Paradiso

What's on
My Paradiso
  • What's on

  • News

  • My tickets

  • Visit

  • About us

  • Membership

  • Archive

  • Webshop

  • Support us

  • Working at Paradiso

  • Contact & Partners

Bassline logo

Bassline

Club Paradiso

Club Paradiso

Indiestad logo

Indiestad

Logo lilacbackground 1200px

Kosmos

Sugar mountain logo

Sugar Mountain

Jazzlogo

Super-Sonic Jazz

Lodo tttt

Ticket to the Tropics

Paradiso TikTok
Bekijk in het Nederlands
News overview

Send Me Flowers: De hopeloze romanticus die de spelregels herschrijft

23 January, 2025

F51de7ca2c28 PERSFOTO SMF 1

Er is een nieuw tijdperk aangebroken, waarin echtheid wordt omarmd en zelfexpressie niet langer als emo wordt bestempeld. Send Me Flowers juicht dat maar al te graag toe, maar dan wel met een dikke knipoog naar de luisteraar en met de touwtjes stevig in eigen handen. We spraken Iris van Dijk over haar hoogstpersoonlijke project en hoe ze daarmee de spelregels herschrijft.

De kracht van samenzang

Tijdens de Zonneprijs voorronde op 9 januari stond er ineens een opvallend gezelschap op het podium: de band Send Me Flowers, met maar liefst zeven bandleden. Toch is dit in de kern jouw persoonlijke project, met teksten die diep en persoonlijk zijn. Kun je ons meenemen naar het begin? Hoe is het idee voor Send Me Flowers ontstaan?

“Een tijd geleden moest ik afstuderen aan het Conservatorium, en eigenlijk begon ik pas daar met persoonlijkere muziek te schrijven. Voor die tijd deed ik dat nooit echt, omdat ik bang was dat mensen zich er niet in konden herkennen, of dat het te eigenzinnig zou zijn om persoonlijke details over mijn leven te delen. Dat vond ik best eng. Maar op het Conservatorium ontdekte ik dat juist wanneer ik mijn verhaal vertelde, het goed werd ontvangen en het mijn muziek een uniek geluid gaf. Toch blijft het spannend om dat uiteindelijk op het podium neer te zetten. Daarom heb ik ervoor gekozen om mijn beste vrienden te vragen om met me mee te spelen. Joris, de bassist, Jelle, de toetsenist, en Djamilo, de drummer, zijn al heel lang goede vrienden van me. Bob is later bij ons gekomen, en nu vormen we een hechte vriendengroep met z'n vijven.

In het verleden heb ik met veel verschillende mensen gezongen. Mijn eerste band bestond uit zes meiden, waarvoor ik schreef en arrangeerde. In de band die ik nu heb, merkte ik dat ik een bepaald vrouwelijk geluid miste. Daarom besloot ik ook twee goede vriendinnen mee te laten zingen. Als het niet goed past op het podium, gaan zij niet mee, want het moet wel een toevoeging zijn. Maar het leukste is als we met z'n allen spelen. En dat is met z’n zevenen dus.”

Heb je het gevoel dat je je veiliger voelt op het podium omdat je met een grotere bezetting speelt en je beste vrienden naast je hebt?

“Ja, dat vind ik inderdaad ontzettend fijn. Er zit iets krachtigs in het samen zingen van mijn nummers, en ik vind het heel bijzonder dat zij, mijn beste vrienden, mijn muziek willen meezingen. Daar ben ik echt dankbaar voor. Tegelijkertijd geloof ik dat het ook iets extra’s toevoegt voor de luisteraar. Doordat de teksten door meerdere stemmen worden gedragen, voelt het misschien minder als alleen mijn verhaal, maar juist als iets waar anderen zich ook in kunnen herkennen.

Ik probeer mijn muziek altijd een goede balans te geven. Het mag persoonlijk zijn, maar ik wil voorkomen dat het te zwaar of te zeurderig wordt. Dat doe ik door humor in mijn teksten te verwerken en door het met anderen samen te zingen. Soms wil ik best klagen over mijn leven, maar dan zet ik er bewust iets luchtigs tegenover, zodat het over de top blijft zonder dat het ongemakkelijk of zwaar aanvoelt. Ik hoop dat dat ook zo overkomt. Samen zingen helpt daarbij enorm – het maakt het verhaal breder en minder individueel.”

Send Me Flowers

Send Me Flowers

Shitshow (live video)

Accept the preferences cookies to view the video.

