"The Big Exercise is een Sub Pop-debuut waarop The Homesick trots mag zijn" luidde de kop van de CD recensie van De Volkskrant afgelopen maand, begeleid met een fraaie 4/5 sterren. In het stuk wordt het nieuws over het feit dat het het Nederlandse Sub Pop-debuut is, eerder genoemd dan de naam van de band zelf. Wij vonden het tijd om met de heren rond de tafel te zitten en te achterhalen hoe dit briljant weerbarstige album tot stand is gekomen.
Het Nederlandse trio uit Dokkum bracht in 2017 debuut 'Youth Hunt' uit via Subroutine Records uit Groningen. Een paar maanden geleden werd bekend dat het volgende album zou worden uitgebracht via het fameuze Sub Pop label. Sub Pop staat wereldwijd bekend als hét label dat grunge in de negentiger jaren op de kaart zette via releases van Nirvana, Mudhoney en de Screaming Trees en is ook nu nog een klinkende internationale naam, met bands als Rolling Blackouts Coastal Fever, Father John Misty en Beach House onder hun vleugels. Tweede album 'The Big Exercise' bleek een wonderlijk eigenzinnig werkstuk te zijn. We moesten meerdere malen aan het mathrock-genre denken omdat de ritmes van nummers als 'Children’s Day' en 'Male Bonding' zo enorm strak en afgemeten zijn.
Allereerst valt op dat The Homesick, zoals de beste bands eigenlijk, uit drie echt herkenbare persoonlijkheden bestaat. Zanger/bassist Jaap van der Velde is de vlotste prater van het drietal, zanger/gitarist Elias Elgersma is vaak dromeriger doch intellectueel in zijn bewoordingen, terwijl drummer Erik Woudwijk vaak stilzwijgend meeluistert en af en toe iets scherps toevoegt.
The Homesick
Male Bonding
Aan het begin van jullie nieuwe album horen we een kraan lopen of een beekje stromen.
Jaap: "Alletwee eigenlijk. Sterker nog: het zijn vier dingen door elkaar. Je hoort echt water, een ijsmachine van mijn koelkast, een shaker die ik heb gemanipuleerd met allerlei ‘delays’ en steentjes die ik ergens in het water gooide. Alles door elkaar dus."
Elias: "Je moet het ook niet te hard horen. Zouden we de live-set daarmee openen en je hoort het keihard, dan word je er kotsmisselijk van waarschijnlijk."
Na 'What’s In Store' volgt 'Children’s Day'. Vooral opvallend omdat dat eerste nummer wat folkier is en naadloos overgaat in een steviger liedje.
Jaap: "En Pawing komt daar weer na. Toen we het album opnamen, wilden we van die drie nummers eigenlijk een lange track maken. Dus ze passen qua tempo inderdaad precies bij elkaar, maar het zijn uiteindelijk drie losse tracks geworden."
Elias: "Het album kan dus niet echt op shuffle beluisterd worden, dan klopt het niet echt meer."
Vervolgens vraag ik iets over de ritmiek van een nummer en storten de bandleden werkelijk een karrevracht aan invloeden over me uit. Franse groepen uit de jaren zestig worden genoemd, Serge Gainsbourg en Jacques Brel komen voorbij, maar ook het glamrock-genre, Scott Walker en The Who blijven niet onvermeld.
Jullie lijken wel een wandelende muziek-encyclopedie.
Erik: "Zij meer dan ik hoor!"
Jaap: "Elias en ik zijn wel echt enorme muziekverslinders. Het is fijn om muziek te maken, maar we zijn zeker ook liefhebbers. Die nummers waar we het net over hadden hebben we ook echt wel over nagedacht. We wilden ze meer binnen een Europese dan binnen een Anglo-Saksische traditie laten behoren."
Kijk dat bedoel ik! Menig punkrocker zegt zoiets niet.
Elias: "Er zit ook wel een verschil tussen de eerste paar nummers die we voor The Big Exercise hebben geschreven en nummers die later werden gemaakt. We hebben wel echt een ontwikkeling doorgemaakt."
