Ruston Kelly herbeleeft zijn pijn op het podium

Om het speelveld af te bakenen, gaan we eerst even terug naar een eerder blog op deze pagina naar aanleiding van het album Dying Star. Die titel slaat tegelijkertijd wel en niet op een overdosis die Kelly bijna fataal werd. Wat zijn einde had kunnen inluiden, werd een nieuw clean begin. Dat is naar analogie van de afstervende ster in het heelal.

Kelly gebruikt door het hele album heen misschien wat eufemistisch de term Blackout, waar hij doelt op zijn enorme inzinking door drugsgebruik. Het album dat met ruim 53 minuten wat aan de lange kant is, is zijn artistieke verslag van de lange weg die hij gegaan is vanaf het moment dat hij door de ondergrens ging tot en met zijn herstel.

Je had al een plaat uit voor je officiële debuut, namelijk Halloween, geproduceerd door by Mike Mogis (Bright Eyes). Telt die plaat ineens niet meer mee? Debuteer je opnieuw?
‘Dat andere album was meer de proloog. Meer een EP eigenlijk.’
Een EP met 10 tracks…?
‘Nou ja, sommige van die tracks waren maar twintig seconden lang. Dus dat is toch wel meer een EP – met een beetje veel tracks, dat wel - en Dying Star is mijn échte debuutalbum.’

Je komt de wereld van albums meteen binnen met een nogal zwaar album.
‘Dat is wel een statement ja.’
Hij leunt ontspannen achterover in de leren fauteuil in het keldercafé van Paradiso, zo van wanneer komen de vragen? Hij is meer relaxed dan je op basis van de teksten van het album zou verwachten. Die man is door de hel gegaan en weer terug.
Je gebruikt het hele album door de term ‘blackout’, waarmee je een net niet noodlottige drugsoverdosis bedoelt.
‘Iedereen heeft een doorn in zijn zij. Ik ook. Bij mij was het drugsgebruik. Maar het kan van mens tot mens verschillen: eenzaamheid, depressie, eten… Iedereen begrijpt ‘pijn’. Ik voelde ook die pijn in mijn lichaam. Daar moest ik vanaf zien te komen. Ik heb dat gedaan door te creëren. Op die manier heb ik ook mijn nieuwe zelf gecreëerd.’

Het album draait grotendeels om die bijna fatale blackout. Die arme Ruston is bijna een week lang wakker geweest. Het incident zit als een piepend scharnier door de hele set verwerkt. Faceplant, Blackout en Dying Star zijn wat mij betreft de scharnierpunten van dit album noir.

Took too many pills again.
I took too many pills again.
Blacked out for a week.
Didn't eat, didn't sleep.
Came to did it all again.

(uit: Faceplant)

Er zijn weinig artiesten die zo diep durven gaan en hun pijn zo invoelbaar en persoonlijk maken. Was dat moeilijk om te doen?
‘Nee.’
Alweer zo’n kort antwoord. De man is overtuigd van zijn wedergeboorte. Die gaat niet meer in de fout., denk ik. Voor de zekerheid herhaal ik de vraag, nog maar eens.
‘Niemand was zich bewust van mijn schrijfproces totdat ik het album uitbracht. Het album gaat over een periode in mijn leven. Ik heb altijd geschreven om mezelf beter te leren begrijpen.’
Dat is wat singer-songwriter doen, toch…?
‘Hopelijk wel ja. Schrijven is altijd het uitgraven van je leven. Als je dat doet, moet je wel eerlijk zijn.’

Maar jij bent wel genadeloos eerlijk tegenover jezelf… Je moet wel heel dapper zijn voor deze onthullingen.
‘Eerlijk of gek, een van de twee.’
Dat laatste zeker niet, want een hoop mensen kunnen iets opsteken van jou.
‘Het kwam eigenlijk heel natuurlijk tot stand. Uiteraard om zulke dingen onder ogen te zien in real time, is niet gemakkelijk. Dat zal mijn hele leven waarschijnlijk zo blijven. Maar erover schrijven is niet moeilijk voor me. Genadeloos eerlijk zijn, gaat me goed af. Ik ben een groot bewonderaar van Socrates, een van de grote filosofen uit de Griekse oudheid. Bij hem wordt alles stapje voor stapje ontrafeld totdat de waarheid bovenkomt. Alleen zo leer je jezelf kennen en word je uiteindelijk een beter mens.’
Ook gelukkig?
‘Geluk heeft vele verschillende kleuren.’