Visuele transformatie

Jouw artistieke leiding en vormgeving vormt echt een finishing touch, met prachtige albumcovers en tot in de puntjes gestileerde muziekvideo’s als resultaat. Je hebt ook een tijdje gestudeerd aan het Rietveld – Sandberg Instituut. Hoe heeft die kunstopleiding je geïnspireerd en beïnvloed bij het vormgeven van de visuele stijl van Send Me Flowers?

“Ik heb een jaar gestudeerd op de masterafdeling van Rietveld, Instituut Sandberg, maar uiteindelijk keerde ik met hangende pootjes terug naar het Conservatorium om daar mijn master af te maken. Het Sandberg is erg conceptueel, terwijl ik dingen soms gewoon doe omdat ik ze mooi vind. In mijn muziek zit zeker een diepere laag, maar visueel houd ik het vaak eenvoudiger. Natuurlijk zit er wel een gedachte achter wat ik doe, maar ik zie mijn artwork vooral als een versterking van de emoties en lagen in mijn muziek, zonder dat het nog meer complexiteit toevoegt.”

Is je visuele identiteit ook een manier waarop je je muziek wat luchtiger laat aanvoelen?

“De afgelopen tijd heb ik vaak gekozen voor een wat quirky en soms bijna kinderlijke uitstraling, maar nu wil ik daar een stapje van afzetten. Ik wil meer de romantische sfeer opzoeken, met grote jurken en een klassieke theatersfeer. Dat quirky element voelde ergens ook als een soort bescherming, maar nu wil ik het gewoon wat eleganter en mooier neerzetten.”

Een hopeloze romanticus met de touwtjes in handen

In een eerder interview liet je weten dat artiesten zoals Phoebe Bridgers en Kate Bush jou hebben geïnspireerd om op zoek te gaan naar jezelf op het podium. Heb je het idee dat je jezelf nu in die zoektocht hebt gevonden?

“Langzaam begin ik mijn weg hierin te vinden, maar het blijft ontzettend spannend om dingen te proberen die nog niet eerder zijn gedaan. Dat gevoel van onzekerheid is iets waar ik veel mee bezig ben. Mijn eerste instinct is vaak om te bedenken of iets wel of niet kan, maar ik probeer dat los te laten en mezelf meer vrijheid te geven om gewoon te doen wat ik tof vind.

Ik merk dat ik steeds sterker word in het uiten van mijn eigen mening. Ik werk nu samen met iemand die helpt om mijn verhaal beter naar buiten te brengen, zowel op social media als daarbuiten. Zij benadrukt vaak dat ik mijn mening moet blijven delen, omdat het juist kracht verliest zodra je jezelf gaat aanpassen aan andermans verwachtingen. Dat probeer ik steeds meer te doen, maar ik ben van nature geen geboren leider. Leiding nemen vind ik lastig, maar ik merk wel dat het me steeds beter afgaat. En wat me opvalt: iedereen lijkt er blij van te worden als ik die rol oppak, terwijl ik vroeger vooral bezig was met het tevreden houden van anderen.

Ik heb best wat mensen om me heen nodig gehad die me hebben aangemoedigd om die verantwoordelijkheid te nemen. Ze lieten me inzien dat het project er beter van wordt als ik knopen doorhak. Vroeger dacht ik: hoe meer meningen, hoe waardevoller. Maar eigenlijk heb je juist iemand nodig die zegt: ‘We doen het zo,’ en bijvoorbeeld besluit om een plastic gitaar mee op het podium te nemen. Als ik zo’n keuze maak en het blijkt goed te werken, groeit mijn zelfvertrouwen iedere keer een beetje meer.”

De naam Send Me Flowers roept ook iets zachts en kwetsbaars op en lijkt te verwijzen naar een verlangen naar aandacht of een gebaar van iemand anders. Wat betekent deze naam voor jou persoonlijk?

“Ik wilde graag een naam die mensen aanzet tot een actie. Zodra je het leest, roept het direct iets op; het is niet zomaar een abstracte titel. De naam stelt me ook kwetsbaar op, met een knipoog naar het idee van: 'Ik heb aandacht nodig, stuur me alsjeblieft bloemen.' Het is een beetje alsof ik de romantic girl ben op 14 februari, die stiekem hoopt op een boeket. Dat is de gedachte erachter. Daarnaast heet ik zelf Iris, en ik wilde daardoor altijd al een verwijzing naar bloemen in mijn bandnaam verwerken.”

Op jouw EP staat een nummer genaamd ‘Shitshow’, die gaat over dat het soms nogal een shitshow kan zijn in jouw hoofd. Is het schrijven van nummers een uitlaatklep om wat meer rust te creëren in je hoofd?

