Terugblik op de stream der streams: Sturgill Simpson maakt weer bluegrass

‘Good evening world!’ aldus Sturgill aan het begin van zijn uurtje online muziek maken. De leegste zaal en tegelijk zijn grootste publiek ooit, constateert hij tevreden. Kort schetst hij de context waarin dit gebeurt: tour voortijdig gestopt vanwege corona (the ‘Rona’!), zelf die ziekte gekregen, uitzieken en een beetje aanklooien thuis. Hij zegt het allemaal heel geamuseerd met een dikke smile op zijn kaken en pretogen.

Als een fan Sturgill aanspoort om alle gekkigheid die deze uithaalt op Instagram op een T-shirt te zetten wat hij dan weer zou kopen, wordt onze held wakker. Die T-shirts van de samen met zijn fans verzonnen Dick Daddy Survival School komen er. Ze gaan in de verkoop met de belofte van een livestream als er minimaal $250,000 wordt opgehaald voor een reeks goede doelen, waaronder het MusiCares COVID-19 Relief Fund, een charity voor oorlogsveteranen en een lokale Black Lives Matter-variant.

Hij herinnert zich maar al te goed dat een zwarte klasgenoot van hem in een Malcolm X-shirt op school verscheen, waarop de rednecks hem in elkaar sloegen en de volgende dag hun confederate flags meenamen. ‘Moet ik hier vier jaar tussen gaan zitten?’ was zijn eerste gedachte toen als tiener.

Het is zover. Schakel ook (nog een keer) in en (her)beleef zijn bluegrass-versies van bekende nummers van zijn eerste drie platen. Al die liedjes zijn overigens altijd in bluegrass-stijl geschreven, maar in countryvorm bekend geworden. Terug naar af, zo’n grote stap is het allemaal niet voor Sturgill. Jarenlang zat hijzelf in een bluegrassband, Sunday Valley. Daar spelen ze nu het nummer Sometimes Wine van.

Eerder zette hij al een video vanuit een studio op Instagram dat hij er naderhand weer afhaalde. Daarin kondigde hij aan zijn hele back catalogue te gaan opnemen op de wijze ‘zoals die songs ooit bedoeld waren’.

Van zijn laatste album Sound & Fury, die ‘ZZ Top plaat’ waarmee hij zich doelbewust onder zijn platencontract uit speelde doet hij niets in de Ryman. Sturgill is namelijk uit eigen beweging afgetreden als countrykoning. ‘Ik was al hoog geklommen in het touw naar de status van countryster,’ zegt hij met een wrang lachje. Maar hij heeft het touw losgelaten om naar beneden te donderen. Zo wil hij weer zelf de controle krijgen over zijn werk en zijn plezier in muziek maken hervinden. Met een beetje steun van ons allemaal kan hij met gemak twee topplaten uitbrengen per jaar.

Hij kondigt een bluegrassplaat aan, vergelijkbaar met de registratie van het concert waar we nu met zijn allen naar zitten te kijken (zie video op deze pagina). Later dit jaar zal nog een tweede deel volgen, belooft hij plechtig, amechtig zwetend in een veel te warme lichtblauwe sweater met rugnummer 40 en ‘shirtreclame’ voor Kentucky, zijn thuisstaat. Die is momenteel de hofleverancier van de echtste country.

Kijk eens even naar die topband die hij daar om zich heen heeft verzameld in die prachtige, maar verder lege zaal. We zien fiddlespeler Stuart Duncan, bassist Mike Bub, mandolinespeelster Sierra Hull, banjospeler Scott Vestal, gitarist Mark Howard en zijn vaste drummer Miles Miller.

’The first bluegrass drummer in the world,’ aldus Sturgill die weet hoe ongebruikelijk een drummer is in bluegrass. Het zijn ook geen drums als zodanig, maar snaredrum en brushes. Daar is Miller de beste in.

De meeste nummers die hij kiest – vier van de dertien in totaal - komen van zijn tweede album Meta Modern Sounds in Country Music uit 2014. De eerst drie liedjes die hij speelt zijn allemaal van dat album afkomstig, achtereenvolgens Living The Dream, A Little Light en Life of Sin. Als vijfde liedjes speelt hij van dat album ook nog Long White Line, maar niet voordat hij die Meta-serie kortstondig onderbreekt voor All The Pretty Colors dat dateert van zijn allereerste punkbandje. Zo komt alles weer samen, vindt hij. Af en toe spoort hij de kijkers thuis aan om een T-shirt te kopen voor het goede doel: ‘Buy, buy, buy!’

Stiekem hoop je op meer van zijn doorbraakalbum A Sailor’s Guide to Earth (2016), maar hij Laat het bij slechts twee totaal ‘verbluegrasste’ tracks, te weten Breakers Roar en All Around You. Dat zal wel liggen aan die vrijwillige troonsabdicatie. Hij had de grootste ster kunnen zijn, maar hij wil het niet. Basta!

Van zijn solodebuut High Top Mountain (2013) speelt hij er drie: Sitting Here With You, Time After All en Railroad of Sin. Hij maakt de set vol met twee Ralph Stanley-krakers, Pretty Polly en Sharecropper’s Son. Het is allemaal even prachtig. Hij kan niet verder weg komen dan van die onvergetelijke show in de Melkweg afgelopen januari toen hij zijn ZZ Top-plaat kwam spelen en meteen alles in die rockvorm met lange gitaarsolo’s goot. Zo blij dat we dat nog heb hebben kunnen meemaken zo kort voor de lockdown. En dan moest zijn ‘troetelkind’ Tyler Childers nog komen een paar dagen later. Gouden tijden waren dat.

Dat ‘alles-in-één-principe’ huldigt hij ook in het Ryman, maar dan volledig toegespitst op bluegrass. De vorm waarvoor hij kiest maakt uiteindelijk geen ene moer uit. Het gaat om die stem, een van de allermooiste in country. Daar gaan we nog veel van horen de komende tijd, te beginnen met die twee platen in één jaar. Die koop je uit goed fatsoen sowieso om hem en al die goede doelen te steunen. In afwachting op die release speel je gewoon die video op deze pagina nog eens af. En nog eens, en nog eens, en nog eens.

Tekst door: Robbert Tilli

NB: Steun Sturgills goede doelen hier.