Soms begint een groot avontuur met een impulsief gebaar. Voor Stanley gebeurde dat tijdens een dronken bui in Frankrijk, toen hij besloot een berichtje te sturen naar Bart, een toetsenist wiens nummer hij nog in zijn telefoon had staan. Toen hij later zijn roes had uitgeslapen, ontdekte Stanley tot zijn verassing dat Bart had toegezegd en de band ineens een nieuw lid rijker was. Kort daarna sloot Quinten zich aan, waardoor het plaatje compleet werd. Gedreven door een gezamenlijke passie om gitaarmuziek nieuw leven in te blazen, maakte The Soakersindruk tijdens de derde voorronde van de Zonneprijs, waar hun samenspel hen de overwinning opleverde. Stanley van den Hoek en Joost van Eck nemen ons mee in hun gloednieuwe muzikale avontuur.
Leren jas of zonnebril
Hoewel de groep nog relatief nieuw is, bestaat de formatie uit een aantal ervaren muzikanten uit het muziekcircuit. Elk bandlid heeft al de nodige ervaring opgedaan in eerdere bands. Maar hoe is het idee voor deze band eigenlijk tot stand gekomen?
Stanley: Ik wilde eerst zelf een plaat maken. Daar was ik sinds de coronapandemie mee bezig, maar op een gegeven moment liep ik helemaal vast. Mijn creativiteit leek geblokkeerd, en het lukte gewoon niet meer. In diezelfde tijd bracht ik veel avonden door in de studio met gitarist Denzel. Vaak bleven we tot laat hangen, en op een van die avonden dachten we opeens: 'Waarom beginnen we geen rockband?' Ik was toen helemaal klaar met al het gedoe rond meeloopsporen. Ik wilde gewoon gitaar spelen.
Joost: We zijn ook gewoon allemaal vrienden die van muziek houden.
Stanley: Ja, en daar is het ontstaan. Oorspronkelijk wilde ik met een grote groep, zo'n dertig man, spelen. Super cliché: een leren jasje en zonnebril kopen en dan de hele middag tegen een bakstenen muur leunen. Uiteindelijk gingen Joost en Denzel een keer samen een nummer maken, en dat was binnen één dag klaar. Daarna duurde het niet lang meer voor we konden optreden. We moesten alleen nog een paar extra mensen vinden om de band compleet te maken.
Met vijf bandleden op de teller zou het best weleens druk kunnen worden. Hoe zien jullie de dynamiek binnen de band?
Joost: Naarmate we meer nummers schreven, werden ze meer dan alleen drie akkoorden en harde gitaren. Waar het misschien wat lomp begon, werd het steeds doordachter.
Stanley: We hadden op een gegeven moment zo’n tien nummers en begonnen steeds meer een eigen stijl en sound te ontwikkelen. Het was niet simpelweg eenvoudige hardrock; het kwam meer in de buurt van power- en janglepop.
Joost: De combinatie van liedjes in de stijl van de jaren '60 en ’70, verrijkt met harmonieën van die tijd, en aangevuld met Stanley’s gitaararrangementen, was geweldig. We hebben hierdoor allemaal geleidelijk iets ingebracht en de muziek zien groeien. Daardoor voelt het echt als iets van ons allemaal.
Stanley: Het is bijvoorbeeld ook heel fijn om met Denzel te werken, omdat ik iets intuïtiever te werk ga, terwijl hij juist bedachtzamer is. Hij kijkt muzikaal en inhoudelijk naar een idee, waardoor hij kan aangeven wat anders gespeeld moet worden.
Joost: Toch is de kern nauwelijks veranderd. Wat we altijd deden, was in de studio hangen, gitaar spelen en veel lol hebben. Soms praatten we over muziek of apparatuur. Dat doen we nog steeds, alleen maken we nu ook echt muziek in plaats van alleen maar hier zitten en bier drinken.
Dan heb je eindelijk een band, en na je eerste grote optreden verander je meteen de naam van The Spark Plugs naar The Soakers. Wat zat hierachter?
Stanley: We hadden dat eigenlijk pas op de dag van het optreden zelf besloten. We wilden eerst maar eens zien of we überhaupt ergens toe in staat waren, voordat we de naam zouden wijzigen.
Joost: De band bestaat natuurlijk nog niet heel lang, dus we zijn veel aan het uitproberen. Soms ben je ergens helemaal enthousiast over, om er twee weken later achter te komen dat het toch niet lekker bekt. Je wilt natuurlijk dat een naam een beetje geestig is of dat er een soort slimmigheidje in zit.
Stanley: Het moeilijkste aan een band is nog wel een naam verzinnen. Muziek maken is niet zo lastig, maar die naam... Vaak vinden drie van ons een naam wel vet, maar de rest niet. Dan valt het af.
Oud en nieuw
Het alles-of-niets-systeem werkt misschien niet voor iedereen, maar sluit perfect aan bij het karakter. Wat heeft jullie doen kiezen voor deze aanpak, en waarom is dit zo tekenend voor de band?
Joost: Het traditionele idee van een band waarin alles gezamenlijk wordt geregeld en besloten, is tegenwoordig steeds moeilijker te realiseren. In deze tijd moet je als band meer ondernemen om je stempel te drukken, waardoor een bandleider met een duidelijke visie vaak logisch lijkt. Voor ons is dat soms even schakelen, omdat wij écht alles samendoen. Je kunt niet zomaar zeggen: ‘Jammer voor jou, we doen het op deze manier.’ We nemen alle beslissingen samen, en juist dat maakt het zo leuk.
