nog een verslag in OOR van bestaan. Daar zit ik dan backstage in Utrecht tussen Dion en Steve Cropper in, als nobody van 28 tussen de legends… Het moet niet veel gekker worden.

Links van me zit de man met de mooiste stem, puur klatergoud, rechts van me de man met de grootste handen. Elke gitaar lijkt in zijn knuisten een luciferhoutje, vandaar zijn onvoorstelbare handigheid ermee. Ik bedenk me dat al die onvergetelijke soulhits door die kolenschoppen zijn gegaan. Dave Edmunds komt erbij zitten en slaat alle complimenten gedecideerd af: niemand is beter dan Cropper. De ‘zingende zonnebril’ Graham Parker die tegenover mij zit zegt hetzelfde maar dan over Dion en diens vocalen.

Een jaartje later komt Dion – Bronx Blues: The Columbia Recordings (1962-1965) nog uit. Ik weet nog hoe uit en te na ik deze heruitgave met mijn toenmalige renmakker Martijn Stoffer (ex-VPRO, OOR) heb doorgenomen tijdens onze wekelijkse trainingen in de duinen bij Langevelderslag. Het is precies dát gevoel van toen dat bij me wordt opgewekt door Dions nieuwe album Blues With Friends.

Zou dit het laatste kunstje worden van een van rock ‘n’ rolls grootste zangers? Nog een keer worden de troepen opgeroepen. Niemand stelt teleur, en Dion zelf ontgoochelt nooit. Hij zou het niet eens kunnen. Samen met producer Wayne Hood heeft hij de juiste sfeer gecreëerd om nogmaals groots te mogen schitteren.

Denk niet dat hij gemakzuchtig een stel oude blueskrakers nieuw leven inblaast. Verre van: het zijn bijna allemaal nieuwe nummers die hij heeft geschreven met Mike Aquilina. De uitzondering is Hymn To Him dat met Bill Tuohy tot stand kwam en natuurlijk Kickin’ Child (hier hernomen met Joe Menza) dat we al kenden van die Bronx Blues en dat hij midden jaren zestig schreef met Buddy Lucas.

Als bij een ouderwetse adventskalender waarmee je door dagelijks een hokje te openen almaar dichter bij kerstmis komt, komen we met één liedje per week dichter bij de uiteindelijke releasedatum van 5 juni. Wat hebben we inmiddels verzameld aan tracks op onze Spotify ‘spaarkaart’? Op 24 april jongstleden begint het feest al met Blues Comin’ On met Joe Bonamassa, een week later gevolgd door Hymn To Him met Patti Scialfa & Bruce Springsteen. Patti zingt fluisterend de tweede stem en doet de falset achtergrondvocalen, Bruce speelt (solo)gitaar.

Daarna volgt met steeds een week tussenpauze: Bam Bang Boom met het uit duizenden herkenbare, licht overstuurde gitaargeluid van ZZ Tops Billy Gibbons, I Got Nothin’ met Van Morrison & Joe Louis Walker, Can’t Start Over Again met Jeff Beck en Song For Sam Cooke (Here In America) met Paul Simon met wie Dion vaker heeft samengewerkt.

Die laatste track hebben we net pas binnengehengeld. Dion en Paul zingen dat zij zich nooit zorgen hoefden te maken over de hotels waar verbleven. Zelf hebben ze nooit stilgestaan bij de andere huidskleur. Dat gebeurt dan ‘here in America,’ verzuchten ze. ‘This land is made for you and me.’ Maar kennelijk toch niet.

Bekende songtitels worden ingepast in de tekst, de akkoordenprogressie is typisch Cooke en ook de achtergrondzang is geheel - ‘ooh ah’ - in de stijl van Sams Chain Gang. Nog maar één weekje en we hebben alles in huis. Er zijn slechtere redenen voor slapeloze nachten denkbaar.

Tekst door: Robbert Tilli

Blues With Friends komt uit op 5 juni. Luister hier alvast naar de helft ervan in deze Spotify playlist.