Je moet het maar durven om na tien jaar ineens je hele aanpak om te gooien. The Delta Saints, in die tijd regelmatig te zien geweest in ons land, deden het. En met succes. In plaats van voor de zoveelste keer jammend een album te maken, gingen ze ditmaal uit van de songs. Voor de verandering bleven ze afgelopen jaar eens wat langer thuis om er flink veel tijd in te stoppen. Het bewijs dat hun nieuwe aanpak geslaagd is, is een ouderwets goede meezinger. Die hadden ze nooit, riffs te over maar geen songs die je bijbleven. Nu dus wel en dat is goed voor hen. Ze zijn er heel tevreden mee: California, de eerste single van het komende album Monte Vista klinkt als de State of the Union van hun toekomst.
Aanstaande zondag staat The Delta Saints in Paradiso.
Je moet het maar durven om na tien jaar ineens je hele aanpak om te gooien. The Delta Saints, in die tijd regelmatig te zien geweest in ons land, deden het. En met succes. In plaats van voor de zoveelste keer jammend een album te maken, gingen ze ditmaal uit van de songs. Voor de verandering bleven ze afgelopen jaar eens wat langer thuis om er flink veel tijd in te stoppen. Het bewijs dat hun nieuwe aanpak geslaagd is, is een ouderwets goede meezinger. Die hadden ze nooit, riffs te over maar geen songs die je bijbleven. Nu dus wel en dat is goed voor hen. Ze zijn er heel tevreden mee: California, de eerste single van het komende album Monte Vista klinkt als de State of the Union van hun toekomst.
Aanstaande zondag staat The Delta Saints in Paradiso.
Wat meer songstructuur
Natuurlijk blijven hun jams, live hun sterke punt, op het podium bestaan. Maar voor een album dat echt wil beklijven is meer nodig. Oprichters van de band, zanger Ben Ringel en bassist David Supica, waren de eersten om dat toe te geven. De band wilde niet de hun typerende Led Zep-riffs en Allman Brothers-achtige gitaarsolo’s eraan geven, maar wel wat meer songstructuur aanbrengen.
‘Als je de melodie niet kan zingen, komt het niet op de plaat’
Het was een loffelijk streven waarbij Eddie Spear van Third Man Records een hoofdrol speelde. Hij kende ze maar al te goed van zijn productiejob bij hun vorige album Bones (2015), maar hij eiste progressie. Zijn motto luidt steevast: ‘Als je de melodie niet kan zingen en het nummer niet op een akoestische gitaar kunt spelen, dan is het niet geschikt voor het album en komt het er niet op.’ Punt uit! Nu pas komt het er ook echt uit.
The Delta Saints - California
Die plaat is af, Monte Vista, maar nog niet uit, op genoemde single na. California gaat met een krachtige riff en een synthesizerlijntje van start, tot zover weinig verschil met vroeger. Tot het moment dat de zang erbij komt. Geef toe, dat komt al meer in de buurt van een seventies rockband met een met zijn microfoonstandaard jonglerende zanger en – belangrijker nog – met een hitsingle waar je jaren op kunt teren. Ze tillen hun als Southern en swamprock te categoriseren muziek hiermee naar een ander level.
The Delta Saints - Spaceman
Het doet uitzien naar het hele album, zeker de ook aangekondigde Bowie tribute track Starman, een nieuw nummer, geen cover. Tot op heden was hun lange cover van Gnarls Barkley’s Crazy altijd hun signature tune. Nu willen ze hun eigen songwriting naar voren schuiven. Het zal The Delta Saints alleen maar sterker maken. Die jams krijgen we er live toch wel weer bij. Maak je geen zorgen.
Tekst door: Robbert Tilli