Stanley: Ik zit nog best vaak alleen in de studio na het opnemen om plannen te bedenken: wat gaan we doen, waar halen we de centen vandaan, wanneer gaat dit gebeuren? Maar nu is iedereen daar samen verantwoordelijk voor.
Joost: Omdat we nu eenmaal ‘ouderwetse’ muziek maken, is het juist leuk om iets nieuws aan de band toe te voegen en te zien of dat werkt.
Jullie combineren oude inspiratie met een moderne aanpak. Hoe zien jullie dat terugkomen in jullie muziek?
Joost: Gitaarmuziek bestaat al een tijdje en is zeker niets nieuws, maar tegenwoordig hoor je het niet zo vaak meer.
Stanley: We hebben het wiel niet opnieuw uitgevonden, maar er is zeker ruimte voor onze band. Daarnaast wil ik gewoon een hele goede band zijn. Tegenwoordig is alles zo gepolijst, inclusief backing tracks, dat er een stukje ziel verloren gaat. Het doet afbreuk aan de menselijke kant van een optreden. Niemand zou bijvoorbeeld doorhebben als een band op het podium stopt met spelen, omdat alles blijft doorgaan. Elke show klinkt hetzelfde, én het klinkt precies zoals op het album. Er zit geen live element meer in. Dat betekent niet dat de muzikanten niet goed zijn, of dat de nummers slecht zijn, maar het is niet het soort show dat ik ooit zou willen geven.
Joost: Als het over tempo gaat, is het fijn als je kunt reageren op wat er om je heen gebeurt. Als de drummer sneller wil tijdens haar solo, moet je dat samen kunnen opvangen door goed naar elkaar te luisteren en elkaar aan te voelen. We zijn zeker niet anti-verandering, maar dit kan misschien worden gezien als iets ‘ouderwets’ in vergelijking met nieuwere producties.
Hoe ziet dat live element eruit waar jullie naar op zoek zijn?
Stanley: Er is iets met hard geluid. Vroeger waren er stadions met 150 decibels, omdat de geluidsrestricties toen anders waren. Het was absurd hard, maar waarschijnlijk klonk het fantastisch.
Joost: Mensen worden blij als je de versterker opendraait en een gitaarsolo speelt. Dat zie je niet vaak meer, maar het is nog steeds geweldig om het kind in jezelf naar boven te halen. Met vuur spelen, motoren en je versterker keihard zetten, dat blijft cool. En dat gaan we gewoon weer doen.
Stanley: Het roept echt een soort oergevoel op.
Joost: Muziek vereist niet veel uitleg: het raakt je, of het doet niets.
Een directe taal
Dit natuurlijk instinct mag dan voor sommigen de reden zijn waarom zij reageren op bepaalde muziek, maar er kan ook gekeken worden naar de betekenis van muziek als kunstvorm. Wat maakt het zo belangrijk?
Joost: De snelheid van de kunstvorm: muziek spreekt snel en raakt snel. Dat geldt zeker voor popmuziek, die vaak dient als een directe taal voor mensen. Een nummer dat twintig of dertig jaar geleden is geschreven, kan nu nog steeds invloed hebben op ons leven, onze emoties en ons mens-zijn.
Stanley: Het idee dat popmuziek simpel is, doet geen recht aan de kracht van de emotie en connectie die het biedt. Klassieke muziek is vaak technisch perfect, maar mist soms de speelsheid en vrijheid van popmuziek.
Joost: Innovatie in popmuziek gaat sneller dankzij het jonge karakter van het genre en technologische ontwikkelingen.
Stanley: Maar juist dat maakt popmuziek zo toegankelijk.
Hoe beïnvloedt dat jullie proces van muziek maken?
Stanley: In popmuziek ben je nooit uitgeleerd, omdat elk vraagteken weer leidt tot nieuwe ontdekkingen. Je kunt het zo ingewikkeld of simpel maken als je zelf wilt.
Joost: Je moet zelf weten wanneer je stopt, anders verlies je de rauwheid die de muziek zijn karakter geeft.
Stanley: Te veel polijsten haalt de ziel eruit.
Joost: Het belangrijkste voor ons was vooral gewoon veel lol hebben. We hadden daar niet echt een vastomlijnd beeld bij van hoe het moest zijn.
Bootcamp
Met nog een paar maanden te gaan voordat jullie in de Grote Zaal staan, wat staat er allemaal op de planning?
Joost: Met elke show leren we natuurlijk meer en ontwikkelen we onze identiteit als band.
Stanley: Het is een lange procedure om je geluid en performance te verfijnen.
Joost: Samenwerken met een producer helpt enorm om een frisse blik te krijgen bij het maken van een EP.
Stanley: Daar richten we ons nu vooral op. De demo's zijn al opgenomen, en we willen nu inzoomen op wat er nog verbeterd kan worden voordat we de studio induiken.
En stel dat ze de finale van de Zonneprijs niet winnen, dan nemen ze genoegen met drie wereldwijd succesvolle albums. Daarna kunnen ze met ruzie uit elkaar gaan, grappen ze. Wie weet komen ze over tien jaar weer samen voor een vierde album. De talentencompetitie keert na de feestdagen terug op donderdag 9 januari. Bezoek de website voor meer informatie.
Tekst: Senna van Ruiten