Het is haast een conceptalbum.
‘Het ís een conceptalbum. Het is een verhaal van de eerste tot en met de laatste track. Ik heb ook een hele hoop zorg gestoken in de volgorde van de nummers. Ik open met het nimmer Cover My Tracks, waar ik mezelf de vraag stel hoe ik eroverheen moet komen. Nou, door eerlijk te zijn dus en te vertellen wat me is overkomen.’
Het is materiaal voor een roman. Desgevraagd zegt hij ervoor in te zijn om in de toekomst zijn verhaal in boekvorm te gieten. Hij neemt elke vorm van schrijven serieus, ook van proza.

Je producer Jarrad K (Weezer, Kate Nash) heeft een grote rol gespeeld bij je wederopstanding? Wat was zijn rol precies?
‘Hij heeft me van een paar slechte gewoontes afgeholpen door me muziek te laten maken. De meeste nummers had ik al, maar hij zette me aan het werk om die nummers eens te gaan opnemen in zijn kleine studio. Eerst gingen we ze maar eens demo’en voordat we aan het album gingen beginnen.’
Jarrad komt uit een heel ander marktsegment, dat van indie en alternative rock.

‘Dat vond ik leuk. Daar zit mijn hart ook heel erg. Ik hou daar wel van dat je muziek maakt zonder aan het commerciële aspect te denken. De mainstream interesseert me ook helemaal niet. Jarrad en ik hebben elkaar ontmoet bij een muziekuitgever in Nashville. Het initiatief om samen te werken kwam ook van hem op het moment dat hij naar Nashville verhuisde.’

Hoe zwaar is het om deze moeilijke fase uit je leven elke avond op het podium te moeten herbeleven?
‘Ik vind het echt cool om te doen. Het is als het [Bijbelse] verhaal van David en Goliath, waarbij ik Goliaths hoofd in mijn handen houd. Ondertussen vertel ik het verhaal hoe ik het gedaan heb. Dat voelt goed.’
Als je voor je eerste album zulke inspiratie hebt, waar moet het dan voor een opvolger vandaan komen?
‘Het is al af, mijn tweede album! Ik schrijf gewoon de hele tijd aan een stuk door.’
Weer een conceptalbum?
‘Min of meer ja. Hoe ziet mijn leven eruit nu ik niet meer in die gevarenzone zit? Ik leef nu vanuit een totaal ander perspectief. De wereld is ineens een heel andere plek waarin ik bepaalde dingen moet gaan leren. Dat kunnen zaken zijn die ik nooit geweten heb, maar ook dingen die ik vergeten ben. Wie ben ik nu? Voor mij is het verschil tussen een goede en een slechte songwriter het talent om de wereld vanuit jouw eigen perspectief te kunnen bezingen. Het is goed mogelijk dat ik live al een paar van die nieuwe nummers ga spelen.’

Jouw verhaal heeft natuurlijk ook een onverwacht happy end gekregen? Het lijkt zelfs een sprookje waarin je als arme jongen met de prinses bent getrouwd, met Kacey Musgraves. Hoe is dat gegaan?
‘We hebben elkaar ontmoet in het Bluebird Café in Nashville. Ik speelde die avond met een vriend daar. Zij was toevallig ook aanwezig. Dat is het eigenlijk. Op dat moment kende ik haar muziek nauwelijks. Onze muziek en thematiek verschilt nogal. Tegenpolen trekken elkaar aan, nietwaar?’

Dat is precies wat zijn muziek ook doet. Op een festivalterrein als OIABM is tussen al dat gefeest door een momentje van contemplatie precies wat de mensen naar Ruston Kelly’s optreden doet lokken.

Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Once In A Blue Moon in het Amsterdamse Bos op 24 augustus.