“Nee, eigenlijk niet. Als ik me niet goed voel, schrijf ik meestal niet. Ik vind het lastig om te praten over wat ik op dat moment voel, en als mijn emoties overweldigend zijn, lukt het me vaak ook niet om er direct over te schrijven. Soms probeer ik het wel, maar meestal komt het pas later, wanneer ik er met wat afstand op kan terugkijken. Dat geeft me de ruimte om erover na te denken en er zelfs humor in te verwerken. Op die zware momenten zelf voel ik me daar gewoon te slecht voor; lachen om mijn eigen situatie komt pas achteraf.

Toch voelt schrijven over mijn gevoel wel bevrijdend. Ik hoop dat het schrijven van muziek ooit een echte uitlaatklep voor me wordt, maar op dit moment haal ik die uitlaatklep vooral uit het maken en uitvoeren van muziek. Samen zingen met anderen en zien dat een nummer mensen raakt, maakt het proces voor mij minder individueel en meer gedeeld.”

Zie je jouw muziek als een manier om anderen te helpen of te troosten, of ontstaan je nummers vooral als een vorm van zelfexpressie?

“Ik zou mijn teksten zeker abstracter kunnen maken om ze voor mezelf zwaarder te laden, maar ik merk dat hoe explicieter ik schrijf, hoe meer mensen zich erin kunnen herkennen en zich er iets bij kunnen voorstellen. Daarom ben ik juist meer direct gaan schrijven, zodat ik mensen beter mee kan nemen in mijn verhaal. Ik dacht altijd dat het andersom werkte: dat als je abstracte teksten schreef, luisteraars hun eigen verhaal erin konden leggen, wat dan zou werken. Maar het bleek juist dat ik persoonlijker moest schrijven om mensen echt te raken. Het persoonlijke maakt de tekst herkenbaar, het voelt gewoon 'echt'.

Er is nu een grotere beweging gaande, vooral onder vrouwelijke artiesten, zoals Chappell Roan of zelfs Sabrina Carpenter, waarbij persoonlijke verhalen op een realistische, grappige en bijna 'droge' manier worden verteld. Ik ben daar ontzettend blij mee, en ik ben ook blij dat ik in deze periode muziek maak, want er is echt een opkomst van dit soort thema’s. Het is niet meer nodig om je als een soort emo te presenteren om mentale klachten bespreekbaar te maken.”

Send Me Flowers op Spotify

Van livestream tot het echte werk

De Grote Zaal van Paradiso zal Send Me Flowers tijdens de Zonneprijsfinale waarschijnlijk niet snel van de wijs brengen, aangezien jullie daar al twee keer eerder hebben gestaan. Hoe voelt het om nu als finalist terug te keren naar het podium? Heeft die eerdere ervaring invloed op jullie voorbereiding?

“Ik ben aan het begin van de coronapandemie afgestudeerd van mijn bachelor aan het Conservatorium, dus dat was de eerste keer dat ik mijn liedjes live speelde. Maar door de pandemie studeerde ik af in een leeg Paradiso, aangezien het concert werd uitgezonden via een livestream. Daarna speelden we in Café Paradiso, waar de zaal in café-opstelling stond, met tafeltjes in de ruimte, maar de zaal was nog steeds niet helemaal vol. In juni zal de zaal vol staan met mensen, en dat vind ik geweldig. Paradiso is echt een authentieke zaal, die heel goed past bij wat ik mooi vind.

We hebben nooit echt overwogen om mee te doen aan een wedstrijd, maar de Zonneprijs was wel een uitzondering, omdat de finale echt een avond biedt waar je iets aan hebt. Het is voor alle soorten muziek, en wij vallen ergens tussen verschillende stijlen in. Tijdens de voorronde merkte ik dat mensen enthousiast werden over onze muziek, ook al kenden ze ons niet. Dat betekent veel voor mij. Muziek zou eigenlijk geen wedstrijd moeten zijn, maar de voordelen zijn duidelijk: je muziek bereikt echt nieuwe mensen op deze manier.”

Gaat Send Me Flowers het podium in juni betreden met nieuwe muziek op zak?

“We hebben nu een kleine sessie-EP gemaakt met intieme liedjes. In onze livesets spelen we ook vaak dit soort kleinere nummers, en die hebben we nu opgenomen. Deze EP komt eind maart uit. Daarnaast werken we aan een grotere EP, die meer geproduceerd zal zijn, maar die heeft wat meer tijd nodig.”

Op donderdag 5 juni staat Send Me Flowers in de Grote Zaal van Paradiso voor de finale van Zonneprijs.

Tekst: Nori de Groot

Binnenkort live te zien:

Zonneprijs banner 5e editie 01 01
6 Feb 2025

Zonneprijs #5 • Sam Vano • HUNK • Lila Poppy • zoef