Jaap: "Male Bonding was zo’n vroege track. Die is veel directer, meer punkrock, terwijl de melodieën van de latere liedjes complexer zijn."
Dat klinkt logisch. In mijn herinnering was jullie optreden in Oost in Groningen twee jaar geleden ook veel harder dan jullie nu klinken.
Jaap: "Nee, dat klopt wel. Toen we Male Bonding opnamen, dachten we eerst dat we meer van dat soort nummers zouden gaan schrijven, maar vervolgens hadden we ook zoiets van: Nog harder? En wilden we liever met rijkere texturen werken en meer zijwegen inslaan."
Elias: "Het debuut had meer een echte post-punk sound en van de opvolger zou je bijna kunnen zeggen dat er in doorklinkt dat we naar meer oubollige, klassieke dingen hebben geluisterd."
(Er valt een korte stilte) Nou vooruit dan toch maar eventjes: Is het niet raar dat jullie het bij ieder interview nu over jullie label moeten hebben?
Jaap: "Dat is wel raar ja. We hebben zelfs gesprekken gehad waarbij het daar vrijwel alleen maar over ging. En daardoor is dat ook het eerste wat mensen tegen je zeggen als je ze in het uitgaansleven tegen komt. "Hey, jullie hebben bij Sub Pop getekend hè...'"
Elias: ‘Nu hebben we het er op een andere manier over, maar als iemand alleen zegt: Hoe is het om door Sub Pop getekend te worden, tsja, te gek, maar verder is het niet zo’n enorm spannend verhaal."
Erik: "Het is ook meer een zakelijk iets."
Jaap: "Mijn favoriete antwoord is altijd: Ja leuk dat we nu op dat label zitten, maar je gaat er geen betere muziek van maken."
Waar gaat 'Leap Year' eigenlijk over? "And still I question if evolution is a lie".
Elias: "Die tekst is nauw verbonden aan mijn voorliefde voor de film Mars Attacks. Ik heb me eigenlijk altijd afgevraagd hoe het zou zijn als er aliens op aarde zouden landen. Als we dat ooit nog mochten meemaken..’ (kijkt oprecht glunderend) ‘Maar dat liedje gaat ook een beetje over het gegeven dat je als volwassen man nog steeds fantaseert over dezelfde klinkklare onzin waar je als kind soms over fantaseerde en je daar toch perfect mee kunt vermaken."
The Homesick
Kaïn
Het mooiste stukje van The Small Excercise vind ik het moment als er een blaasinstrument wordt toegevoegd en het allemaal een beetje jazzy gaat klinken. Is dat een klarinet?
Elias: "Ja. Alles in dat nummer moest heel klein klinken, miniatuur bijna."
Waarna de titeltrack volgt, de ‘grote excursie’. Dynamiek lijkt me enorm belangrijk voor jullie.
Jaap: "Het moet passen ja. Er bestaat ook een rock versie van The Small Excercise, maar we wilden bewust een heel klein liedje maken met eenzelfde soort ritme. Bij ons debuut hadden we meer op volume ingezet, dus dit keer wilden we het allemaal heel anders doen."
Veel ritmes klinken ook behoorlijk strak. Daardoor moest ik ook een beetje aan het mathrock-genre denken. Is dat raar?
Elias: "Dat soort bands gaat daar veel verder in!"
Jaap: "Qua strakheid snap ik wel waar je op doelt, maar behalve moeilijke ritmes willen we, net als een band als de Pixies, ook altijd dat het dan toch catchy gaat klinken. Dat je rare maatsoorten gebruikt en aparte breaks toevoegt, maar dat het uiteindelijk toch een popliedje is. Zelf vind ik dat op het Pixies-album 'Bossanova' het best gelukt. Dan hoor je een nummer en dan klopt het helemaal…en toch ook weer niet. Op The Big Exercise hebben we onze aanpak ook een beetje in die richting geprobeerd te sturen!"
The Homesick speelt op donderdag 5 maart in de kleine zaal van Paradiso.
